<p>ಗುರುದೇವ ರವೀಂದ್ರನಾಥ್ ಠಾಕೂರರವರ ಜೀವನ, ಸಾಹಿತ್ಯ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಆಕಾರರೂಪ. ಅವರ ಮೃದು ಹೃದಯ, ಪ್ರಯೋಗಶೀಲತೆ, ಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಆರಾಧಿಸುವ ಮನಸ್ಸು, ಭಾಷೆಯ ಮೇಲಿನ ಪ್ರಭುತ್ವ, ವಿನಯಶೀಲತೆ, ಮೃದು ಹಾಸ್ಯ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಇವೆಲ್ಲ ಅವರನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ವಿಶೇಷ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದವು.<br /> <br /> ಅವರೊಮ್ಮೆ ಭಾಷಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಚಪ್ಪಲಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಮೊಳೆ ಬೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಊರಿನಿಂತು ರಕ್ತ ಸುರಿಯತೊಡಗಿತು. ಗುರುದೇವ ಎದ್ದು ನಿಂತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮುಂದೆ ಕುಳಿತವರಿಗೆ ಅದು ಕಾಣದು. ಭಾಷಣ ಅದೇ ರೀತಿ ಮುಂದುವರೆಯಿತು. <br /> <br /> ಮಾತು ಮುಗಿಸಿ ತಮ್ಮ ಆಸನದ ಹತ್ತಿರ ಬರುವುದರಲ್ಲಿ ಚಪ್ಪಲಿಯೆಲ್ಲ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ನೆನೆದಿತ್ತು, ಬೆರಳಿನ ಗಾಯ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದ್ದವರಿಗೆ ತುಂಬ ಆತಂಕವಾಯಿತು. `ಗುರುದೇವ, ಕಾಲಿಗೆ ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಗಾಯವಾಗಿದೆ. ತಕ್ಷಣವೇ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಹೇಳಬಾರದೇ? ಗಾಯ ತುಂಬ ದೊಡ್ಡದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಎಷ್ಟೊಂದು ರಕ್ತ ಬಸಿದುಹೋಗಿದೆ~ ಎಂದರು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದವರು.<br /> <br /> ಆಗ ಗುರುದೇವ ಹೇಳಿದರು, `ಇಲ್ಲಿ ಜನ ಸೇರಿದ್ದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ನನ್ನ ಭಾಷಣವನ್ನು ಕೇಳಲು. ಅಂಥ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೋವನ್ನು, ದುಃಖವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡು ರಸಾಭಾಸ ಮಾಡುವುದು ಸರಿ ಎನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ!~ ರಕ್ತಪಾತವಾಗಿದ್ದರೂ ರಸಾಭಾಸವಾಗದಂತೆ ಶ್ರಮಿಸಿದವರು ರವೀಂದ್ರನಾಥ್ ಠಾಕೂರರವರು.<br /> <br /> ಖ್ಯಾತ ಸಂಸ್ಕೃತ ವಿದ್ವಾಂಸರಾದ ಪಂಡಿತ ಹಜಾರೀ ಪ್ರಸಾದ್ ದ್ವಿವೇದಿಯವರು ಗುರುದೇವರ ಆಮಂತ್ರಣದ ಮೇಲೆ ಶಾಂತಿನಿಕೇತನಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ಒಂದು ದಿನ ಸಂಜೆ ದ್ವಿವೇದಿಯವರು ತೋಟದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ. <br /> <br /> ಯಾವುದೋ ಕಾವ್ಯ ಚಿಂತನೆಯಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಆ ಚಿಂತನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದವರಿಗೆ ಸಂಜೆ ಕಳೆದು ಕತ್ತಲಾದದ್ದು ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಚಂದ್ರನ ಬೆಳಕು ಮೇಲೇರಿ ಬಂತು. ಆಗ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಗುರುದೇವ ಬಂದರು.<br /> <br /> ಎಚ್ಚರವಿಲ್ಲದೇ ಕುಳಿತಿದ್ದ ದ್ವಿವೇದಿಯವರ ಹೆಗಲು ತಟ್ಟಿ ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು. ತಕ್ಷಣ ದ್ವಿವೇದಿಯವರು ಈ ಲೋಕಕ್ಕಿಳಿದು ಗುರುದೇವರನ್ನು ನೋಡಿ ನಾಚಿಕೊಂಡರು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಈ ತನ್ಮಯತೆಯಲ್ಲಿ ಅವರು ಉತ್ತರೀಯ ಏನೂ ಹೊದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ, ಎದೆಯ ಮೇಲೆ ಬಟ್ಟೆ ಇಲ್ಲ, <br /> <br /> ತಕ್ಷಣ ಮುಜುಗರದಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ತಾವು ಉಟ್ಟಿದ್ದ ಧೋತರದಿಂದಲೇ ಅರ್ಧ ಎಳೆದು ಎದೆ ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಅವರ ಈ ಕಷ್ಟವನ್ನು ನೋಡಿ ಗುರುದೇವರು ನಕ್ಕು ಹೇಳಿದರು. `ದ್ವಿವೇದಿಯವರೇ, ನಾಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ. ಎದೆಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳದಿರುವುದು ಸಂಸ್ಕೃತ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕಲಿತ ಮಹಿಳೆಯರ ಜನ್ಮಸಿದ್ಧ ಅಧಿಕಾರ.<br /> <br /> ~ ದ್ವಿವೇದಿಯವರೂ ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ಸೇರಿ ಹೋದರು.1940ರಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿ ಶಾಂತಿನಿಕೇತನಕ್ಕೆ ಬಂದರು. ರವೀಂದ್ರರು ಅವರಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಸ್ವಾಗತ ನೀಡಿ ಮಾವಿನ ತೋಪಿನಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಮಣ್ಣಿನಿಂದ ಕಟ್ಟಿದ ಶ್ಯಾಮಲಿ ಎಂಬ ಕುಟೀರದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಇಳಿಸಲಾಯಿತು. ಅದು ಬಾಪೂಜಿಗೆ ತುಂಬ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. <br /> <br /> ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟವಾದ ಮೇಲೆ ಗಾಂಧೀಜಿ ಒಂದಷ್ಟು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಬಂದು ನೋಡಿದರೆ ಠಾಕೂರರು ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ಏನನ್ನೋ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಗಾಂಧೀಜಿ ಕೇಳಿದರು. `ಇದು ನನ್ನ ಸಲಹೆ ನಿಮಗೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಒಂದು ಗಂಟೆಯಾದರೂ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯಿರಿ.<br /> <br /> ಅದು ನಿಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯದು.~ ಆಗ ಗುರುದೇವ ಹೇಳಿದರು, `ಅದು ಹೇಗೆ ಮಲಗಲಿ? ನನಗೆ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಬ್ರಹ್ಮೋಪದೇಶವಾದಾಗ ಪುರೋಹಿತರು ಹೇಳಿದಂತೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ಅದನ್ನು ಹೇಗೆ ಮುರಿಯಲಿ?~ ಗಾಂಧೀಜಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಚಕಿತರಾದರು. <br /> <br /> ಅರವತ್ತೈದಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ವರ್ಷ ರವೀಂದ್ರರು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆದಿಲ್ಲ! ಎಲ್ಲರೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳಿಬಿಡುವ ಮಂತ್ರದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಪಾಲಿಸಿದ್ದರು ಗುರುದೇವ. ಆಗ ಗಾಂಧಿ ಹೇಳಿದರು, `ನಿಮಗೆ ಈಗ ವಯಸ್ಸು ಕಮ್ಮಿಯಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ನನಗೊಂದು ಭಿಕ್ಷೆ ನೀಡುತ್ತೀರಾ?~ `ನಿಮಗೆ ಭಿಕ್ಷೆಯೇ? ಏನದು?~ ಕೇಳಿದರು ಗುರುದೇವ. <br /> <br /> ವಚನವನ್ನು ಕೊಡುವವರೆಗೆ ಗಾಂಧೀಜಿ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ವಚನ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದರು, `ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ನೀವು ನನಗೆ ಕೊಡುವ ಭಿಕ್ಷೆ. ಅದು ದೇಶಕ್ಕೆ ಬೇಕು.~ ರವೀಂದ್ರರು ಒಪ್ಪಿದರು. ನಂತರ ಬದುಕಿರುವವರೆಗೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ವಿಶ್ರಾಂತಿಯನ್ನು ಮಹಾತ್ಮರಿಗೆ ನೀಡಿದ ಭಿಕ್ಷೆ ಎಂದೇ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.<br /> ಈ ಮಹಾನುಭಾವರ ಸ್ಮರಣೆ ನಮಗೆ ಸದಾ ಚೇತೋಹಾರಿ, ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ.</p>.<div><p><strong>ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: <a href="https://play.google.com/store/apps/details?id=com.tpml.pv">ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ </a>| <a href="https://apps.apple.com/in/app/prajavani-kannada-news-app/id1535764933">ಐಒಎಸ್</a> | <a href="https://whatsapp.com/channel/0029Va94OfB1dAw2Z4q5mK40">ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್</a>, <a href="https://www.twitter.com/prajavani">ಎಕ್ಸ್</a>, <a href="https://www.fb.com/prajavani.net">ಫೇಸ್ಬುಕ್</a> ಮತ್ತು <a href="https://www.instagram.com/prajavani">ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ</a>ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.</strong></p></div>
