ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು: ತಾಯಿಯ ಆತಂಕ

ಮಾದ್ರಿದೇವಿ ದಾರಿಯ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಸಿಂಹ, ಹುಲಿ, ಚಿರತೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಹೆದರಿದಳು. ‘ಪ್ರಾಣಿ ಬಾಂಧವರೇ, ನನಗೆ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಇದೊಂದೇ ದಾರಿ. ಬೇರೆ ದಾರಿ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ನನಗಾಗಿ ನನ್ನ ಗಂಡ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಿಮಗೆ ನನ್ನ ನಮಸ್ಕಾರ. ನೀವು ಈ ಕಾಡಿಗೆ ಮಹಾರಾಜರು. ನನಗೆ ಧರ್ಮಸೋದರರು. ದಯವಿಟ್ಟು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ, ನನಗೆ ದಾರಿ ಬಿಡಿ. ನಾನು ದೇಶದಿಂದ ಹೊರಹಾಕಲ್ಪಟ್ಟ ರಾಜಪುತ್ರನ ಹೆಂಡತಿ. ನಾನೂ ಪತಿವೃತೆ ಸೀತೆಯಂತೆ ಗಂಡನ ಜೊತೆಗೇ ಬಂದವಳು. ಅವನ ನೆರಳಾಗಿಯೇ ಬದುಕುವವಳು. ನೀವೂ ಕೂಡ ರಾತ್ರಿಯಾದರೆ ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತೀರಿ. ಹಾಗೆಯೇ ನಾನೂ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳಾದ ಜಾಲಿಕುಮಾರ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣಾಜಿನರನ್ನು ನೋಡಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ನಿಮಗೆ ಬೇಕಾದರೆ ನಾನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಇಟ್ಟ ಫಲಮೂಲಗಳು ಮತ್ತು ಖಾದ್ಯ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ನಿಮಗೆ ಕೊಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ನನಗೆ ದಾರಿಬಿಡಿ’ ಎಂದು ಪರಿಪರಿಯಾಗಿ ಬೇಡಿದಳು. ಆಗ ಬೆಳದಿಂಗಳು ಹರಡಿಕೊಂಡಿತು. ಸರಿಯಾದ ಸಮಯವಾಯಿತೆಂದು ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿದ್ದ ದೇವಪುತ್ರರು ಎದ್ದು ದಾರಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟುಹೋದರು. ಕಾಡುಪ್ರಾಣಿಗಳು ಹೊರಟುಹೋದಮೇಲೆ ಆಕೆ ನಡೆದು ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಬಂದಳು. ಅಂದು ಹುಣ್ಣಿಮೆ. ಉಪೋಸಥದ ದಿನ. ಆಕೆ ನಿತ್ಯವೂ ಯೋಗಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುವ ಜಗುಲಿಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತುಕೊಂಡು, ಮಕ್ಕಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಿದ್ದ ಸ್ಥಳವನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಅಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಾಬರಿಯಾಯಿತು.