ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು: ಗಡೀಪಾರಿನ ಹೆದರಿಕೆ

ಅವರು ಹೋದ ಮೇಲೆ ರಾಜ ವಿಶೇಷ ದೂತನನ್ನು ಕರೆದು ವೆಸ್ಸಂತರನಿಗೆ ಒಂದು ಸಂದೇಶವನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದ. ಆತ ವೆಸ್ಸಂತರನ ಅರಮನೆಗೆ ಬಂದ. ಆಗ ವೆಸ್ಸಂತರ ತಲೆಗೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ, ಒಳ್ಳೆಯ ಬಟ್ಟೆ ಧರಿಸಿ, ಶ್ರೀಗಂಧವನ್ನು ಪೂಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಅವನ ಮೈಮೇಲೆ ಅನೇಕ ಆಭರಣಗಳು. ಅವನ ಸುತ್ತ ಮಂತ್ರಿಗಳು, ಸಲಹೆಗಾರರು ಕುಳಿತಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡ ದೂತನಿಗೆ ಆತ ದೇವತೆಗಳಿಂದ ಸುತ್ತುವರೆದ ಇಂದ್ರನಂತೆ ಕಂಡ. ಸುತ್ತಲಿರುವವರನ್ನೆಲ್ಲ ಹೊರಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದ ಮೇಲೆ ರಾಜ ಕಳುಹಿಸಿದ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಹೇಳಿದ. ‘ರಾಜಕುಮಾರ, ನೀನು ಮಾಂಗಲೀಕ ಆನೆಯನ್ನು ದಾನ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸಿವಿದೇಶದ ಪ್ರಜೆಗಳು ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ವಿಪರೀತ ಸಿಟ್ಟುಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ದೇಶದ ಎಲ್ಲ ಸ್ತರದ ಜನರೂ ಸೇರಿದ್ದಾರೆ. ಈ ರಾತ್ರಿ ಕಳೆದ ಮೇಲೆ, ಸೂರ್ಯೋದಯವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಅವರೆಲ್ಲ ಅರಮನೆಗೆ ಬಂದು ನಿನ್ನನ್ನು ದೇಶದಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಇದು ತುಂಬ ದುಃಖದ ಸಂಗತಿ. ಆದರೆ ನಾನು ಏನೂ ಮಾಡಲಾರದವನಾಗಿದ್ದೇನೆ, ಎಚ್ಚರ’. ವೆಸ್ಸಂತರ ಕೇಳಿದ, ‘ಬರೀ ಆನೆಯನ್ನು ದಾನ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟು ಕೋಪ ಏಕೆ ಜನರಿಗೆ? ದೇಶದಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹಾಕುವಂಥ ಅಪರಾದ ಇದಲ್ಲವಲ್ಲ? ಅದಲ್ಲದೆ ನಾನು ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಮಹಾಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಚಿನ್ನ, ಮುತ್ತು, ಮಾಣಿಕ್ಯ ಮುಂತಾದ ಬಾಹ್ಯವಸ್ತುಗಳು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ನನ್ನ ಹೃದಯ, ಕಣ್ಣು, ದೇಹವನ್ನೇ ದಾನವಾಗಿ ಕೊಡಬಲ್ಲೆ. ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ಹೆದರಲಾರೆ. ನನ್ನನ್ನು ಜನ ದೇಶದಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹಾಕಲಿ ಅಥವಾ ದೇಹವನ್ನು ತುಂಡುತುಂಡು ಮಾಡಲಿ, ನಾನು ದಾನ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಮಾತ್ರ ನಿಲ್ಲಿಸಲಾರೆ. ನಾಳೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಜನ ಬರಲಿ. ಅವರಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರವನ್ನು ನೀಡಿ, ದೇಶದಿಂದ ಹೊರಗೆ ನಡೆಯುತ್ತೇನೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ರಾಜರು ಚಿಂತೆ ಮಾಡುವುದು ಬೇಡ’ ಹೀಗೆ ಹೇಳುವಾಗಲೂ ವೆಸ್ಸಂತರ ನಿರಾಳವಾಗಿಯೇ ಇದ್ದ.⇒v