ದೊಡ್ಡಿ ಶೇಖರ ಅವರ ಕವಿತೆ: ಕೋಟೆಯೊಡೆದು ಬರಿದಾಗಲಿ

ಶುಗರಿದ್ದ ಮೈಯಲ್ಲಿ ಗಾಯ ಮೊಳೆಯದೆ
ನೆವ ಯಾವುದಾದರೂ ಸಾಕು
ಹಾದಿಯ ಎಡಗುಕಲ್ಲು
ಬಾಗಿಲ ಹೊಸ್ತಿಲು
ಮುರಿವ ಸೌದೆಯ ಸಿವರು
ನವೆಯ ಕರೆವ ತನ್ನುಗುರು
ಏನಾದರೂ ಗಾಯದ ಬೀಜ ಬಿತ್ತಿದಂತೆ

ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಅವುತ ನೋವ ಮರ್ಮವ
ತಾಕುವುದಕ್ಕೆ ಏನಾದರೂ ಸಾಕು
ಮಾತಿನ ಕಾಲು ಮುರಿದು ಕುಕ್ಕರಿಸಿದರೆ
ಆಡುತ್ತಲೇ ನೆನಪ ಹಕ್ಕಳೆ ಹರಿದರೆ
ನಗುವೂ ಮುಳ್ಳ ಗೆರೆ ಎಳೆದರೆ
ಒಲ್ಲದ ಓರೆಯು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಚುಚ್ಚಿದರೆ
ಪಸೆಯಾಡುವುದು ನೋವ ಗಾಯ
ರಸಿಕೆಯೆಂಬುದು ತುಂಬುದು ಎದೆಯ

ಎಚ್ಚರ ಸತ್ತಿದ್ದು ಒಳಗೋ ಹೊರಗೋ
ಚಚ್ಚರದರಿವು ಬೇಗುದಿ ಆರದ ಕಿಡಿ
ತಿಳಿವು ತಗ್ಗಾದ ನೆಲದ ನೀರು
ಯಾವ ಕೋಳಿಯ ಕಾಲೂ
ಕಲಕಿದರೆ ಬಗ್ಗಡದ ಮನೆ
ನೋವ ಕನ್ನಡಿ ಸಿಡಿಯುವುದು ಯಾವಾಗ
ತೂರುವ ಕೃಪಾ ಕಲ್ಲು ಎಲ್ಲಿದೆಯೋ
ನೀರಗುಳ್ಳೆಯ ಮನಸು ಒಡೆಯುವುದಾದರೂ ಯಾವಾಗ
ತಂಗಾಳಿಯ‌ ಬೆರಳೇ ಮುಟ್ಟಾಡು ಗುಳ್ಳೆ ಹೊಟ್ಟೆಯ
ತನಗೆ ತಾನೇ ಕೋಟೆಯೊಡೆದು ಬರಿದು ಬರಿದಾಗಲಿ
ದೂರಿನ ದೊರೆ ಮರಣಿಸಲಿ
ಪಟಾಕಿ ಬಾಲಕ್ಕೆ ಬೆಂಕಿಕೊಡದೆ ಕುಣಿಯದೆ