ನುಡಿ ಬೆಳಗು: ಉಪಕಾರ ನೆನೆಯೋಣ ಅಪಕಾರ ಮರೆಯೋಣ

ಇಬ್ಬರು ಅತ್ಯಾಪ್ತ ಸ್ನೇಹಿತರು ಪ್ರವಾಸ ಹೊರಟಿದ್ದರು. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಏನೋ ವಾಗ್ವಾದ ನಡೆದು ಒಬ್ಬ ಮತ್ತೊಬ್ಬನ ಕೆನ್ನೆಗೆ ಒಂದೇಟು ಬಿಗಿದ. ಹೊಡೆಸಿಕೊಂಡ ಸ್ನೇಹಿತನಿಗೆ ಬಹಳ ಬೇಸರವಾದರೂ ಅದನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳದೇ ಮುನ್ನಡೆದ. ಮಧ್ಯೆ ಒಂದೆಡೆ ಸಮುದ್ರತೀರದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವಾಗ ‘ಇವತ್ತು ನನ್ನ ಆಪ್ತಮಿತ್ರ ನನ್ನ ಕೆನ್ನೆಗೆ ಹೊಡೆದ’ ಎಂದು ಮರಳಿನ ಮೇಲೆ ಬರೆದ. ಹಾಗೆಯೇ ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಆಟವಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ನಡುವೆ ಒಂದೆಡೆ ಅಲೆಗಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಕೆನ್ನೆಗೆ ಹೊಡೆಸಿಕೊಂಡವನು ಸಮುದ್ರದ ಪಾಲಾಗುವುದರಲ್ಲಿದ್ದ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹಿತ ಬಂದು ಜೀವದ ಹಂಗು ತೊರೆದು ಅವನನ್ನು ಕಾಪಾಡಿದ. ಸಂಜೆ ಸಮುದ್ರ ತಟದ ಬಂಡೆಗಲ್ಲೊಂದರ ಮೇಲೆ ‘ಇವತ್ತು ನನ್ನ ಆಪ್ತಮಿತ್ರ ನನ್ನ ಜೀವ ಉಳಿಸಿದ’ ಎಂದು ಚೂಪುಗಲ್ಲೊಂದರಿಂದ ಕೆತ್ತಿದ ಬದುಕುಳಿದವ. ಇದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಜೀವ ಉಳಿಸಿದ ಸ್ನೇಹಿತ ಕೇಳಿದ, ‘ನಾನು ಹೊಡೆದಾಗ ಅದನ್ನು ನೀನು ಮರಳಿನ ಮೇಲೆ ಬರೆದೆ, ಅದೇ ಕಾಪಾಡಿದಾಗ ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಬರೆದೆಯಲ್ಲ ಏಕೆ?’ ಆಗ ಸ್ನೇಹಿತ ಹೇಳಿದ, ‘ಬೇರೆಯವರು ನಮಗೆ ನೋವನ್ನು ನೀಡಿದಾಗ ಅದನ್ನು ಮರಳಿನ ಮೇಲೆ ಬರೆಯಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ಕ್ಷಮೆಯ ಗಾಳಿ ಅದನ್ನು ಅಳಿಸಿಹಾಕಬಹುದು. ಆದರೆ ಯಾರಾದರೂ ನಮಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಮಾಡಿದಾಗ ಅದನ್ನು ಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಕೆತ್ತಬೇಕು, ಆಗ ಯಾವ ಮರೆವಿನ ಗಾಳಿಯೂ ಅದನ್ನು ಅಳಿಸಲಾರದು.’