<p>ಗುರುದೇವ ರವೀಂದ್ರನಾಥ್ ಠಾಕೂರರವರ ಜೀವನ, ಸಾಹಿತ್ಯ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಆಕಾರರೂಪ. ಅವರ ಮೃದು ಹೃದಯ, ಪ್ರಯೋಗಶೀಲತೆ, ಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಆರಾಧಿಸುವ ಮನಸ್ಸು, ಭಾಷೆಯ ಮೇಲಿನ ಪ್ರಭುತ್ವ, ವಿನಯಶೀಲತೆ, ಮೃದು ಹಾಸ್ಯ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಇವೆಲ್ಲ ಅವರನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ವಿಶೇಷ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದವು.<br /> <br /> ಅವರೊಮ್ಮೆ ಭಾಷಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಚಪ್ಪಲಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಮೊಳೆ ಬೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಊರಿನಿಂತು ರಕ್ತ ಸುರಿಯತೊಡಗಿತು. ಗುರುದೇವ ಎದ್ದು ನಿಂತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮುಂದೆ ಕುಳಿತವರಿಗೆ ಅದು ಕಾಣದು. ಭಾಷಣ ಅದೇ ರೀತಿ ಮುಂದುವರೆಯಿತು. <br /> <br /> ಮಾತು ಮುಗಿಸಿ ತಮ್ಮ ಆಸನದ ಹತ್ತಿರ ಬರುವುದರಲ್ಲಿ ಚಪ್ಪಲಿಯೆಲ್ಲ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ನೆನೆದಿತ್ತು, ಬೆರಳಿನ ಗಾಯ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದ್ದವರಿಗೆ ತುಂಬ ಆತಂಕವಾಯಿತು. `ಗುರುದೇವ, ಕಾಲಿಗೆ ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಗಾಯವಾಗಿದೆ. ತಕ್ಷಣವೇ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಹೇಳಬಾರದೇ? ಗಾಯ ತುಂಬ ದೊಡ್ಡದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಎಷ್ಟೊಂದು ರಕ್ತ ಬಸಿದುಹೋಗಿದೆ~ ಎಂದರು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದವರು.<br /> <br /> ಆಗ ಗುರುದೇವ ಹೇಳಿದರು, `ಇಲ್ಲಿ ಜನ ಸೇರಿದ್ದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ನನ್ನ ಭಾಷಣವನ್ನು ಕೇಳಲು. ಅಂಥ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೋವನ್ನು, ದುಃಖವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡು ರಸಾಭಾಸ ಮಾಡುವುದು ಸರಿ ಎನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ!~ ರಕ್ತಪಾತವಾಗಿದ್ದರೂ ರಸಾಭಾಸವಾಗದಂತೆ ಶ್ರಮಿಸಿದವರು ರವೀಂದ್ರನಾಥ್ ಠಾಕೂರರವರು.<br /> <br /> ಖ್ಯಾತ ಸಂಸ್ಕೃತ ವಿದ್ವಾಂಸರಾದ ಪಂಡಿತ ಹಜಾರೀ ಪ್ರಸಾದ್ ದ್ವಿವೇದಿಯವರು ಗುರುದೇವರ ಆಮಂತ್ರಣದ ಮೇಲೆ ಶಾಂತಿನಿಕೇತನಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ಒಂದು ದಿನ ಸಂಜೆ ದ್ವಿವೇದಿಯವರು ತೋಟದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ. <br /> <br /> ಯಾವುದೋ ಕಾವ್ಯ ಚಿಂತನೆಯಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಆ ಚಿಂತನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದವರಿಗೆ ಸಂಜೆ ಕಳೆದು ಕತ್ತಲಾದದ್ದು ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಚಂದ್ರನ ಬೆಳಕು ಮೇಲೇರಿ ಬಂತು. ಆಗ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಗುರುದೇವ ಬಂದರು.<br /> <br /> ಎಚ್ಚರವಿಲ್ಲದೇ ಕುಳಿತಿದ್ದ ದ್ವಿವೇದಿಯವರ ಹೆಗಲು ತಟ್ಟಿ ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು. ತಕ್ಷಣ ದ್ವಿವೇದಿಯವರು ಈ ಲೋಕಕ್ಕಿಳಿದು ಗುರುದೇವರನ್ನು ನೋಡಿ ನಾಚಿಕೊಂಡರು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಈ ತನ್ಮಯತೆಯಲ್ಲಿ ಅವರು ಉತ್ತರೀಯ ಏನೂ ಹೊದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ, ಎದೆಯ ಮೇಲೆ ಬಟ್ಟೆ ಇಲ್ಲ, <br /> <br /> ತಕ್ಷಣ ಮುಜುಗರದಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ತಾವು ಉಟ್ಟಿದ್ದ ಧೋತರದಿಂದಲೇ ಅರ್ಧ ಎಳೆದು ಎದೆ ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಅವರ ಈ ಕಷ್ಟವನ್ನು ನೋಡಿ ಗುರುದೇವರು ನಕ್ಕು ಹೇಳಿದರು. `ದ್ವಿವೇದಿಯವರೇ, ನಾಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ. ಎದೆಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳದಿರುವುದು ಸಂಸ್ಕೃತ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕಲಿತ ಮಹಿಳೆಯರ ಜನ್ಮಸಿದ್ಧ ಅಧಿಕಾರ.