ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು: ದ್ರೋಹಿಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸದ ನಾಯಕತ್ವ

ಹೀಗೆಯೇ ಹನ್ನೆರಡು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದವು. ರಾಜನಿಗೆ ಐದು ಜನ ಮಂತ್ರಿಗಳಿದ್ದರು. ಒಬ್ಬ ಅಹೇತುಕವಾದಿ. ಅವನ ಪ್ರಕಾರ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಯಾವ ಕಾರಣವೂ ಇಲ್ಲದೆ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತವೆ. ಎರಡನೆಯವನು ಈಶ್ವರ ಕಾರಣವಾದಿ. ಅವನು, ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಉಂಟಾಗುವ ಸುಖ-ದುಃಖಗಳು ಈಶ್ವರನ ಇಚ್ಛೆಯಿಂದಲೇ ಆಗುತ್ತವೆ ಎಂದು ನಂಬಿದವನು. ಮೂರನೆಯವನು ಪೂರ್ವಕೃತವಾದಿ. ಅವನ ಪ್ರಕಾರ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವುದೆಲ್ಲ ಪೂರ್ವಕರ್ಮಗಳ ಫಲ. ನಾಲ್ಕನೆಯವನು ಉಚ್ಛೇದವಾದಿ. ಅವನು, ಈ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಗೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ಇಲ್ಲಿಯೇ ನಿರ್ಧಾರವಾಗಬೇಕು ಎಂದು ನಂಬಿದವನು. ಕೊನೆಯವನು ಕ್ಷತ-ವಿಧವಾದಿ. ಅವನ ಸಿದ್ಧಾಂತವೆಂದರೆ ಸ್ವಾರ್ಥ ಮುಖ್ಯ. ನನ್ನ ಸ್ವಾರ್ಥ ಸಾಧನೆಗೆ ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳನ್ನು ಕೊಂದರೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವವನು. ಈ ಐದೂ ಜನ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರಾಗಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕರಾಗಿರದೆ ಲಂಚ ತಿಂದು ಅನ್ಯಾಯಿಗಳ ಪರವಾಗಿ ನ್ಯಾಯ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಜ್ಜನರಿಗೆ ಬದುಕು ಕಷ್ಟವಾಯಿತು.

ಒಂದು ದಿನ ಬೋಧಿಸತ್ವ ಊಟಕ್ಕೆ ಹೊರಟಾಗ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಬಂದು ಅಳತೊಡಗಿದ. ಭ್ರಷ್ಟ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು ತನಗೆ ಮಾಡಿದ ಅನ್ಯಾಯವನ್ನು ವಿವರಿಸಿದ. ಆಗ ಬೋಧಿಸತ್ವ ತಾನೇ ನ್ಯಾಯಾಲಯಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಸರಿಯಾದ ನ್ಯಾಯವನ್ನು ಕೊಟ್ಟ. ಜನರೆಲ್ಲ, ಸಾಧು, ಸಾಧು ಎಂದು ಜಯಕಾರ ಹಾಕಿದರು. ಇದನ್ನು ಕಂಡ ರಾಜ ಬೋಧಿಸತ್ವನಿಗೇ ನ್ಯಾಯ ನೀಡಲು ಹೇಳಿದ. ಅಂದಿನಿಂದ ಸರಿಯಾದ ನ್ಯಾಯ ದೊರೆಯತೊಡಗಿತು. ಇದರಿಂದ ಕುಪಿತರಾದ ಪಂಚ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು, ಕಳ್ಳರು, ಅನ್ಯಾಯಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಒಂದು ಮಾಡಿ ರಾಜನ ಬಳಿಗೆ ನಿತ್ಯವೂ ದೂರು ಕೊಡಿಸತೊಡಗಿದರು. ಕೆಲದಿನಗಳ ನಂತರ ರಾಜ ಅವರನ್ನು ನಂಬತೊಡಗಿದ, ಬೋಧಿಸತ್ವನ ಮೇಲಿನ ಆದರ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತು. ಅದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಬೋಧಿಸತ್ವ ನೇರವಾಗಿ ರಾಜನ ಬಳಿಗೆ ಬಂದು, ‘ರಾಜಾ, ನಾನು ಇಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಡುತ್ತೇನೆ. ನಿನಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಶ್ರದ್ಧೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಶ್ರದ್ಧೆ ಇಲ್ಲದವರ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ ಇರಬಾರದು. ನಿನಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ನಿನ್ನ ನಾಯಿಗೆ ಯಾರು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕರು ಎಂದು ತಿಳಿದಿದೆ. ಎಚ್ಚರದಿಂದ ರಾಜ್ಯ ನಡೆಸು’ ಎಂದು ಹೊರಟು ಹೋದ.

ಅವನು ಹೋದ ಮೇಲೆ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು ದೇಶವನ್ನು ಕೊಳ್ಳೆ ಹೊಡೆದರು. ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿ ರಾಣಿಯನ್ನು ಕೊಲ್ಲಿಸಿದರು. ರಾಷ್ಟ್ರ ಅನಾಯಕವಾಗಿ ಹೋಯಿತು.

ನಾಯಕರಿಗೆ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕರು ಮತ್ತುಅಪ್ರಾಮಾಣಿಕರು ಇವರುಗಳ ನಡುವೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ತಿಳಿಯದೆ ಹೋದರೆ, ತಾವು ನಾಯಕತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ದೇಶವನ್ನು ಅಮಾಯಕವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.