ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು | ದೇಶತ್ಯಾಗದ ನಡೆ

ರಾಜನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ರಾಣಿಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ದುಃಖ ಒತ್ತರಿಸಿ ಬಂತು. ‘ಯಾವಾಗಲೂ ಆನೆ, ಕುದುರೆ, ಪಲ್ಲಕ್ಕಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಮಗ ಕಾಲುನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಹೋದಾನು? ಅವನಿಂದ ವಲ್ಕಲವನ್ನು ಧರಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಅನಿಂದಿತ ಅಂಗಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದವಳು, ಕುಶ ವಸ್ತ್ರವನ್ನು ಹೇಗೆ ಧರಿಸಿಯಾಳು? ಆಕೆ ಅತ್ಯಂತ ಕೋಮಲವಾದ ಪಾದಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದವಳು, ಕಲ್ಲು, ಮುಳ್ಳುಗಳಿರುವ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಾಳೆ? ಜಾಲಿಕುಮಾರ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣಾಜಿನ ಇವರು ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು, ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಬದುಕಿ ಉಳಿದಾರು?’ ಎಂದು ರಾಜನ ಮುಂದೆ, ಪರಿವಾರದವರ ಮುಂದೆ ಗೋಳಾಡಿದಳು ಪುಸತಿದೇವಿ. ರಾಜ ಅಸಹಾಯಕನಾಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ.

ಆಗ ವೆಸ್ಸಂತರ, ಮಾದ್ರಿ ಹಾಗೂ ಮಕ್ಕಳು ಅರಮನೆಗೆ ಬಂದರು. ವೆಸ್ಸಂತರ ರಾಜ, ರಾಣಿಯರ ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿ, ‘ಮಹಾರಾಜಾ, ತಮ್ಮ ಸಿವಿರಾಜ್ಯದ ಜನರ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ತಲೆಬಾಗಿ, ನಾನು ನಿರ್ದೋಷಿಯಾದರೂ ದೇಶ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಲು ತೀರ್ಮಾನ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ಈಗ ತಮ್ಮ ಅಪ್ಪಣೆಯನ್ನು ಬೇಡಲು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ’ ಎಂದ. ರಾಜ ಹೇಳಿದ, ‘ಮಗೂ, ನಿನಗೆ ರಾಜಧರ್ಮ ತಿಳಿದಿದೆ. ರಾಜ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಎಲ್ಲ ತ್ಯಾಗಗಳಿಗೂ ಸಿದ್ಧವಾಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ನಿನಗೆ ಅನುಮತಿ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ನಿನ್ನ ಪ್ರವೃಜ್ಞೆ ಸಫಲವಾಗಲಿ. ಆದರೆ ನಿನ್ನ ಸುಕೋಮಲೆಯಾದ ಪತ್ನಿ, ಯಾವ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದ್ದಾಳೆ? ಆಕೆ ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಇರಲಿ’. ಆಗ ಸತಿ ಮಾದ್ರಿ, ‘ಮಹಾರಾಜ, ನಾನು ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಭಯವನ್ನು, ಆಪತ್ತನ್ನು ಸಹಿಸುತ್ತೇನೆ, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಸುಂದರವಾದ, ಅನೇಕ ರತ್ನಗಳಿಂದ ತುಂಬಿರುವ, ಸಾಗರ ಪರ್ಯಂತ ಭೂಮಂಡಲವೇ ನನಗೆ ಲಭಿಸಿದರೂ, ನನ್ನ ಪತಿ ವೆಸ್ಸಂರತರನಿಲ್ಲದೆ ನಾನು ಇರಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನೊಬ್ಬನಿದ್ದರೆ, ನನ್ನ ಕಾಮನೆಗಳೆಲ್ಲ ಪೂರೈಸುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಮಗೂ ಅಪ್ಪಣೆಕೊಡಿ’ ಎಂದು ಬೇಡಿದಳು. ನಾಲ್ವರೂ ಹೊರಡಲು ಸಿದ್ಧರಾದರು.