<p>ಗುರುವೊಬ್ಬ ಶಿಷ್ಯರೊಂದಿಗೆ ನದಿಯನ್ನು ದಾಟುತ್ತಿದ್ದ. ಹೊಳೆಯಲ್ಲಿ ಚೇಳೊಂದು ಬಿದ್ದು, ನೀರಿನ ರಭಸಕ್ಕೆ ಕೊಚ್ಚಿಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರ ಒದ್ದಾಟವನ್ನು ನೋಡಿ ಗುರುವಿಗೆ ಕರುಣೆ ಬಂದಿತು. ಒಂದು ಎಲೆಯ ಸಹಾಯದಿಂದ ಅವನು ಆ ಚೇಳನ್ನು ನೀರಿನಿಂದ ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತಿ, ದಡದ ಮೇಲೆ ಬಿಡಲು ಮುಂದಾದ. ಆ ಕೂಡಲೇ ಚೇಳು ಗುರುವಿನ ಕೈಯನ್ನು ಕುಟುಕಿತು. ಆಗ ಗುರು ನೋವಿನ ಕಾರಣದಿಂದ ಕೈಯನ್ನು ಒಮ್ಮೊ ಕೊಡವಿದ. ಈಗ ಮತ್ತೆ ಚೇಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿತು.</p>.<p>ಆದರೆ ಗುರು ಸುಮ್ಮನಾಗಲಿಲ್ಲ. ಪುನಃ ಆ ಚೇಳನ್ನು ನೀರಿನಿಂದ ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತಿದ. ಚೇಳು ಕೂಡ ಅದರ ಹಳೆಯ ಚಾಳಿಯನ್ನೇ ಮುಂದುವರಿಸಿತು. ಗುರು ನೋವಿನ ಕಾರಣದಿಂದ ಮತ್ತೆ ಕೈ ಝಾಡಿಸಿದ; ಅದು ನೀರಿಗೆ ಬಿದ್ದಿತು. ಈ ಘಟನೆ ಹತ್ತಾರು ಸಲ ಮರುಕಳಿಸಿತು. ಶಿಷ್ಯರಿಗೆ ಇದು ಬಹಳ ಸೋಜಿಗವೆನಿಸಿತು. ಕುತೂಹಲವನ್ನು ತಡೆಯಲಾರದೆ ಅವರು ಗುರುವನ್ನು ಕೊನೆಗೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು:</p>.<p>‘ಗುರುಗಳೇ ಇದೇನು? ಆ ಚೇಳು ಕಡಿಯುವುದನ್ನು ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ! ನೀವು ಅದನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವುದನ್ನು ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ!! ಆ ಕೃತಘ್ನ ಚೇಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲೇಬೇಕೆಂಬ ಹಟವಾದರೂ ನಿಮಗೇಕೆ?’</p>.<p>ಆಗ ಗುರು ಹೀಗೆಂದ: ‘ನೋಡಿ ಮಕ್ಕಳೆ! ಕುಟುಕುವುದು ಚೇಳಿನ ಸ್ವಭಾವ; ರಕ್ಷಿಸುವುದು ಗುರುವಿನ ಸ್ವಭಾವ. ಚೇಳು ಹೇಗೆ ತನ್ನ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲವೋ ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಕೂಡ ನನ್ನ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಬಿಡಬಾರದಲ್ಲವೆ?’ ಗುರುವಿನ ಉಪದೇಶ ಶಿಷ್ಯರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತು.</p>.<p>* * *</p>.<p>ಮೇಲಿನ ಘಟನೆಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿರುವಂಥದ್ದು ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ, ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ.</p>.<p>ಹಸುಗೂಸುಗಳು ಪದೇ ಪದೇ ಕೊಳಕನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಗಲೀಜನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ತಾಯಿಯಾದವಳು ಆ ಮಗುವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸುವಳೆ? ಹೀಗೆಯೇ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ತಾಯಿತನವನ್ನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು . ಇದನ್ನೇ ಸಹಾನುಭೂತಿ ಎನ್ನುವುದು; ಕರುಣೆ ಎನ್ನುವುದು.</p>.<p>ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಪದೇ ಪದೇ ತಪ್ಪುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಶಿಕ್ಷಕರು ನಮಗೆ ಪಾಠ ಮಾಡುವುದನ್ನೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿದರೆ ಹೇಗೆ? ಅಷ್ಟೇಕೆ, ನಮಗೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ರೋಗಗಳು ಕಾಡುತ್ತವೆ. ಕಾಯಿಲೆಗಳು ಬರುತ್ತವೆ ಎಂದು ನಾವು ಎಂದಾದರೂ ನಮ್ಮನ್ನು, ನಮ್ಮ ಶರೀರವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವುದು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆಯೆ?</p>.<p>ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲೂ ಹಲವು ಘಟನೆಗಳು ಮರುಕಳಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ; ಬೇಸಿಗೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಮಳೆಗಾಲ, ಆಮೇಲೆ ಚಳಿಗಾಲ, ಮತ್ತೆ ಬೇಸಿಗೆ – ಹೀಗೆ. ನಾವು ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಕಾಲವನ್ನಷ್ಟೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಹಟ ಮಾಡುವಂತೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ಹೀಗೆಯೇ ರಾತ್ರಿ–ಹಗಲು ಸುತ್ತುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಈ ಸುತ್ತಾಟದಲ್ಲಿಯೇ ಬದುಕಿನ ಸೊಗಸಿರುವುದು