ಜನಸಂಖ್ಯೆ ನಿಯಂತ್ರಣ: ದೋಷಪೂರಿತ ನೀತಿಯಿಂದ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತ ಪರಿಣಾಮ

ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಳದ ಬಗ್ಗೆ ಕಳೆದ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದಂತಹ ಆತಂಕ ಈಗಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಏರಿದಂತೆಯೇ ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಇಳಿಕೆಯೂ ಆಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಈಗ ಸಮಾಜ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಕಂಡುಕೊಂಡಿರುವ ಸತ್ಯ. ಭಾರತದ ಜನಸಂಖ್ಯೆ 2050ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಶೃಂಗಕ್ಕೇರಲಿದ್ದು, ಬಳಿಕ ಇಳಿಕೆಯಾಗಲಿದೆ ಎಂದು ಅಂದಾಜಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಮನುಷ್ಯ ಫಲವತ್ತತೆಯ ದರ ಕಾರಣವಾಗಲಿದೆ. 1992-93ರಲ್ಲಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು ಫಲವತ್ತತೆ ದರ (ಟಿಎಫ್‍ಆರ್) 3.4ರಷ್ಟು ಇದ್ದುದು, 2015-16ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ 2.2ಕ್ಕೆ ಇಳಿದಿದೆ ಎಂದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕುಟುಂಬ ಮತ್ತು ಆರೋಗ್ಯ ಸಮೀಕ್ಷೆಯೇ ಪ್ರಕಟಿಸಿದೆ. ಫಲವತ್ತತೆ ದರ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿರುವ ಈ ವಿದ್ಯಮಾನವು ಹಿಂದೂಗಳು, ಮುಸ್ಲಿಮರು ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲ ಧರ್ಮೀಯರಲ್ಲೂ ಕಂಡುಬಂದಿದೆ ಎಂದು ಆ ಸಮೀಕ್ಷೆ ಗುರುತಿಸಿದೆ. ಫಲವತ್ತತೆಯ ದರ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿರುವುದು ಹಿಂದೂಗಳಿಗಿಂತ ಮುಸ್ಲಿಮರಲ್ಲೇ ಅಧಿಕ ಎಂದೂ ಸಮೀಕ್ಷೆ ಹೇಳಿದೆ. ತಮಿಳುನಾಡು ಮತ್ತು ಆಂಧ್ರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಫಲವತ್ತತೆಯ ದರವು ಮುಸ್ಲಿಮರಲ್ಲಿ, ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಪ್ರಮಾಣ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ ದರವಾದ 2.1ರಷ್ಟು ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಇದೆ. ಇನ್ನೂ ಹಲವು ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಭಿನ್ನವಿಲ್ಲ. ಮುಸ್ಲಿಮರ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಮಟ್ಟ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದ್ದು, ಬಡತನ ಮತ್ತು ಆರೋಗ್ಯ ಸೌಲಭ್ಯಗಳ ಕೊರತೆ ಇರುವ ಕೆಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಆ ಸಮುದಾಯದ ಫಲವತ್ತತೆ ದರ ಹೆಚ್ಚು ಇದೆ ಎಂಬುದು ಗಮನಾರ್ಹ ಸಂಗತಿ. ಈ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ, ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ತೀವ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಏರಿಕೆ ಆಗುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಸಂಕಥನದಲ್ಲಿ ಹುರುಳಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲೂ ನಿಯಂತ್ರಣ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಹೇರಿದ್ದರ ಪರಿಣಾಮಗಳು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿವೆ ಎಂಬುದು ಜಾಗತಿಕ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ.

ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ‘ಒಂದು ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಒಂದೇ ಮಗು’ ಎಂಬ ಕಠಿಣ ನೀತಿಯನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಸಡಿಲಿಸಿ ಐದು ವರ್ಷಗಳೇ ಉರುಳಿವೆ. ಈಗ ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕುಟುಂಬ ಮೂವರು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೊಂದುವುದಕ್ಕೆ ಅನುಮತಿ ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಸರ್ಕಾರಿ ನೌಕರಿ ನಿರಾಕರಣೆ, ಸೌಕರ್ಯ ಕಡಿತ ಮತ್ತು ಪ್ರಜಾತಾಂತ್ರಿಕ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಮೊಟಕುಗೊಳಿಸುವ ನೀತಿಯು ದೋಷಪೂರಿತವಾದುದು. ಕೆಟ್ಟ ಪರಿಣಾಮಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುವಂತಹುದು. ಬಡವರಿಗೆ, ತುಳಿತಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದವರಿಗೆ ಹಾಗೂ ಶಿಕ್ಷಣಮಟ್ಟ ಕಡಿಮೆ ಇರುವ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ಸರ್ಕಾರದ ಸೌಲಭ್ಯಗಳ ಅಗತ್ಯ ಹೆಚ್ಚು. ಇಂತಹ ಕುಟುಂಬಗಳ ಸಾಮಾಜಿಕ– ಆರ್ಥಿಕ ಬಲವರ್ಧನೆಗೆ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಶ್ರಮಿಸಬೇಕು. ಮಕ್ಕಳ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸವಲತ್ತು ನಿರಾಕರಿಸುವುದು ತರವಲ್ಲ.ದುರ್ಬಲ ವರ್ಗಗಳ ಸಾಮಾಜಿಕ- ಆರ್ಥಿಕ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಎತ್ತರಿಸಲು ಆರೋಗ್ಯ, ಮಾನವ ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಬಂಡವಾಳ ಹೂಡುವುದೇ ಸರ್ಕಾರವೊಂದರ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಜನಸಂಖ್ಯಾ ನೀತಿ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮರೆಯಬಾರದು. ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಅಸ್ಸಾಂ ಸರ್ಕಾರದ ಉದ್ದೇಶಿತ ಜನಸಂಖ್ಯಾ ನೀತಿಯು ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರೇರಿತವಾದದ್ದೇ ವಿನಾ ಜನರ ಜೀವನಮಟ್ಟ ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದ್ದಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೇ ಎದ್ದು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ.