ಭಗವದ್ಗೀತೆ: ಲೇಖಕರ ಚಿಂತನೆ ಹೇರುವುದು ಸಲ್ಲ

ಶಾಲಾ ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಭಗವದ್ಗೀತೆ ಕುರಿತಾದ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ (ಪ್ರ.ವಾ., ಮಾರ್ಚ್‌ 26) ಡಾ. ಸಿ.ಎನ್.‌ರಾಮಚಂದ್ರನ್‌ ಅವರು ಗೀತೆಯನ್ನು ಪಠ್ಯವನ್ನಾಗಿ ಅಳವಡಿಸುವ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಮಿತಿಗಳು ಹಾಗೂ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿವೆ ಎಂದು ವಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ, ನೀತಿ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಮೂಲಕ ಕಲಿಸಲೇಬೇಕು ಎಂದಾದರೆ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ‘Discourses on the Gita’ ಕೃತಿಯಿಂದ ಆಯ್ದ ಭಾಗಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆಧುನಿಕ ಜೀವನದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಉಪದೇಶಗಳು ಹೇಗೆ ಸಹಕಾರಿ ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ನಾರಾಯಣ ಶೇವರೆ ಅವರು ವಿವರಿಸಿರುವ (ಪ್ರ.ವಾ, ಚರ್ಚೆ, ಮಾರ್ಚ್‌ 26) ಹಲವಾರು ವಿಚಾರಗಳು ರಾಮಚಂದ್ರನ್‌ ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿಯದವೇನಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದನ್ನೂ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸದೆ ಏಕಮುಖ ವಾದವನ್ನು ಮಂಡಿಸಿದ್ದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ‘ಆಧುನಿಕ ಓದುಗರಿಗೆ ಭಗವದ್ಗೀತೆ: ಇತಿಹಾಸ, ಭಾಷ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ತತ್ವಜ್ಞಾನ’ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಡಾ. ಎಂ.ವಿ.ನಾಡಕರ್ಣಿ ಅವರು ಭಗವದ್ಗೀತೆಯನ್ನು ಆಧುನಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳಾದ ಸಮತೆ, ಮಾನವ ಘನತೆ, ಪರಧರ್ಮ ಸಹಿಷ್ಣುತೆ ಇವುಗಳ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವಿವರಿಸಿ, ಗೀತೆಯ ಉಪದೇಶಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಹಲವಾರು ಸಂಶಯಗಳನ್ನು ನಿವಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪು.ಸೂ. ಲಕ್ಷ್ಮೀನಾರಾಯಣ ರಾವ್ (ವಾ.ವಾ., ಮಾರ್ಚ್‌ 28) ಅವರು ಕುರಾನ್‌ ಮತ್ತು ಬೈಬಲ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿರುವ ‘ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ’ ನೀತಿಪಾಠಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ಗ್ರಂಥಗಳ ಮಿತಿಗಳು ಹಾಗೂ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಇಬ್ಬರೂ (ಸಿ.ಎನ್‌.ರಾಮಚಂದ್ರನ್‌ ಸೇರಿಸಿ) ಚಕಾರವೆತ್ತದೇ ಇರುವುದು, ‘ಚರ್ಚಾಪಟುಗಳ ವಾದಮಂಡನೆ’ಯನ್ನು ಸ್ಮರಣೆಗೆ ತರುತ್ತದೆ.