ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು: ನಾ ಮಾಡಿದ ಕರ್ಮ

ಮುಂದೆ ಆತ ಸತ್ತ ಮೇಲೆ ಹಿಮಾಲಯದ ಕೊಸಿಕೀ ನದಿಯ ದಂಡೆಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಸುಂದರವಾದ ಮೂರು ಯೋಜನಗಳಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾದ ಮಾವಿನ ತೋಪಿನಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ. ಸಂಜೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಆತನಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಸುಂದರವಾದ ರೂಪವಿತ್ತು. ಅಲಂಕೃತವಾದ ನಿವಾಸ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಹದಿನಾರು ಸಾವಿರ ಸುಂದರ ದೇವನರ್ತಕಿಯರು ಅವನೊಂದಿಗೆ ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಬೆಳಗಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಎಲ್ಲವೂ ಮರೆಯಾಗಿ ಪ್ರೇತರೂಪ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂಭತ್ತು ತಾಳೆಮರದಷ್ಟು ಎತ್ತರದ ದೇಹ, ಎರಡೂ ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದೇ ಬೆರಳು, ಅ ಬೆರಳಿಗೆ ಗುದ್ದಲಿಯಂಥ ಉಗುರು ಮೂಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವನ ಮೈಯೆಲ್ಲ ಸದಾಕಾಲ ಉರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ತನ್ನ ಉಗುರುಗಳಿಂದ ಬೆನ್ನಿನ ಮಾಂಸವನ್ನು ಸೀಳಿ ಸೀಳಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ. ಸಂಜೆಯಾದಂತೆ ಮತ್ತೆ ಸಂಭ್ರಮ. ಅವನಿಗರ್ಥವಾಗಿತ್ತು, ಹಗಲಿನ ಪರಿತಾಪ ತಾನು ಮಾಡಿದ ಅನಾಚಾರಗಳ ಫಲ ಮತ್ತು ರಾತ್ರಿಯ ಸಂಭ್ರಮ ತಾನು ಗಳಿಸಿದ ಜ್ಞಾನದ ಹಾಗೂ ಮಹಿಳೆಗೆ ನೀಡಿದ ದಾನದ ಫಲ.

ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವಾರಾಣಸಿಯ ರಾಜ, ಕಾಮ, ಭೋಗಗಳು ಸಾಕೆಂದುಕೊಂಡು ಪ್ರವ್ರಜಿತನಾಗಿ ಹಿಮಾಲಯಕ್ಕೆ ಬಂದು ಈ ಮಾವಿನ ತೋಟಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಮವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಉಳಿದ. ಅವನು ಹಕ್ಕಿಗಳಂತೆ ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದ ಕಾಳುಗಳನ್ನು ತಿಂದು ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ. ಒಂದು ದಿನ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡುವಾಗ ಪ್ರವಾಹದಲ್ಲಿ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣೊಂದು ತೇಲಿ ಅವನ ಬಳಿ ಬಂದಿತು. ಅದನ್ನು ತಿಂದ ಅವನಿಗೆ ಅದರ ರುಚಿಯ ತೃಷ್ಣೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿತು. ಬೇರೆ ಏನನ್ನೂ ತಿನ್ನದೆ ಬರೀ ಆ ಮಾವಿನಹಣ್ಣನ್ನೇ ತಿನ್ನಬೇಕೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ ನದಿಯ ತಟದಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟ. ಅದನ್ನೇ ಅಪೇಕ್ಷಿಸುತ್ತ ಏಳು ದಿನ ಉಪವಾಸ ಮಾಡಿದ. ಆಗ ಕಾಡಿನ ದೇವತೆ ಅವನನ್ನು ಎತ್ತಿ ಈ ಮಾವಿನ ತೋಪಿಗೆ ಕರೆತಂದು, ನೀನು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದು ತಪಸ್ಸು ಮಾಡು ಎಂದು ಹೇಳಿದಳು.

ಅಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ರಾತ್ರಿ ದೇವತೆಯಂತಿದ್ದು, ಹಗಲಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರೇತದಂತೆ ಒದ್ದಾಡುವ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಕಂಡು ಆಶ್ಚರ್ಯಪಟ್ಟ. ಆಗ ಆತ, ‘ಸ್ವಾಮಿ, ನೀವು ನನ್ನನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಪುರೋಹಿತ. ಲಂಚಕೋರನಾಗಿ, ಭ್ರಷ್ಟನಾದ್ದರಿಂದ ನನಗೆ ಈ ಪಿಶಾಚಿ ರೂಪ ಬಂದಿದೆ. ನಾನು ಮಾಡಿದ ಒಂದೆರಡು ಒಳ್ಳೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ರಾತ್ರಿಯ ಸಂತೋಷ ದೊರೆತಿದೆ’ ಎಂದ. ಆಗ ತಪಸ್ವಿಯಾದ ರಾಜ ಅವನನ್ನು ತನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಮುಕ್ತಿ ಪಡೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದ.

ನಾವು ಮಾಡಿದ ಯಾವ ಕರ್ಮವೂ – ಒಳ್ಳೆಯದು ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟದ್ದು - ಪರಿಣಾಮ ಬೀರದೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ವರಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ನಾವು ಸಿದ್ಧರಾಗಿರಲೇಬೇಕು.