ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು: ಮುದಿಬ್ರಾಹ್ಮಣನ ಚತುರತೆ

ಮುದುಕ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಬಹಳ ಚಾಲಾಕಿ. ‘ರಾಜಪುತ್ರ, ನಾನು ಅದನ್ನು ಮಾಡಲಾರೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಂಡೊಡನೆ ಆತ ಅವರನ್ನು ನನ್ನಿಂದ ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ರಾಜ ನನ್ನನ್ನು ಬಂಧಿಸಿ ಕಾರಾಗೃಹದಲ್ಲಿ ಹಾಕಬಹುದು. ನನ್ನನ್ನು ಕೊಲ್ಲಿಸಿಯೂ ಬಿಡಬಹುದು. ಆಗ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಿ, ನನ್ನ ಗಂಡ, ಹಣ ಮತ್ತು ದಾಸರಿಬ್ಬರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಮೂರ್ಖ ಎಂದು ನಿಂದಿಸಬಹುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಿವಿರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ಯದೆ ನೇರವಾಗಿ ನನ್ನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಿಯ ಸೇವೆಗೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸಿ, ಅವಳ ಪ್ರೇಮವನ್ನು ಗಳಿಸುತ್ತೇನೆ’ ಎಂದ. ಈ ಕಠೋರವಾದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಮಕ್ಕಳು ತಮಗೇನೋ ದೊಡ್ಡ ಆಪತ್ತು ಬರಲಿದೆಯೆಂದು ತಿಳಿದು ಪರ್ಣಕುಟಿಯ ಹಿಂಭಾಗಕ್ಕೆ ಓಡಿದರು. ಅಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೆಂದು, ಅಲ್ಲಿಂದ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ದಟ್ಟವಾದ ಮರಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿಕೊಂಡರು. ಈ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಬಂದು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹೋಗಬಹುದೆಂಬ ಭಯದಿಂದ ಕೊನೆಗೆ ಪುಷ್ಕರಿಣಿಯ ದಡಕ್ಕೆ ಬಂದರು. ತಮ್ಮ ನಾರುಮಡೆಯನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಿಗಿದು ಕಟ್ಟಿ, ನೀರಿಗಿಳಿದರು. ಹರಡಿದ್ದ ವಿಶಾಲವಾದ ಕಮಲಪತ್ರಗಳನ್ನು ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಹರಡಿಕೊಂಡು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಅಡಗಿ ಕುಳಿತರು. ಮಕ್ಕಳು ಕಾಣದಂತಾದಾಗ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ವೆಸ್ಸಂತರನನ್ನು ನಿಂದಿಸತೊಡಗಿದ. ‘ಬೋಧಿಸತ್ವ, ನೀನು ಮೋಸಗಾರ. ಈಗ ತಾನೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ವಾಗ್ದಾನ ಮಾಡಿದ್ದೀಯಾ. ನಾನು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತೇನೆಂಬ ಭಯದಿಂದ, ಸಂಕೇತ ಮಾಡಿ ಅವರನ್ನು ಎಲ್ಲಿಯೋ ಓಡಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ. ದೊಡ್ಡ ದಾನಿಯಂತೆ ನಟಿಸುವ ನೀನೊಬ್ಬ ಸುಳ್ಳುಗಾರ, ಮೋಸಗಾರ’. ಆ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಸ್ಥಿರಚಿತ್ತದಿಂದ ಕೇಳಿದ ವೆಸ್ಸಂತರ ಮುಗುಳುನಕ್ಕು ಬ್ರಾಹ್ಮಣನನ್ನು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಿದ.