ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು: ಕುಟಿಲಕ್ಕೆ ಕುಟಿಲವೇ ಸರಿ

ಆತ ನಕ್ಕು ಈ ಉಪಾಯಕ್ಕೂ ಸಜ್ಜಾದ. ದೂತರು ಬ್ರಹ್ಮದತ್ತನ ಸಂದೇಶವನ್ನು ರಾಜ ವಿದೇಹನಿಗೆ ತಲುಪಿಸಿದರು. ರಾಜ ಮಹೋಷಧಕುಮಾರನನ್ನು ಕರೆಸಿ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಕೇಳಿದ. ಕುಮಾರ, “ಪ್ರಭೂ, ಚಿಂತೆ ಬೇಡ. ಈ ಕುಟಿಲ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಗೆಲವು ನಮ್ಮದೆ. ಆ ಕೇವಟ್ಟನನ್ನು ನಾನು ವಂಚಿಸುತ್ತೇನೆ. ಅದಕ್ಕೆ ತಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದ, ಭಾರವಾದ ಎಂಟು ವಕ್ರದ ಮಣಿ ಬೇಕು” ಎಂದ. ರಾಜ ಅದನ್ನು ತರಿಸಿಕೊಟ್ಟ. ಅದು ಅತ್ಯಂತ ಬೆಲೆಬಾಳುವ, ಅದ್ಭುತ ಬೆಳಕು ಬೀರುವ ಮಣಿ. ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ರಾಜನಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿ ಹೊರಗೆ ಬಂದ ಕುಮಾರ.

ನಿಗದಿಯಾಗಿದ್ದಂತೆ ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮಹೋಷಧಕುಮಾರ, ತನ್ನ ಜೊತೆಗಾರರಾದ ಸಾವಿರ ಜನ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು, ಸುಗಂಧ ಜಲದಿಂದ ಸ್ನಾನಮಾಡಿ, ಗಂಧವನ್ನು ಲೇಪಿಸಿಕೊಂಡು, ಲಕ್ಷ ಕಹಾಪಣ ಬೆಲೆಯ ಪೀತಾಂಬರವನ್ನಿಟ್ಟು, ಎಲ್ಲ ಅಲಂಕಾರಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿ, ಒಂಭತ್ತು ಸಾವಿರ ಕಹಾಪಣಗಳ ಬೆಲೆಯುಳ್ಳ ಬಿಳೀ ಕುದುರೆಗಳನ್ನು ಹೂಡಿದ ರಥವನ್ನೇರಿಕೊಂಡು ಉಭಯ ಸೈನ್ಯಗಳ ನಡುವೆ, ನಿರ್ಧಾರಿತ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಬಂದು ನಿಂತ. ಕೇವಟ್ಟ ಇವನಿಗೋಸ್ಕರ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ. ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಅವನ ಮೈ ಬೆಮರಿತ್ತು, ಕಾಲು ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಮಹೋಷಧಕುಮಾರ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅವನ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಸಾವಿರ ಜನ ಸೈನಿಕರು, ನೆಲ ನಡುಗುವಂತೆ ಜಯಘೋಷ ಮಾಡಿದರು. ದೂರದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಬ್ರಹ್ಮದತ್ತನ ಸೈನಿಕರೂ ಈತನ ರೂಪಶೋಭೆಯನ್ನು ಕಂಡು, ಈತ ಮಹಾತ್ಮ, ಮಹಾತೇಜಸ್ವಿ ಎಂದು ಹೊಗಳತೊಡಗಿದರು. ಎರಡೂ ಬದಿಯಲ್ಲಿ, ದೂರದಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರೂ ರಾಜರು, ಸೈನಿಕರು, ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು.

ಮೊದಲು ಒಂದೆರಡು ಲೋಕಾಭಿರಾಮದ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡಿದ ಕುಮಾರ, ನಂತರ ತನ್ನ ಉಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾದ ಮಣಿಯನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಅಮಾತ್ಯ ಕೇವಟ್ಟನೆಡೆಗೆ ಚಾಚಿದ. ಲೋಭಿಯಾದ ಕೇವಟ್ಟ ಅದನ್ನು ಕಂಡು ಬೆರಗಾದ. ಅದು ತನಗೆ ಆತ ನೀಡುವ ಕಾಣಿಕೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿ, ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಮುಂದೆ ಬಂದ. ಆಗ ಕುಮಾರ ಅದನ್ನು ಉಪಾಯವಾಗಿ ಕೆಳಗೆ ತನ್ನ ಕಾಲ ಬಳಿ ಬೀಳುವಂತೆ ಮಾಡಿದ. ಲೋಭವಶನಾದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಕುಮಾರನ ಪಾದದ ಬಳಿಗೆ ಬಾಗಿದ. ಕುಮಾರ ಒಂದು ಕೈಯಿಂದ ಅವನನ್ನು ಎತ್ತುವವನಂತೆ ಮಾಡಿ ಮತ್ತೊಂದು ಕೈಯಿಂದ ಅವನನ್ನು ನೆಲಕ್ಕೆ ಒತ್ತಿ ಅವನ ಮೂಗು, ಹಣೆಗಳಿಂದ ರಕ್ತ ಬರುವಂತೆ ತಿವಿದು, ತಿಕ್ಕಾಡಿದ. ದೂರದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕೇವಟ್ಟ, ಕುಮಾರನಿಗೆ ಶರಣಾಗಿ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿದ ಎಂದು ತೋರಿ ಜಯಘೋಷ ಮಾಡಿದರು. ಬ್ರಹ್ಮದತ್ತನ ಸೈನ್ಯ ಹಿಂದೆ ಓಡತೊಡಗಿತು.