ಧರ್ಮದ ನಡೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು

ಹೊರಗಿನ ಉಡುಪು, ಅಲಂಕಾರ – ಇವು ಕೂಡ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಯ ಭಾಗಗಳೇ. ನಿತ್ಯದ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಸಹಜವಾಗಿರುವ ಧರ್ಮದ ಅಂಶಗಳು ಅವಳಿಗೆ ಬದುಕಿನ ಕಳೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಸಾಧನ, ಮಾರ್ಗ. ಹಬ್ಬ ಹರಿದಿನಗಳ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನೂ ಹೆಣ್ಣು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದಲೂ ನಿರ್ವಿಕಾರದಿಂದಲೂ ಆಚರಿಸುತ್ತಾ ಸಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಉತ್ಸಾಹ ಏಕೆಂದರೆ ಆಕೆಗೆ ನಿತ್ಯವೂ ಹೊಸತಾಗುವ ತುಡಿತ. ಸಹಜವಾಗಿ ಆಚರಣೆಯ ಧರ್ಮವನ್ನು ನಡೆಸಿ ಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ಬಂದಿರುವ ಸಹಜಗುಣವಾದುದರಿಂದ ನಿರ್ವಿಕಾರ. ಹೀಗೇ ಏಕಕಾಲದಲ್ಲಿ ಉತ್ಸಾಹ ಮತ್ತು ನಿರ್ವಿಕಾರದಿಂದ ಬದುಕಿನ ದೊಡ್ಡ ಧ್ಯೇಯವಾದ ಧರ್ಮವನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸಿ ಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಧರ್ಮವೆನ್ನುವುದು ಆತ್ಮಗುಣವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ.

ಧರ್ಮ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಸಾಧನಮಾರ್ಗವಾಗಿಯೂ ಕಾಣುವುದಿದೆ. ತನ್ನೊಳಗಿನ ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಶೋಧಿಸುತ್ತಾ, ತನ್ನಿರುವಿಕೆಯ ಗುರುತುಗಳನ್ನು ಹಲವು ಆಯಾಮಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸುವುದು ಈ ತಲೆಮಾರಿನ ಹೆಣ್ಣಿನ ಧರ್ಮವಾಗಿದೆ. ತಾಯಿ, ಮಗಳು, ಸಂಗಾತಿ, ಸಹೋದರಿ, ಗೆಳತಿ, ಗುರು – ಹೀಗೆ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಎಲ್ಲ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ನಿಕಷಕ್ಕೆ ಒಡ್ಡುತ್ತಾ ಸಾಗುವ ಅವಳ ಈ ಗುಣ ಆಕೆಯಲ್ಲಿ ಅಂತಸ್ಥವಾಗಿರುವ ಕರುಣೆ, ಮಮತೆ, ಪ್ರೇಮ, ಸ್ನೇಹ, ಅಂತಃಕರಣವೆಂಬ ಧರ್ಮಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಪ್ರತೀಕಗಳೇ ಹೌದು.

ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಪರಸ್ಪರ ಪೂರಕವಾದುದು. ಹೇಗೆ ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ ಶರೀರದಿಂದ ಹೊಸ ಜೀವವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಸೃಷ್ಟಿಯ ನಿರಂತರತೆಯನ್ನು ಕಾಪಿಡುತ್ತಾಳೋ, ಹಾಗೇ ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ಧರ್ಮವೂ ತನ್ನ ಹೊಸದಾದ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಧಾರಣ ಮಾಡಿಯೇ ತೀರುತ್ತದೆ.