ಸಂಪಾದಕೀಯ| ಕೊರೊನಾ ಜೊತೆ ಬಾಳ್ವೆ; ಸಾಮುದಾಯಿಕ ಅಭಿಯಾನ ಅಗತ್ಯ

ವಿಶ್ವ ಆರೋಗ್ಯ ಸಂಸ್ಥೆ (ಡಬ್ಲ್ಯುಎಚ್‌ಒ) ಕೂಡ ಇದನ್ನೇ ಹೇಳಿದೆ. ಕೊರೊನಾ ಸೋಂಕಿತರ ಸಂಖ್ಯೆ ಒಂದು ಸಾವಿರಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದಾಗ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್‌ ಘೋಷಿಸಿ, 90 ಸಾವಿರ ದಾಟಿದ ನಂತರ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್‌ನಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ವಿನಾಯಿತಿಗಳನ್ನು ನೀಡಿರುವ ಭಾರತ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದೂ ‘ವೈರಾಣುವಿನ ಜೊತೆ ಬಾಳುವುದು ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಅನಿವಾರ್ಯ’ ಎಂಬ ಮಾತನ್ನೇ. ಇಂಥದ್ದೊಂದು ವೈರಾಣು ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ದೇಶದ ಇಂದಿನ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ತೀರಾ ಹೊಸವು. ಹಾಗಾಗಿ, ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ದೇಶವಾಸಿಗಳಿಗೆ ವೈರಾಣುವಿನ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಬದುಕು ಮುನ್ನಡೆಸುವುದನ್ನು ಕಲಿಸುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ; ಇದನ್ನು ಕಲಿಸದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಆಗುವ ಪರಿಣಾಮ ತೀರಾ ಅಹಿತಕರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಕಲಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯು ಸಾಮುದಾಯಿಕ ಆಂದೋಲನದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯಬೇಕು. ಕೇಂದ್ರ ಹಾಗೂ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಇದರ ನೇತೃತ್ವ ವಹಿಸಬೇಕು. ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯಿತಿಯಂತಹ ಸ್ಥಳೀಯ ಸರ್ಕಾರಗಳನ್ನು ಜೊತೆಯಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.ಎನ್‌ಜಿಒಗಳು, ವಿವಿಧ ಸಂಘಟನೆಗಳ ನೆರವನ್ನುಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಸಮೂಹ ಮಾಧ್ಯಮಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಧಾರ್ಮಿಕ ಮುಖಂಡರನ್ನು ಕೂಡ ಈ ಅಭಿಯಾನದಲ್ಲಿ ಜೊತೆಯಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಎಚ್‌ಐವಿ ಸೋಂಕನ್ನು ಹಣಿಯಲು ಹಳ್ಳಿಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲೂ ಜನಜಾಗೃತಿ ಅಭಿಯಾನ ನಡೆಸಿದ ಅನುಭವ ದೇಶಕ್ಕಿದೆ. ಆಗಲೂ ವಿವಿಧ ಎನ್‌ಜಿಒಗಳ, ಸಂಘ–ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ನೆರವನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಒಂದು ಪಾಠವಾಗಿ ಈ ರೋಗದ ವಿರುದ್ಧದ ಅಭಿಯಾನದಲ್ಲಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಈಗ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್‌ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಸಡಿಲಗೊಳಿಸಿರುವ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ದೇಶದೆಲ್ಲೆಡೆ ಕೋವಿಡ್–19 ಪ್ರಕರಣಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಏರಿಕೆ ಆಗಬಹುದು. ಇದನ್ನು ಕಂಡು ಜನ ಭೀತಿಗೆ ಒಳಗಾಗದಂತೆ ಮಾಡುವ ಹೊಣೆಯೂ ಸರ್ಕಾರದ ಮೇಲಿದೆ. ಕೋವಿಡ್‌–19ಕ್ಕೆ ಲಸಿಕೆ, ಔಷಧ ಇಲ್ಲದಿರಬಹುದು; ಆದರೆ, ಇದು ಎಲ್ಲರ ಪಾಲಿಗೂ ಮಾರಣಾಂತಿಕ ಅಲ್ಲ. ಕೊರೊನಾ ಜೊತೆ ಬಾಳ್ವೆ ಹೇಗೆಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಜನಜಾಗೃತಿ ನಡೆಸುತ್ತಲೇ, ದೇಶದ ಆರೋಗ್ಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬಲವರ್ಧನೆಯ ಕಡೆಗೂ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಗಮನ ನೀಡಬೇಕು. ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಆರೋಗ್ಯ ಕೇಂದ್ರಗಳಿಂದ ಆರಂಭಿಸಿ, ಎಲ್ಲ ಹಂತದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳನ್ನೂ ಇಂತಹ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಸಶಕ್ತವಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಹಾಗಾದರೆ ಮಾತ್ರ, ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್‌, ಅದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಉಂಟಾಗುವ ಆರ್ಥಿಕ ಏಟುಗಳ ಗೊಡವೆ ಇಲ್ಲದೆ ಸಾಗಲು ಸಾಧ್ಯ.