ಕೂಡ. ಬೇರೆಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಸಹಾನುಭೂತಿಯಿಂದ ಇರಬೇಕು ಎಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದೇನಿಲ್ಲ. ಅವನ್ನು ತಿದ್ದುವ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯನ್ನೂ ನಾವು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಹೀಗೆ ತಿದ್ದುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಜಾಣ್ಮೆ ಇರಬೇಕೇ ವಿನಾ ಒರಟುತನವಿರಬಾರದು; ಕ್ರೌರ್ಯ ಇರಬಾರದು; ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಮನಸ್ಸಿಗೆ, ಆತ್ಮಾಭಿಮಾನಕ್ಕೆ ತೊಂದರೆಯಾಗದಂತೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು; ನಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನೂ ಘಾಸಿಕೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು, ಅವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನೂ ಸಣ್ಣದು ಮಾಡಬಾರದು. ಇದೇ ಜಾಣ್ಮೆ; ಗುರುವಿನ ಕರುಣೆ. ರೋಗಕ್ಕೆ ಔಷಧವನ್ನು ನೀಡಲೇಬೇಕು; ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ತಾಯಿತನದ ಪ್ರೀತಿ ಇರಬೇಕು.</p>.<div><p><strong>ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: <a href="https://play.google.com/store/apps/details?id=com.tpml.pv">ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ </a>| <a href="https://apps.apple.com/in/app/prajavani-kannada-news-app/id1535764933">ಐಒಎಸ್</a> | <a href="https://whatsapp.com/channel/0029Va94OfB1dAw2Z4q5mK40">ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್</a>, <a href="https://www.twitter.com/prajavani">ಎಕ್ಸ್</a>, <a href="https://www.fb.com/prajavani.net">ಫೇಸ್ಬುಕ್</a> ಮತ್ತು <a href="https://www.instagram.com/prajavani">ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ</a>ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.</strong></p></div>
<p>ಗುರುವೊಬ್ಬ ಶಿಷ್ಯರೊಂದಿಗೆ ನದಿಯನ್ನು ದಾಟುತ್ತಿದ್ದ. ಹೊಳೆಯಲ್ಲಿ ಚೇಳೊಂದು ಬಿದ್ದು, ನೀರಿನ ರಭಸಕ್ಕೆ ಕೊಚ್ಚಿಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರ ಒದ್ದಾಟವನ್ನು ನೋಡಿ ಗುರುವಿಗೆ ಕರುಣೆ ಬಂದಿತು. ಒಂದು ಎಲೆಯ ಸಹಾಯದಿಂದ ಅವನು ಆ ಚೇಳನ್ನು ನೀರಿನಿಂದ ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತಿ, ದಡದ ಮೇಲೆ ಬಿಡಲು ಮುಂದಾದ. ಆ ಕೂಡಲೇ ಚೇಳು ಗುರುವಿನ ಕೈಯನ್ನು ಕುಟುಕಿತು. ಆಗ ಗುರು ನೋವಿನ ಕಾರಣದಿಂದ ಕೈಯನ್ನು ಒಮ್ಮೊ ಕೊಡವಿದ. ಈಗ ಮತ್ತೆ ಚೇಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿತು.</p>.<p>ಆದರೆ ಗುರು ಸುಮ್ಮನಾಗಲಿಲ್ಲ. ಪುನಃ ಆ ಚೇಳನ್ನು ನೀರಿನಿಂದ ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತಿದ. ಚೇಳು ಕೂಡ ಅದರ ಹಳೆಯ ಚಾಳಿಯನ್ನೇ ಮುಂದುವರಿಸಿತು. ಗುರು ನೋವಿನ ಕಾರಣದಿಂದ ಮತ್ತೆ ಕೈ ಝಾಡಿಸಿದ; ಅದು ನೀರಿಗೆ ಬಿದ್ದಿತು. ಈ ಘಟನೆ ಹತ್ತಾರು ಸಲ ಮರುಕಳಿಸಿತು. ಶಿಷ್ಯರಿಗೆ ಇದು ಬಹಳ ಸೋಜಿಗವೆನಿಸಿತು. ಕುತೂಹಲವನ್ನು ತಡೆಯಲಾರದೆ ಅವರು ಗುರುವನ್ನು ಕೊನೆಗೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು:</p>.<p>‘ಗುರುಗಳೇ ಇದೇನು? ಆ ಚೇಳು ಕಡಿಯುವುದನ್ನು ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ! ನೀವು ಅದನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವುದನ್ನು ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ!! ಆ ಕೃತಘ್ನ ಚೇಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲೇಬೇಕೆಂಬ ಹಟವಾದರೂ ನಿಮಗೇಕೆ?’</p>.<p>ಆಗ ಗುರು ಹೀಗೆಂದ: ‘ನೋಡಿ ಮಕ್ಕಳೆ! ಕುಟುಕುವುದು ಚೇಳಿನ ಸ್ವಭಾವ; ರಕ್ಷಿಸುವುದು ಗುರುವಿನ ಸ್ವಭಾವ. ಚೇಳು ಹೇಗೆ ತನ್ನ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲವೋ ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಕೂಡ ನನ್ನ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಬಿಡಬಾರದಲ್ಲವೆ?’ ಗುರುವಿನ ಉಪದೇಶ ಶಿಷ್ಯರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತು.</p>.<p>* * *</p>.<p>ಮೇಲಿನ ಘಟನೆಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿರುವಂಥದ್ದು ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ, ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ.</p>.<p>ಹಸುಗೂಸುಗಳು ಪದೇ ಪದೇ ಕೊಳಕನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಗಲೀಜನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ತಾಯಿಯಾದವಳು ಆ ಮಗುವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸುವಳೆ? ಹೀಗೆಯೇ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ತಾಯಿತನವನ್ನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು . ಇದನ್ನೇ ಸಹಾನುಭೂತಿ ಎನ್ನುವುದು; ಕರುಣೆ ಎನ್ನುವುದು.</p>.<p>ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಪದೇ ಪದೇ ತಪ್ಪುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಶಿಕ್ಷಕರು ನಮಗೆ ಪಾಠ ಮಾಡುವುದನ್ನೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿದರೆ ಹೇಗೆ? ಅಷ್ಟೇಕೆ, ನಮಗೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ರೋಗಗಳು ಕಾಡುತ್ತವೆ. ಕಾಯಿಲೆಗಳು ಬರುತ್ತವೆ ಎಂದು ನಾವು ಎಂದಾದರೂ ನಮ್ಮನ್ನು, ನಮ್ಮ ಶರೀರವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವುದು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆಯೆ?</p>.<p>ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲೂ ಹಲವು ಘಟನೆಗಳು ಮರುಕಳಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ; ಬೇಸಿಗೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಮಳೆಗಾಲ, ಆಮೇಲೆ ಚಳಿಗಾಲ, ಮತ್ತೆ ಬೇಸಿಗೆ – ಹೀಗೆ. ನಾವು ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಕಾಲವನ್ನಷ್ಟೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಹಟ ಮಾಡುವಂತೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ಹೀಗೆಯೇ ರಾತ್ರಿ–ಹಗಲು ಸುತ್ತುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಈ ಸುತ್ತಾಟದಲ್ಲಿಯೇ ಬದುಕಿನ ಸೊಗಸಿರುವುದು ಕೂಡ. ಬೇರೆಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಸಹಾನುಭೂತಿಯಿಂದ ಇರಬೇಕು ಎಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದೇನಿಲ್ಲ. ಅವನ್ನು ತಿದ್ದುವ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯನ್ನೂ ನಾವು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಹೀಗೆ ತಿದ್ದುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಜಾಣ್ಮೆ ಇರಬೇಕೇ ವಿನಾ ಒರಟುತನವಿರಬಾರದು; ಕ್ರೌರ್ಯ ಇರಬಾರದು; ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಮನಸ್ಸಿಗೆ, ಆತ್ಮಾಭಿಮಾನಕ್ಕೆ ತೊಂದರೆಯಾಗದಂತೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು; ನಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನೂ ಘಾಸಿಕೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು, ಅವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನೂ ಸಣ್ಣದು ಮಾಡಬಾರದು. ಇದೇ ಜಾಣ್ಮೆ; ಗುರುವಿನ ಕರುಣೆ. ರೋಗಕ್ಕೆ ಔಷಧವನ್ನು ನೀಡಲೇಬೇಕು; ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ತಾಯಿತನದ ಪ್ರೀತಿ ಇರಬೇಕು.</p>.<div><p><strong>ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: <a href="https://play.google.com/store/apps/details?id=com.tpml.pv">ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ </a>| <a href="https://apps.apple.com/in/app/prajavani-kannada-news-app/id1535764933">ಐಒಎಸ್</a> | <a href="https://whatsapp.com/channel/0029Va94OfB1dAw2Z4q5mK40">ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್</a>, <a href="https://www.twitter.com/prajavani">ಎಕ್ಸ್</a>, <a href="https://www.fb.com/prajavani.net">ಫೇಸ್ಬುಕ್</a> ಮತ್ತು <a href="https://www.instagram.com/prajavani">ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ</a>ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.</strong></p></div>