ಸಂಪಾದಕೀಯ: ಮಥುರಾದಲ್ಲಿ ಸರ್ವೆಗೆ ಆದೇಶ ಅಗಣಿತ ತಕರಾರುಗಳಿಗೆ ದಾರಿ

ಪೂಜಾ ಸ್ಥಳಗಳ ಕಾಯ್ದೆ– 1991 ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುವುದನ್ನು ತಡೆಯುವ ಉದ್ದೇಶ ಹೊಂದಿದೆ. ದೇಶದ ಎಲ್ಲ ಪೂಜಾ ಸ್ಥಳಗಳು 1947ರ ಆಗಸ್ಟ್‌ 15ರಂದು ಧಾರ್ಮಿಕವಾಗಿ ಯಾವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದವೋ ಅದೇ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿಯಬೇಕು ಎಂದು ಕಾಯ್ದೆ ಹೇಳಿದೆ. 2019ರಲ್ಲಿ ನೀಡಿದ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿ ಪ್ರಕರಣದ ತೀರ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ಈ ಕಾಯ್ದೆಯ ಸಿಂಧುತ್ವವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿದೆ. 1947ರ ಆಗಸ್ಟ್‌ 15ಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ಕೂಡ ಮಸೀದಿಯಲ್ಲಿ ಪೂಜೆ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಸಾಬೀತು ಮಾಡಿದರೆ, ಹಿಂದೂಗಳು ಸಲ್ಲಿಸಿರುವ ಅರ್ಜಿಯು ಕಾಲಮಿತಿಯನ್ನು ಮೀರಿದೆ ಎಂದು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಮಾತನ್ನು ವಾರಾಣಸಿ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಹೇಳಿತು. ಮಥುರಾದಲ್ಲಿ ಕೂಡ ವಿವಾದಕ್ಕೆ ಮತ್ತೆ ಜೀವ ಕೊಡಲು, ವಿವಾದವನ್ನು ತೀವ್ರಗೊಳಿಸಲು ಲೋಪಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಕಳೆದುಹೋದ ಕಾಲವೊಂದಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮಂದಿರ–ಮಸೀದಿ ವಿವಾದದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಕೋಮು ಧ್ರುವೀಕರಣ ನಡೆಸಲು ಈ ಎರಡು ವಿವಾದಗಳನ್ನು ಈಗ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಕೆಳ ಹಂತದ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು 1991ರ ಕಾಯ್ದೆಯ ಆಶಯಗಳನ್ನು ಪಾಲನೆ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ಕಾಯ್ದೆಯನ್ನು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ಅನುಮೋದಿಸಿದ್ದರೂ, ಕೆಳ ಹಂತದ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ಅದನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ‘ಧರ್ಮನಿರಪೇಕ್ಷ ತತ್ವಗಳೆಡೆ ನಾವು ಹೊಂದಿರುವ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರುವ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಈ ಕಾಯ್ದೆಯು ರಾಜಿಯಿಲ್ಲದ ಆದೇಶವೊಂದನ್ನು ನೀಡಿದೆ’ ಎಂದು ಕೋರ್ಟ್‌ ಹೇಳಿದೆ. ಈ ಕಾಯ್ದೆಯು ಸಮಾಜದ ಧರ್ಮನಿರಪೇಕ್ಷ ಗುಣವನ್ನು ಕಾಯುವ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಹೊಸದಾಗಿ ಹಕ್ಕು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವುದರಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಸಂಘರ್ಷ ಹಾಗೂ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಯ ರಾಜಕೀಯ ಲಾಭ ಪಡೆಯಲು 1991ರ ಕಾಯ್ದೆಯನ್ನು ಹೊಸ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವುದು ತಪ್ಪಾಗುತ್ತದೆ. ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿ ಚಳವಳಿಯ ನೇತೃತ್ವ ವಹಿಸಿದ್ದವರು, ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಪೂಜಾಸ್ಥಳದ ಮೇಲೆ ಹಕ್ಕು ಸಾಧಿಸಲು ಮುಂದಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಈಗ ನೆನಪಿಸಿಕೊಡಬೇಕು. ಆದರೆ ಈಗ ಬಲಪಂಥಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಕೆಲವು ಸಣ್ಣ ಗುಂಪುಗಳು ವಿವಾದವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತಿವೆ. ಈ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಸರ್ಕಾರವು ತನ್ನ ನಿಲುವನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸದೇ ಇರುವುದು ದುರದೃಷ್ಟಕರ. ಪಕ್ಷಪಾತಿ, ವಿಧ್ವಂಸಕಾರಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ನ್ಯಾಯಾಂಗದ ವೇದಿಕೆಗಳನ್ನು ಯಾರೂ ಬಳಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದಂತೆ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ನಿಗಾ ವಹಿಸಬೇಕು.