ಅಲ್ಪ ಮೊತ್ತದ ಪರಿಹಾರ ಅರ್ಹರಿಗೆ ಬೇಗ ತಲುಪಲಿ

ಸರ್ಕಾರವೇ ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ಒಟ್ಟು ಪರಿಹಾರದ ಮೊತ್ತವು 4.34 ಕೋಟಿ ಫಲಾನುಭವಿಗಳಲ್ಲಿ ಊಟ, ಪಡಿತರ ಇಲ್ಲವೆ ನಗದು ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹರಿದು ಹಂಚಿಹೋಗಲಿದೆ. ಅಂದರೆ ತಲಾ ₹ 290 ನೆರವು. ಆನೆಯ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಅರೆಕಾಸಿನ ಮಜ್ಜಿಗೆ ಎನ್ನುವಂತೆ ಇಷ್ಟು ಸಣ್ಣ ನೆರವಿನಿಂದ ಯಾರ ಸಂಕಟವನ್ನೂ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕಳೆದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಈ ಸಲದ ತಲಾ ಪರಿಹಾರ ಮೊತ್ತದಲ್ಲೂ ಗಣನೀಯವಾಗಿ ಇಳಿಕೆಯಾಗಿದೆ. ಕೋವಿಡ್‌ನಿಂದ ಕಂಗೆಟ್ಟ ಯಾವುದೇ ಬಡ ಕುಟುಂಬ ಕೇವಲ ₹ 3,000 ಪರಿಹಾರದಿಂದ ಹೇಗೆ ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯ? ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರ ಸದ್ಯ ಘೋಷಿಸಿರುವ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಒಂದು ತುರ್ತು ಕ್ರಮವಾಗಿಯಷ್ಟೇ ಪರಿಭಾವಿಸಬೇಕು. ಶ್ರಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳು ಮತ್ತೆ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಲು ಏನೇನು ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬ ವಿಷಯವಾಗಿ ವಿಸ್ತೃತವಾಗಿ ಸಮಾಲೋಚನೆ ನಡೆಸಿ, ಆ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕಾಲಮಿತಿಯಲ್ಲಿ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳ ಮುಖಂಡರು ದೂರುತ್ತಿರುವಂತೆ ಇದೊಂದು ಕಾಟಾಚಾರದ ಪರಿಹಾರ ಆಗುತ್ತದೆ ಅಷ್ಟೆ. ‘ಬಡ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ತಲಾ ಹತ್ತು ಕೆ.ಜಿ. ಅಕ್ಕಿ ವಿತರಣೆ ಮಾಡಬೇಕು ಮತ್ತು ದುಡಿಯುವ ವರ್ಗದವರಿಗೆ ತಲಾ ₹ 10 ಸಾವಿರ ಪರಿಹಾರ ನೀಡಬೇಕು’ ಎಂಬ ಒತ್ತಾಯ ಕೂಡ ಇದೆ. ನ್ಯಾಯಯುತವಾಗಿರುವ ಈ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಈಡೇರಿಸುವ ದಿಸೆಯಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರ ಮುಕ್ತಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಯೋಚಿಸಬೇಕು. ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಗ್ರಾಮೀಣ ಉದ್ಯೋಗ ಖಾತರಿಯಂತಹ ಯೋಜನೆ ಮೂಲಕ ದುಡಿಯುವ ಕೈಗಳಿಗೆ ಕೆಲಸವನ್ನೂ ನೀಡಬೇಕು. ಹಸಿದ ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ತುಂಬಿಸುವುದು ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮೊದಲು ಆಗಬೇಕಿರುವ ತುರ್ತಿನ ಕೆಲಸ. ಶ್ರಮಿಕರ ನೆರವಿಗೆ ವ್ಯಯಿಸುವ ಹಣವನ್ನು ‘ಆರ್ಥಿಕ ಹೊರೆ’ಯ ಪರಿಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡದೆ, ತನ್ನ ಹೊಣೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ, ಕೋವಿಡ್‌ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಕ್ಷಿಪ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಏರುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೂ ಕೈಕಟ್ಟಿ ಕುಳಿತು, ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಕೈಮೀರಿದಾಗ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್‌ ವಿಧಿಸಿದ್ದು ಇದೇ ಸರ್ಕಾರ. ಶ್ರಮಿಕರ ಬದುಕನ್ನು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಸಂಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ನೂಕಿದ ಮೇಲೆ ಅವರ ನೆರವಿಗೆ ಧಾವಿಸಬೇಕಾದದ್ದು ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ನೈತಿಕ ಕರ್ತವ್ಯ ಕೂಡ.