ಗುರುರಾಜ ಕರಜಗಿ ಅಂಕಣ–ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು| ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಕ್ಷಣ

ಕಂಡ ಭೀಕರವಾದ ಕನಸಿನಿಂದ ಗಾಬರಿಯಾದ ಮಾದ್ರಿದೇವಿ ಬೋಧಿಸತ್ವನ ಪರ್ಣಕುಟಿಗೆ ಬಂದು ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿದಳು. ಆತ, ‘ಯಾರು ಈ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದದ್ದು?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ‘ಸ್ವಾಮಿ, ನಾನು ಮಾದ್ರಿ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ’ ಎಂದಳಾಕೆ. ಆತ ಧೃಡವಾಗಿ ಕೇಳಿದ, ‘ಭದ್ರೆ, ನಾವು ಮೊದಲೇ ತೀರ್ಮಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲವೇ? ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸಿ ಬರಬಾರದಿತ್ತಲ್ಲವೇ?’ ಆಕೆ, ‘ಸ್ವಾಮಿ, ನಾನು ತಮ್ಮಲ್ಲಿಗೆ ಕಾಮರಾಗದಿಂದ ಬಂದಿಲ್ಲ. ನನಗೊಂದು ಭಯಂಕರವಾದ ಕನಸು ಬಿದ್ದಿದೆ. ಅದರ ತಳಮಳವನ್ನು ತಡೆಯಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆ ಕನಸಿನ ಅರ್ಥವನ್ನು ತಮ್ಮಿಂದ ತಿಳಿಯಲೆಂದು ಬಂದೆ’ ಎಂದಳು. ಆತ ಪರ್ಣಕುಟಿಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದು ಕುಳಿತು, ‘ಆಯ್ತು, ನಿನ್ನ ಕನಸನ್ನು ಹೇಳು’ ಎಂದು ನುಡಿದ. ಆಕೆ ತನ್ನ ಕನಸನ್ನು ಕಂಡಂತೆ ವಿಸ್ತಾರವಾಗಿ ಹೇಳಿದಳು. ಆಗ ವೆಸ್ಸಂತರ ಬೋಧಿಸತ್ವ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿ ಕನಸನ್ನು ಧೇನಿಸಿದ. ಅವನಿಗೆ ಮುಂದಾಗುವುದು ಗೋಚರವಾಯಿತು. ಈಗ ನನ್ನ ದಾನದ ನಿಜವಾದ ಪರೀಕ್ಷೆಯಾಗಲಿದೆ. ನಾಳೆ ಒಬ್ಬ ಯಾಚಕ ಬಂದು ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದಾನವಾಗಿ ಬೇಡುತ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ಇಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ. ಆಗಲಿ ಬಂದದ್ದನ್ನು ಎದುರಿಸಲೇಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡು ಮಾದ್ರಿಯನ್ನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಿದ. ‘ಭದ್ರೆ, ಬಹುಶಃ ನೀನು ಮಲಗುವ ಭಂಗಿ ಸರಿಯಾಗಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಮಲಗುವಾಗ ಮಾಡಿದ ಊಟ ಪಚನವಾಗಿರಲಾರದು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಇಂತಹ ಕನಸುಗಳು ಬೀಳುತ್ತವೆ. ನಿನಗೆ ಯಾವ ಭಯವೂ ಬೇಡ. ನೀನು ಈಗ ಹೋಗಿ ಮಲಗಿಕೊ’ ಎಂದು ಹೇಳಿದಾಗ ಆಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಾಧಾನದಿಂದ ಹೊರಟಳು.