ಕವಿತೆ: ಪ್ರಮಾದ

ಇವರು ಅವರು ಮಾತಿನ
ಬೆಂಕಿಯುಂಡೆ ಉಗುಳಲು
ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನುಂಗಿಕೊಂಡೆ;
ಆದರು ಅಲ್ಲಿ ನಾನು ಉಕ್ಕುವ ಸಮುದ್ರವಲ್ಲ!

ಮೂರು ನೂರು ಕಾರಣ ಏಕೆ ಬೇಕು ಅಹಿಂಸೆಗೆ?
ಒಂದೇ ಒಂದು ಕಾರಣ ಸಾಕಲ್ಲವೇ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಗೆ!

ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ಮುದ್ದೆಯಾದ ಎಲುಬು ಚರ್ಮಗಳನು
ದಬ್ಬಣದಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ಹೊಲೆಯುತ್ತಿರಲು,
ನೋವಿನ ದನಿ ಹೊರಡದಂತೆ ತಡೆದುಕೊಂಡೆ;
ಆದರು ಅಲ್ಲಿ ನಾನು ಬಂಡೆಯಲ್ಲ!

ಅಲ್ಲಿ ನಾನು,
ರೌದ್ರದಲೆಗಳೆಬ್ಬಿಸಿ
ದಡ ನುಂಗುವ ಸಮುದ್ರವಲ್ಲ!
ಉರುಳಿ ಉರುಳಿ ಉಸಿರ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ
ನರಳಿಸುವ ಬಂಡೆಯಲ್ಲ!
ಕಂಡು ಕಾಣದಂತೆ ಓಡಿ ಓಡಿ
ದಾರಿ ತಪ್ಪಿಸುವ ಮಾಯಾ ಜಿಂಕೆಯಲ್ಲ!
ಸುರ್ರನೆ ಹಾರಿ ಸುದ್ದಿಯ ಮುಟ್ಟಿಸಿ
ಕೋಳವ ತೊಡಿಸಲು
ಪೋಲಿಸನ ಹಕ್ಕಿಯು ಅಲ್ಲ!
ಆದರು ಅವರು ಹಿಂಸೆಯಿಂದ
ಅಹಿಂಸೆಯ ಕೊರಳಹಿಂಡಿ ಉಸಿರ ಬಗೆದು
ತೋರಣವ ಕಟ್ಟಿದರು,
ಹೀಗೆ ಕಟ್ಟುವಾಗ
ನಾನು ಅಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯನಾಗಿದ್ದೆ!
ಮತ್ತು ಈಗೀಗ ಮನುಷ್ಯರಾಗಿರುವುದೇ
ಪ್ರಮಾದವಾಗಿದೆ.