ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು | ಮಾದ್ರಿದೇವಿಯ ಸಂಕಟ

ಮಾದ್ರಿದೇವಿ, ‘ಪ್ರಭೂ, ಯಾಕೆ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ? ನಾನು ಮಾಡಿದ ಅಪರಾಧವೇನು?’ ಎನ್ನುತ್ತ ಆಕೆ ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿದಳು, ‘ಜಾಲಿಕುಮಾರ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣಾಜಿನರನ್ನು ಕಾಣದಿರುವುದು ದೇಹವನ್ನು ಶಲ್ಯದಿಂದ ಸೀಳಿಬಿಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ನೋವನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವುದು. ಜಾಲಿಕುಮಾರ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣಾಜಿನರನ್ನು ಕಾಣದಿರುವುದು ಮೊದಲನೆಯ ಶಲ್ಯ. ನೀವು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡದಿರುವುದು ನನ್ನ ಹೃದಯವನ್ನು ಭೇದಿಸುತ್ತಿರುವ ಎರಡನೆಯ ಶಲ್ಯ. ರಾಜಪುತ್ರ, ಈ ರಾತ್ರಿ ತಾವು ನನಗೆ ಇದರ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸದಿದ್ದರೆ, ನಾಳೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೊಳಗೆ ನನ್ನ ಶವವನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೀರಿ’. ಬೋಧಿಸತ್ವ ಅವಳ ಮಕ್ಕಳ ಶೋಕವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುವ ದೃಷ್ಠಿಯಿಂದ ಕಠೋರವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ, ‘ಎಲೈ ಮಾದ್ರಿ, ನೀನು ಫಲಮೂಲಗಳನ್ನು ತರಲು ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೇ ಹೋದವಳು, ಇಷ್ಟು ರಾತ್ರಿಯಾದ ಮೇಲೆ ಮರಳಿದ್ದೀಯಲ್ಲ?’. ಆಕೆ ಮತ್ತೆ ಗಾಬರಿಯಾಗಿ ಹೇಳಿದಳು, ‘ಆರ್ಯಪುತ್ರ, ನೀವು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮುಂಚೆ ಹುಲಿ, ಸಿಂಹ, ಚಿರತೆಗಳ ಘರ್ಜನೆಯನ್ನು ಕೇಳಲಿಲ್ಲವೆ? ಭಯಂಕರವಾದ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಫಲಮೂಲಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನನಗೆ ದುಃಖದ ಪೂರ್ವಸೂಚನೆ ದೊರಕಿತು. ಕೈಯಿಂದ ಮುಮ್ಮಟಿ ಜಾರಿಜಾರಿ ಬಿತ್ತು, ಹೆಗಲಿನಿಂದ ಸೆರಗು ಜಾರಿತು. ಆಗ ನಾನು ಭಯಭೀತಳಾಗಿ ಕೈಜೋಡಿಸಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕಲ್ಯಾಣವಾಗಲಿ ಎಂದು ಎಲ್ಲ ದಿಕ್ಕುಗಳಿಗೂ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿದೆ.

ಯಾವ ಕಾಡುಮೃಗಗಳೂ ತಮಗೆ ಹಾಗೂ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತೊಂದರೆಮಾಡದಿರಲಿ ಎಂದು ಬೇಡಿಕೊಂಡೆ. ಜಟಾಧಾರಿಣಿ, ಬ್ರಹ್ಮಚಾರಿಣಿಯಾದ ನಾನು ಹಗಲು-ರಾತ್ರಿ ಗಂಡ-ಮಕ್ಕಳ ಸೇವೆಯನ್ನು, ಶಿಷ್ಯ ತನ್ನ ಗುರುವಿಗೆ ಮಾಡಿದಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಎಲ್ಲರ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ಜಿಂಕೆಯ ಚರ್ಮವನ್ನು ಸುತ್ತಿಕೊಂಡು ಕಾಡು ಕಾಡು ಅಲೆಯುತ್ತೇನೆ. ಇಂದು ಕೂಡ ಅತ್ಯಂತ ರುಚಿರುಚಿಯಾದ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತಂದಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ ಮೌನ ನನ್ನನ್ನು ಕೊರೆಯುತ್ತಿದೆ’. ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಬೋಧಿಸತ್ವನ ಮೌನವೇ ಉತ್ತರವಾಯಿತು.