ಭಾವ-ಬಂಧದ ನೆನಪು; ಗೌರಿ ಬಾಗಿನದ ಒನಪು

ಆದರೆ ಕಾಲ ಉರುಳಿದೆ. ಹುಟ್ಟಿ, ಬೆಳೆದ ಮನೆಗೆ ಅತಿಥಿಯಾಗಿ ಹೋಗಿ, ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಿಗೆ ಸ್ವತಃ ಗೌರಿ ಬಾಗಿನ ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ನೆನೆದು ಮೈಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಮಿಂಚು ಹರಿದಿತ್ತು. ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳಲ್ಲಿ ನೀರು ಜಿನುಗಿತ್ತು. ಅದೊಂದು ಭಾವನೆಗಳ ಸಂಗಮ.

‘ಪರ್ವತರಾಜನ ಮಗಳು ಪಾರ್ವತಿಯ ಇನ್ನೊಂದು ಹೆಸರು ಗೌರಿ. ಶಿವನನ್ನು ವಿವಾಹವಾದ ಗೌರಿ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಅಂದರೆ ಭಾದ್ರಪದ ಮಾಸದ ಶುಕ್ಲ ಪಕ್ಷ ತದಿಗೆಯ ದಿನದಂದು ಪುತ್ರ ಗಣೇಶನೊಂದಿಗೆ ಕೈಲಾಸದಿಂದ ಭೂಮಿಗೆ ಬಂದು ಮುತ್ತೈದೆಯರಿಂದ ಬಾಗಿನ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಹರಸುತ್ತಾಳೆ. ಈ ದಿನವನ್ನು ಗೌರಿ ತದಿಗೆ ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಗೌರಿಯಂತೆಯೇ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ವ್ರತ ಮಾಡಿ ತವರಿಗೆ ತೆರಳಿ ತಾಯಿಗೆ ಅಥವಾ ನಾದಿನಿ, ಅಕ್ಕ-ತಂಗಿಯರಿಗೆ ಬಾಗಿನ ನೀಡಿ ಆಶೀರ್ವಾದ ಪಡೆದರೆ ಸುಮಂಗಲಿಗಳಾಗುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವ ನಂಬಿಕೆಯಿದೆ’ ಎಂದು ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಅಜ್ಜಿ ಗೌರಿ ಬಾಗಿನಕ್ಕಿರುವ ಪುರಾಣದ ನಂಟಿನ ಬಗ್ಗೆ, ಗೌರಿ ದೇವಿಯ ಕುರಿತಾದ ಕಥೆ ಹೇಳಿದ್ದು ಇನ್ನೂ ನೆನಪಿದೆ. 

ನಂಬಿಕೆ, ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ಹೊರತಾಗಿ ಈ ಬಾಗಿನ ಪದ್ಧತಿ ಹೆಣ್ಣು ಮತ್ತು ಆಕೆಯ ತವರಿನ ನಡುವಿನ ಪ್ರೀತಿಯ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ ಕನ್ನಡಿಯಿದ್ದಂತೆ. ಇದು ಭಾವದ ಬಂಧ‌.

ಗಂಡನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಟುಂಬದ ಏಳಿಗೆಗಾಗಿ, ಸಮೃದ್ಧಿಗಾಗಿ ತನ್ನದೇ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ ಆಕೆಗೆ ತವರಿಗೆ ತೆರಳಿ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನೆದು, ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ ಬಾಗಿನ ನೀಡುವುದು ಆಕೆಗೊಂದು ಸಮರ್ಪಣಾ ಭಾವ ಮೂಡಿಸುವುದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.
ವರ್ಷಗಳು ಉರುಳಿದರೂ, ಮುದುಕಿಯಾದರೂ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ಮನೆ, ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಿನ ನೆನಪು ಮಾತ್ರ ಸದಾ ಹಚ್ಚಹಸಿರು.