ಜನರ ಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ಮಿಡಿಯದ ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳು ಇರುವುದಾದರೂ ಏಕೆ?

ಜನರ ಸಂಕಷ್ಟಗಳಿಗೂ ತಮಗೂ ಸಂಬಂಧವೇಇಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ಕಾಲ ಇದಲ್ಲ. ಲಾಕ್‌ಡೌನ್‌ನಿಂದಾಗಿ ಜನ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತು ಮಾನಸಿಕ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ಈಡಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಕೂಲಿಕಾರ್ಮಿಕರು ಕೆಲಸ ಇಲ್ಲದೆ ಬರಿಗೈಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ. ಕೆಲವರು ನಡೆದುಕೊಂಡೇ ತಮ್ಮ ಊರಿನತ್ತ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳು ಜನರಲ್ಲಿ ಸ್ಥೈರ್ಯ ತುಂಬುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಹೊತ್ತು ಇದು. ತಮ್ಮ ಕೈಲಾದ ಸಹಾಯವನ್ನೂ ಮಾಡಬೇಕು. ರಾಜ್ಯದ ಉದ್ಯಮಪತಿಗಳು ಉದಾರವಾಗಿ ದೇಣಿಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಸರ್ಕಾರಿ ನೌಕರರು, ಸರ್ಕಾರದ ವಿವಿಧ ಸಂಸ್ಥೆಗಳೂ ದೇಣಿಗೆ ನೀಡಿವೆ. ವಿವಿಧ ಸಂಘ–ಸಂಸ್ಥೆಗಳು, ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳೂ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾನವೀಯತೆ ಮೆರೆದಿವೆ. ಶಾಸಕರು ತಮ್ಮ ವೇತನದ ಅಲ್ಪಭಾಗವನ್ನು ಕೊಡಲು ಮುಂದಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ, ಚುನಾವಣೆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕೋಟ್ಯಂತರ ರೂಪಾಯಿ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಘೋಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಹಣವನ್ನು ದೇಣಿಗೆ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನೀಡಲು ಮುಂದೆಬಂದಿಲ್ಲ. ಜನರ ಜೊತೆ ನೇರ ಸಂಬಂಧ ಮತ್ತು ಋಣಬಂಧಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗದ ಎಷ್ಟೋ ಮಂದಿ ಉದಾರವಾಗಿ ಧನಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಜನರಿಂದಲೇ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿ ಅಧಿಕಾರ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಈಗ ಮೌನವಾಗಿರುವುದು ಸರ್ವಥಾ ಸಲ್ಲ. ಸಂಕಷ್ಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಜನರ ನೆರವಿಗೆ ಬರಬೇಕಾದುದು ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳ ನೈತಿಕ ಬಾಧ್ಯತೆಯಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯೂ ಹೌದು. ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಜನಸಮೂಹದ ನಡುವೆ ನೀತಿ ನಿಯಮಗಳ ಚೌಕಟ್ಟು ಮೀರಿದ ಸಂಬಂಧ ಇದೆ. ಅದೊಂದು ವಿಶ್ವಾಸ. ಆ ವಿಶ್ವಾಸದಿಂದಲೇ ಜನರು ಇವರಿಗೆ ಮತ ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ. ಚುನಾವಣೆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮತದಾರರಿಗೆ ‘ಇನಾಮು’ ನೀಡಲು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಪರ್ಯಾಯ ಪಡೆಯನ್ನೇ ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಗುಟ್ಟೇನಲ್ಲ.

ಅದೇ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಈಗ ಜನರ ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸಲು ಬಳಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಹಾಗೆ ಬಳಸಲು ಅಡ್ಡಿಯಾಗುತ್ತಿರುವುದು ಏನು? ಗೆದ್ದ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ; ಸೋತ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಗೂ ಜನಬೆಂಬಲ ಪಡೆಯಲು ಇದು ಸಕಾಲ. ಸೋತ ಮುಖಂಡರು ಯಾರೂ ರಾಜಕೀಯ ಸನ್ಯಾಸ ಸ್ವೀಕರಿಸಿಲ್ಲ, ಮುಂದಿನ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಅವರು ಜನಬೆಂಬಲಕ್ಕಾಗಿ ಅಂಗಲಾಚುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಅನುಮಾನವೂ ಇಲ್ಲ. ಸೋತವರಲ್ಲಿಯೂ ಕೋಟ್ಯಧಿಪತಿಗಳಿದ್ದಾರೆ. ಅವರೂ ಕೊಂಚ ಔದಾರ್ಯ ತೋರಬೇಕು. ಈ ವಿಷಮ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಜನರ ಸಂಕಷ್ಟವನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸಹ್ಯವಾಗಿಸಬೇಕಿದೆ. ಕಷ್ಟಕಾಲದಲ್ಲಿ ಜನರ ನೋವಿಗೆ ಮಿಡಿಯದವರಿಗೆ ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳಾಗಲು ನೈತಿಕ ಅರ್ಹತೆಯೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಜನರಲ್ಲಿ ಮೂಡುವುದು ಸಹಜ. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ ಜನರ ತೀರ್ಮಾನವೇ ಅಂತಿಮ. ಚುನಾವಣೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹಂಚುವ ‘ಪಾರಿತೋಷಕ’ಗಳೇ ಸದಾ ಗೆಲ್ಲಿಸಲಾರವು. ಸಂಕಷ್ಟದಲ್ಲಿ ಆಸರೆಯಾದವರನ್ನು ಜನ ಎಂದೂ ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಅರಿವು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಲಿ. ಎಲ್ಲರೂ ಹೆಗಲಿಗೆ ಹೆಗಲು ಕೊಟ್ಟು ಜನರ ಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ಮಿಡಿಯಲಿ. ಈಗಿನ ಸಂಕಷ್ಟವನ್ನು ದಾಟಿ ಹೋಗಲು ನೆರವಾಗಲಿ.