<br /> <br /> ~ ದ್ವಿವೇದಿಯವರೂ ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ಸೇರಿ ಹೋದರು.1940ರಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿ ಶಾಂತಿನಿಕೇತನಕ್ಕೆ ಬಂದರು. ರವೀಂದ್ರರು ಅವರಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಸ್ವಾಗತ ನೀಡಿ ಮಾವಿನ ತೋಪಿನಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಮಣ್ಣಿನಿಂದ ಕಟ್ಟಿದ ಶ್ಯಾಮಲಿ ಎಂಬ ಕುಟೀರದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಇಳಿಸಲಾಯಿತು. ಅದು ಬಾಪೂಜಿಗೆ ತುಂಬ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. <br /> <br /> ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟವಾದ ಮೇಲೆ ಗಾಂಧೀಜಿ ಒಂದಷ್ಟು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಬಂದು ನೋಡಿದರೆ ಠಾಕೂರರು ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ಏನನ್ನೋ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಗಾಂಧೀಜಿ ಕೇಳಿದರು. `ಇದು ನನ್ನ ಸಲಹೆ ನಿಮಗೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಒಂದು ಗಂಟೆಯಾದರೂ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯಿರಿ.<br /> <br /> ಅದು ನಿಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯದು.~ ಆಗ ಗುರುದೇವ ಹೇಳಿದರು, `ಅದು ಹೇಗೆ ಮಲಗಲಿ? ನನಗೆ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಬ್ರಹ್ಮೋಪದೇಶವಾದಾಗ ಪುರೋಹಿತರು ಹೇಳಿದಂತೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ಅದನ್ನು ಹೇಗೆ ಮುರಿಯಲಿ?~ ಗಾಂಧೀಜಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಚಕಿತರಾದರು. <br /> <br /> ಅರವತ್ತೈದಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ವರ್ಷ ರವೀಂದ್ರರು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆದಿಲ್ಲ! ಎಲ್ಲರೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳಿಬಿಡುವ ಮಂತ್ರದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಪಾಲಿಸಿದ್ದರು ಗುರುದೇವ. ಆಗ ಗಾಂಧಿ ಹೇಳಿದರು, `ನಿಮಗೆ ಈಗ ವಯಸ್ಸು ಕಮ್ಮಿಯಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ನನಗೊಂದು ಭಿಕ್ಷೆ ನೀಡುತ್ತೀರಾ?~ `ನಿಮಗೆ ಭಿಕ್ಷೆಯೇ? ಏನದು?~ ಕೇಳಿದರು ಗುರುದೇವ. <br /> <br /> ವಚನವನ್ನು ಕೊಡುವವರೆಗೆ ಗಾಂಧೀಜಿ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ವಚನ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದರು, `ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ನೀವು ನನಗೆ ಕೊಡುವ ಭಿಕ್ಷೆ. ಅದು ದೇಶಕ್ಕೆ ಬೇಕು.~ ರವೀಂದ್ರರು ಒಪ್ಪಿದರು. ನಂತರ ಬದುಕಿರುವವರೆಗೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ವಿಶ್ರಾಂತಿಯನ್ನು ಮಹಾತ್ಮರಿಗೆ ನೀಡಿದ ಭಿಕ್ಷೆ ಎಂದೇ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.<br /> ಈ ಮಹಾನುಭಾವರ ಸ್ಮರಣೆ ನಮಗೆ ಸದಾ ಚೇತೋಹಾರಿ, ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ.</p>.<div><p><strong>ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: <a href="https://play.google.com/store/apps/details?id=com.tpml.pv">ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ </a>| <a href="https://apps.apple.com/in/app/prajavani-kannada-news-app/id1535764933">ಐಒಎಸ್</a> | <a href="https://whatsapp.com/channel/0029Va94OfB1dAw2Z4q5mK40">ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್</a>, <a href="https://www.twitter.com/prajavani">ಎಕ್ಸ್</a>, <a href="https://www.fb.com/prajavani.net">ಫೇಸ್ಬುಕ್</a> ಮತ್ತು <a href="https://www.instagram.com/prajavani">ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ</a>ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.</strong></p></div>