ನುಡಿ ಬೆಳಗು | ನಾಲಿಗೆ ಮೇಲಿನ‌ ಮಾತು

ಸುಮಾರು ಮೂರು ಗಂಟೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಾಹೇಬರಿಗೆ ಶೌಚಾಲಯಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕಾದ ಒತ್ತಡ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಯಿತು. ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಾಹೇಬರಿಗೆ ಅಂತ ಅವರ ಚೇಂಬರಿನೊಳಗೇ ಶೌಚಾಲಯ ಇದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಾಹೇಬರು, ಸಿಬ್ಬಂದಿಯೆಲ್ಲರೂ ಹೋಗುವ ಕಾಮನ್ ಬಾತ್ ರೂಮಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡರು.

ಸಾಹೇಬರು ಶೌಚಾಲಯದೊಳಗೆ ಇರುವಾಗಲೇ ಕಚೇರಿಯ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಸಹ ಆ ಕಡೆ ಬಂದರು. ಅವರಿಗೆ ಸಾಹೇಬರು ಶೌಚಾಲಯದೊಳಗೆ ಇರುವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬ ಮತ್ತೊಬ್ಬನನ್ನು ಕೇಳಿದ. ‘ಏನ್ರೀ ರಾಮನಾಥ್, ಅಭಿನಂದನಾ ಭಾಷಣಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲಾ ಸಿದ್ಧಾನೋ?’

ಅದಕ್ಕೆ ರಾಮನಾಥ್ ಹೇಳಿದ, ‘ನನ್ನ ಕರ್ಮ, ಈ ಪಾಪಿಗೆ ಅಭಿನಂದನಾ ಭಾಷಣ ಮಾಡೋದು ಏನ್ ಕರ್ಮ ಅಲ್ವ? ಥೂ, ಮನುಷ್ಯನೇನ್ರಿ ಅವನು? ದರಿದ್ರ... ಅದ್ಯಾವ ಸುಡುಗಾಡು ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿ ಈ ಅವಿವೇಕಿಗೆ ಡಿಗ್ರಿ ಕೊಡ್ತೋ ಕಾಣೆ. ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಅರೆಪಾವು ಬುದ್ಧಿ ಇಲ್ಲ, ಜಂಭ ಮಾತ್ರ ಒಂದೂರಿಗೇ ಹಂಚೋ ಅಷ್ಟಿದೆ. ಸದ್ಯ, ಇವತ್ತು ಈ ಪೀಡೆ ತೊಲಗ್ತಾ ಇದೆ. ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗ್ಲಿ...’

ಹೀಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಾ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಶೌಚ ಕಾರ್ಯ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಗಡೆ ಹೋದರು. ಅವರ ಪ್ರತೀ ಮಾತೂ ಒಳಗೇ ಇದ್ದ ಸಾಹೇಬರ ಮರ್ಮಕ್ಕೆ ತಾಕಿತ್ತು.

ಸಂಜೆ ನಾಲ್ಕಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬೀಳ್ಕೊಡುಗೆ ಸಮಾರಂಭ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಸ್ವಾಗತ ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ರಾಮನಾಥ್ ಅವರಿಂದ ಸಾಹೇಬರಿಗೆ ಅಭಿನಂದನಾ ಭಾಷಣ ಕೂಡಾ ನಡೆಯಿತು.

ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ರಾಮನಾಥ್ ಸಾಹೇಬರನ್ನು ಕೇಳಿದ: ‘ಹೇಗಿತ್ತು ಸಾರ್ ನನ್ನ ಭಾಷಣ? ಎಲ್ಲಾ ಸರಿಯಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ನಾ?’

ಸಾಹೇಬರು ಹೇಳಿದರು, ‘ನಾಲಿಗೆ ಮೇಲಿನ ಮಾತು ಮಾತಲ್ಲ ರಾಮನಾಥ್. ಮನಸಿನ ಮಾತು ಕೇಳಿಸ್ಕೋಬೇಕು. ನಾನು‌ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ’.

ಮನಸಿನ‌ ಮಾತು ಕೇಳಿಸ್ಕೋಬೇಕು, ಹೌದಲ್ಲ...