‘ಲೇ, ಗಂಟೆ ಏಳಾಯ್ತು, ಇನ್ನೂ ಕಾಫಿ ಇಲ್ಲ, ಮೇಲೇಳೆ’ ಎಂದು ಪೇಪರ್ ತಿರುವುತ್ತಾ ಮಡದಿಗೆ ಕರೆದೆ. ಸದ್ದೇ ಇಲ್ಲ, ಮತ್ತೆ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾದೆ. ‘ಲೇ! ಟೈಮ್ ಎಷ್ಟ್ ಗೊತ್ತಾ? ಎಂಟು ಗಂಟೆ. ಏನ್ ನಾಟ್ಕ ಮಾಡ್ತಿದ್ದೀಯ?’ ಸ್ವಲ್ಪ ರಾಂಗಾದೆ. ಆದ್ರೂ ನೋ ರಿಪ್ಲೈ.
‘ಏನ್ರೀ ನಿಂ ರಗಳೆ’ ಪೊಲೀಸರ ಕೊರೊನಾ ಲಾಠಿ ಏಟಿನಂತಿತ್ತು ಧ್ವನಿ. ‘ಟೈಂ ಎಂಟಾಯ್ತು’ ಎಂದೆ ದೈನ್ಯದಿಂದ. ‘ಅದಕ್ಕೇನೀಗ?’ ಮತ್ತೊಂದು ಕೊರೊನಾ ಏಟು. ‘ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ತಿಂಡಿ ತಿಂದು ಆಫೀಸ್ಗೆ ಹೋಗೋ ಟೈಂ ಆದ್ರೂ ಇನ್ನೂ ಕಾಫಿಯೂ ಗತಿ ಇಲ್ಲ’ ಅಂಗಲಾಚಿದೆ.
‘ಕಾಫಿಯೂ ಇಲ್ಲ, ತಿಂಡಿ-ತೀರ್ಥ ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಇಂದಿನಿಂದ ಕಿಚನ್ ಸೀಲ್ಡೌನ್’ ಎಂದಳು ಕಡ್ಡಿಮುರಿದಂತೆ. ‘ಹ್ಞಾಂ! ನೀಲ್ ಡೌನ್, ಲಾಕ್ಡೌನ್ ಗೊತ್ತು. ಇದ್ಯಾವುದೇ ಕಿಚನ್ ಸೀಲ್ಡೌನ್’ ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ಕೇಳಿದೆ.
‘ಕೊರೊನಾ ಪಾಸಿಟಿವ್ ಕೇಸ್ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಸೀಲ್ಡೌನ್ ಮಾಡ್ತಾರಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಂಗಿಲ್ಲ. ಏನು ಬೇಕೋ ಅದನ್ನ ಆನ್ಲೈನ್ನಲ್ಲಿ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಿ ತರುಸ್ಕೋಬೇಕು ತಾನೇ? ಲಾಕ್ಡೌನ್ ಆದಾಗಿಂದ ಪ್ರತಿದಿನ ಮನೆಮಂದಿಗೆಲ್ಲ ಬೇಕು ಬೇಕಾದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಮಾಡಿ ಮಾಡಿ ಸಾಕಾಗಿದೆ. ಅದಕ್ಕೇ ಇಂದಿನಿಂದ ಕಿಚನ್ ಸೀಲ್ಡೌನ್. ನನಗೆ ಕ್ವಾರಂಟೈನ್. ತಿಂಡಿ, ಊಟನೆಲ್ಲಾ ಆನ್ಲೈನ್ನಲ್ಲೇ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಿ’ ಎಂದು ಖಂಡತುಂಡವಾಗಿ ಹೇಳಿ, ಮತ್ತೆ ರಗ್ಗಿನಿಂದ ಮುಖ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದಳು.
‘ಈ ಕೊರೊನಾ ಮಹಿಮೆಯಿಂದ ಇನ್ನೂ ಏನೇನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಬೇಕಾಗಿದೆಯೋ’ ಎಂದು ಶಪಿಸುತ್ತಾ, ಟಿಫಿನ್ಗೆ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಲು ಫೋನ್ ಎತ್ತಿಕೊಂಡೆ.