ದಾದಾಪೀರ್ ನವಿಲೇಹಾಳ್ ಅವರ ಕವಿತೆ: ಪ್ರತಿಷ್ಠೆ

ಹೀಗೇ
ಇವನು ಉಗುಳಿದರೆ ಮಂತ್ರ
ಹಾಡಿದರೆ ರಾಗ
ಬಾಯಿಬಿಟ್ಟರೆ ಪುಣ್ಯಕೋಟಿ
ಗಾಂಧಾರಿ ಹಿರಿಮಗನ ಒಳತೋಟಿ
ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ
ಕಣ್ಣರಿವೆ ತೆರೆದಳೇ ಪುಣ್ಯಾತಗಿತ್ತಿ!
ಇವನಿಲ್ಲದೆ ಮೊಗ್ಗು ಬಿರಿಯುವುದಿಲ್ಲ
ಚಿಗುರು ಹಸಿರಾಗುವುದಿಲ್ಲ
ದಾಳ ಉದುರಿಸಿ ಅಡವಿಗಟ್ಟಿದ ಸೂರ
ನೆರೆಹೊರೆಯೆಲ್ಲ ಇವನದೇ ಭಜನೆ
ಸಾಕು ತೊಲಗೆಲೆ ಹುಳವೇ
ಸದಾ
ಕುಂಡೆಯನೆತ್ತಿ ತೆವಳುವ ಕ್ರಿಮಿಯೇ
ವಿಷದ ಕೊಂಡಿಯ ಬಡಿದು ಬಾರಿಸುವ
ಕೈಗೆ
ನೂಲಿನೆಳೆ ಸಂಕೋಲೆ
ಇಂದಲ್ಲ ನಾಳೆಗೆ ನಿಜಖಚಿತ ಉರುಳುರುಳು!

ಎತ್ತರದ ಪ್ರತಿಮೆಯ ಜೊತೆಗೆ
ಉದ್ದನೆಯ ಬಾವುಟಗಳು ತರಿದು ಬೀಳುವ
ಕಾಲಕ್ಕೆ
ದೊಡ್ಡ ಗಂಟಲೂ ಒಣಗಿ
ನೀಚ ಬಲವೆಲ್ಲ ಉಡುಗಿ
ಊರೂರು ತಿರುಗಿ ಬಿದ್ದವು ನೋಡು
ಹಿತ್ತಲ ಬಾಗಿಲ ತುಂಬ
ಸತ್ತ ಬಾಲಗಳ ನಿಸ್ತೇಜ ಮೆರವಣಿಗೆ
ಕಡುಗಪ್ಪು ಮೀಸೆಯ ಮರೆಯಲ್ಲಿ
ಬೆಳ್ಳಿಬೆರೆತ ನಗೆ
ಮುದಿಯಾಗಿ
ಸಿಂಬಳದ ಹುಳುವಾಗಿ ಕಾಲೆಳೆದು
ಕಣ್ಮರೆಯಾದ ಕಡುಪಾಪಿ ಕೀಟ!

ಏನಿದೇನಿದು
ಕತ್ತಲೆಯೆ!
ನಸುಬೆಳಕ ತಾರೆಗೂ ತಿಳಿಯದ
ಬಿರುಕು ಬಿಟ್ಟಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬೇರಿಳಿದ
ಬೆಂಗಾಡು ಹೊಲ
ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ನೆತ್ತರು ನದಿಗಳ ತೂಬು ತೆರೆದಿರುವೆ ಬೇಕಾದ್ದು ಬೆಳೆದುಕೊ ಬಂಧು
ನಾಲಗೆಬಾಚಿಯಲಿ ಕೆತ್ತಿ ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಮಣ್ಣ ಹದಗೊಳಿಸಿರುವೆ
ಬಿತ್ತು ಮುಳ್ಳುಗಳ, ಕೋರೆ ಹಲ್ಲುಗಳ
ತತ್ತರಗೊಳ್ಳಲಿ ಸಾವು!
ಬಿಚ್ಚಿದಂಗಿ ಬನಿಯನ್ನು ಮೂಗಿಗಿಡಿದು
ಮಲಗುವ ಮೊದಲು ಹಾಸಿಗೆ ಮೂಸುವ
ಮೌನವೇ
ಇದು ಸಮಾಧಿಗಳು ಮುಲುಗುಡುವ ಹೊತ್ತು
ಹಿಡಿಮಣ್ಣು ತೂರಿ ಪದರ
ಪರದೆಗಳ ಹೊದಿಸಿ
ಕೆನ್ನೆ ತೊಯ್ಯಿಸಿದ ಗಳಿಗೆ
ಹೆಸರ ಹಿಡಿದು ಹೀಗಳೆದವರ ಬೆನ್ನು ಬಾಗಿ
ನಾಲಗೆ ಬಿದ್ದ ಸಮಯ
ಮೇಲುಗಣ್ಣು ಹಾಲಾಹಲದ ಗಲ್ಲ
ತೂಗದ ಕೈಗಳ
ಬಲವೆಲ್ಲ
ಮೃದು ಮಧುರ ಸಮತೆ ಸಲುಗೆಗೆ
ಹಾ
ತೊರೆದು
ಮಂಡಿಯೂರುವ ಗಳಿಗೆ
ನೆಲಕೆ ಹಾಲು ಸುರಿಯುತ್ತದೆ
ಮೊಲವು ಚಂಗನೆ ನೆಗೆದು
ಸೆಲ್ಫಿಗೆ
ಫೋಜು ಕೊಡುತ್ತದೆ.
ಎಂದಿನಂತೆಯೆ ಬೆಳಕು
ಬೆಳದಿಂಗಳು!