‘ನಾವೆಲ್ಲ ದಿನಾ ಹತ್ತಾರು ಕಿ.ಮೀ. ನಡ್ಕೊಂಡು ಸ್ಕೂಲ್ಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ. ನೀನು ನೋಡಿದ್ರೆ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಪರೀಕ್ಷೆ ಬರೆಯೋಕೆ ಅಳ್ತೀಯ’ ಅಪ್ಪನ ಸುಪ್ರಭಾತ ಶುರುವಾಯಿತು.
‘ಕಲ್ಲು ತಿಂದು, ಕಲ್ಲು ಕರಗಿಸೋ ವಯಸ್ಸು ನಿಂದು. ನೀನೇನು ನಡ್ಕೊಂಡಾ ಹೋಗ್ತೀಯ, ರೈಲಲ್ಲಿ ತಾನೇ ಹೋಗೋದು’.
‘ಹೋದ ಸಲ ರೈಲಲ್ಲೇ ಹೋಗಿದ್ದು, ಟ್ರೈನಿನ ಟಾಯ್ಲೆಟ್ನಲ್ಲೆಲ್ಲ ಕೂತ್ಕೊಂಡು ಬಂದೆ. ಈ ಸಲ ನಾನೊಲ್ಲೆ’.
‘ಇವೆಲ್ಲ ಪ್ರ್ಯಾಕ್ಟಿಕಲ್ ಪರೀಕ್ಷೆ ಇದ್ದಂಗೆ ಕಣೊ. ಮುಂದೆ ನೀನು ಲೆಕ್ಚರರ್ರೋ ಟೀಚರ್ರೋ ಆಗೋನು. ಸ್ಕೂಲು, ಕಾಲೇಜಿನ ಟಾಯ್ಲೆಟ್ ವಾಸನೆ ಸಹಿಸ್ಕೊಬೇಕಾಗುತ್ತಲ್ಲ, ಈಗಿನಿಂದಲೇ ಅದರ ಅನುಭವ ಆಗಲಿ ಅಂತ ಹಾಗೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿದಾರೆ ಸರ್ಕಾರದೋರು’.
‘ನಮ್ಮ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಪೊಲಿಟಿಷಿಯನ್ಗಳು, ಪದವೀಧರ, ಶಿಕ್ಷಕರ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಶಾಸಕರೇ ಮಾತಾಡ್ತಿಲ್ಲ. ನೀನು ಮಾತ್ರ ಅವರನ್ನ ಮೀರಿಸೋ ಹಾಗೆ ಮಾತಾಡ್ತಿದೀಯ’.
‘ಅಲ್ವೋ, ಪರೀಕ್ಷೆ ಇದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ ತಾನೇ ನೀನು ಎಕ್ಸಾಂ ಹಾಲ್ಗೆ ಹೋಗೋದು. ಅವರೂ ಹಾಗೇ, ಎಲೆಕ್ಷನ್ ಅನ್ನೋ ಎಕ್ಸಾಂ ಇದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ ಬರ್ತಾರೆ’ ನಕ್ಕರು ಅಪ್ಪ.
‘ನೀನ್ಯಾಕೋ ನನ್ನ ಬಿಡೋ ಹಾಗೆ ಕಾಣಲ್ಲ’ ಎನ್ನುತ್ತಲೇ ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಹೊರಡಲು ಸಿದ್ಧನಾದ ಮಗ.
‘ಇದೇನೋ ಹಾಸಿಗೆ, ದಿಂಬು ಎಲ್ಲ ಇಟ್ಕೊಂಡಿದೀಯ? ಇದೇನಿದು, ಫೋಲ್ಡಿಂಗ್ ಚೇರ್ ಬೇರೆ ಇದೆ’.
‘ರೈಲಿನ ಬೋಗಿಯೊಳಗೆ ಮಲಗೋಕೆ ಜಾಗ ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಕೂತ್ಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಚೇರ್ ಬೇಕಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲ ಇಟ್ಕೊಂಡಿದೀನಿ’.
‘ಸರಿ, ವಂದೇ ಭಾರತ್ ಟ್ರೈನ್ನಲ್ಲೇ ಹೋಗು’.
‘ಅದರಲ್ಲಿ ಹೋಗೋಕೆ ನಿನ್ನ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ಸಂಬಳ ಬೇಕು, ಕೊಡ್ತೀಯಾ?’
ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದ ಅಪ್ಪ, ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿದರು, ‘ಅದೇನೋ ಬುಲೆಟ್ ರೈಲು ಬಿಡ್ತೀವಿ ಅಂದಿದ್ರಲ್ಲ, ಅದಾದರೂ ಬಂತಾ?’