ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು | ಪುಣ್ಯದ ನಿಧಿ

ಪ್ರತಿದಿನ ಹಿಂಡುಹಿಂಡಾಗಿ ಗಿಳಿಗಳು ಬತ್ತದ ಹೊಲದಲ್ಲಿ ಇಳಿದು ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬ ಕಾಳು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಶುಕರಾಜ ಮಾತ್ರ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬ ತಿಂದು, ಅತ್ಯಂತ ಒಳ್ಳೆಯ, ಹದವಾದ ಕಾಳುಗಳ ತೆನೆಗಳನ್ನು ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹಾರುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಹಾವಳಿಗಳನ್ನು ತಡೆಯಲಾರದೆ ರೈತ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗಿ ಕಷ್ಟ ಹೇಳಿಕೊಂಡ, ‘ಸ್ವಾಮಿ, ಉಳಿದ ಗಿಳಿಗಳು ಹೊಟ್ಟೆತುಂಬ ತಿಂದರೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಗಿಳಿ ಮಾತ್ರ ತಿಂದು, ಬಹಳಷ್ಟು ತೆನೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಏನು ಮಾಡಲಿ?’ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಒಂದು ಅತ್ಯಂತ ತೆಳುವಾದ ಆದರೆ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ಬಲೆಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಶುಕರಾಜನನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಂದುಕೊಡಲು ಹೇಳಿದ. ಅದರಂತೆ, ರೈತ ಬಲೆಯನ್ನು ಹಾಸಿ ಸಿದ್ಧನಾಗಿ ಕುಳಿತ. ಶುಕರಾಜ ತನ್ನ ಪರಿವಾರದೊಡನೆ ಬಂದು ಬಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿತು. ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಷಣ ತಾನು ಬಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿರುವುದರ ಅರಿವಾಯಿತು. ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬ ತಿನ್ನುವುದನ್ನು ಮುಗಿಸುವವರೆಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಇತ್ತು. ಅವುಗಳು ಹಾರಿದ ಮೇಲೆ ರೈತ ಬಲೆಯನ್ನು ಸೆಳೆದು ಶುಕರಾಜನ ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಪಟ್ಟಿ ಬಿಗಿದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣನ ಕಡೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ.

ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಶುಕರಾಜನನ್ನು ಮುಂದೆ ಕೂಡ್ರಿಸಿಕೊಂಡು ಕೇಳಿದ, ‘ನೀನು ನಾನು ಕಂಡಂತಹ ಅತ್ಯಂತ ಆಸೆಬುರುಕ ಗಿಳಿ. ನಮ್ಮ ರೈತ ಹೇಳುವಂತೆ, ನೀನೂ ಹೊಟ್ಟೆತುಂಬ ಕಾಳುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತೀ ಮತ್ತು ನಂತರ ಬಹಳಷ್ಟು ತೆನೆಗಳನ್ನು ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತೀಯಂತೆ? ಅವುಗಳನ್ನು ಯಾವ ಕೋಠಿಯಲ್ಲಿ ತುಂಬುತ್ತೀ?’ಆಗ ಶುಕರಾಜ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿತು, ‘ನನ್ನ ಬಳಿ ಯಾವ ಕೋಠಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪ್ರತಿದಿನ ನಾನು ಋಣ ಹೊರಿಸುತ್ತೇನೆ, ಋಣ ತೀರಿಸುತ್ತೇನೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ನಿಧಿಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಳುಗಳನ್ನು ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತೇನೆ’. ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಕೇಳಿದ, ‘ಎರಡನ್ನು ನೀನೇ ಹೇಳುತ್ತೀಯಲ್ಲ, ಋಣಮುಕ್ತನಾಗುವುದು ಮತ್ತು ಋಣಿಯಾಗುವುದು ಎಂದು. ಎರಡೂ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? ಮತ್ತೆ ನಿಧಿ ಯಾವುದು?’. ಶುಕರಾಜ ಹೇಳಿದ, ‘ಬ್ರಾಹ್ಮಣ, ನನ್ನ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ರೆಕ್ಕೆ ಬಲಿಯದ, ದುರ್ಬಲವಾದ ಮರಿಗಳಿವೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ಕಾಳು ಕೊಟ್ಟು ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ಋಣಭಾರವನ್ನು ಹೊರಿಸುತ್ತೇನೆ, ತನ್ನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯರು ವೃದ್ಧರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಕಾಳುಕೊಟ್ಟು ನನ್ನ ಋಣವನ್ನು ತೀರಿಸುತ್ತೇನೆ. ಮರದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಅಶಕ್ತ ಹಕ್ಕಿಗಳಿವೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ಕಾಳು ನೀಡಿ ಪುಣ್ಯದ ನಿಧಿಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ’. ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಶುಕರಾಜನನ್ನು ಹಾರಿಬಿಟ್ಟ.

ನಾವೂ ಹೀಗೆ ಸದಾಕಾಲ ಋಣಮುಕ್ತರಾಗುತ್ತ, ಋಣಿಗಳನ್ನಾಗಿಸುತ್ತ, ಪುಣ್ಯದ ನಿಧಿಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತಲೇ ಸಾಗಬೇಕಾಗಿದೆ.