ಕವಿತೆ: ಕೌದಿ

ಮಂಜುಗಣ್ಣಿನ ಮುದುಕಿ
ಸಣ್ಣ ಕಣ್ಣಿನ ಸೂಜಿಯೊಳಗೆ
ಕಂಪಿಸುವ ಕೈಗಳಿಂದ ದಾರವ ತೂರಿಸಿ
ಕೌದಿ ಹೊಲಿಯುತ್ತಾಳೆ

ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳ ಹಿಂದೆ ಎಲ್ಲೋ
ಕಳೆದು ಹೋದ ಕುರುಡು ಸೂಜಿಗೀಗ
ಕಣ್ಣು ಮೂಡಿ
ಬರಡು ದಾರಕೂ ಜೀವದ ಜೀವ ಕೂಡಿ
ಕಂಪಿಸುವ ಕೈಗಳಲ್ಲೂ ದಾರಿ ತಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ
ಈಗ ಈ ಸೂಜಿ ದಾರ
ಹರಿತ ಮೊನೆಯ ಸಣ್ಣ ಬಿಂದು ಇನ್ನು
ಹೊಲಿಯುತ್ತದೆ
ಅಖಂಡ ಭೂಖಂಡಗಳ ಗಾಯ

ಅವಸರದಲಿ ಎಂದೂ
ಹೊಲಿಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಈ ಕೌದಿ

ಅಟ್ಟದ ಮೇಲೆಸೆದ ಲ್ಯಾವೀ ಗಂಟಿನಲಿ
ಎಷ್ಟೊಂದು ಬಟ್ಟೆ ಬವಣೆಗಳು
ಕಾಲನ ಕಾಲಿಗೆ
ಪೆಟ್ಟಾಗಿ ಮುರಿದುಕೊಂಡ ಬಿದ್ದ ಕನಸುಗಳ
ಬಡ ಬಾಳಿನಲಿ ಬೆಂದು
ಗರಿ ಸುಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹಾರಲಾರದ ಹಕ್ಕಿಯ ರೆಕ್ಕೆಗಳ
ಹನಿಗಣ್ಣಿನಲೇ ಮುಟ್ಟಿ ಮೈ ದಡವಿ
ಹಳೆಯ ಹಳವಂಡಗಳ ಧೂಳು ಕೊಡವಿ
ತೇಪೆ ಹಚ್ಚಿ ಹೊಲಿಯುತ್ತಾಳೆ ಕೌದಿ
ಯ
ಮೈ ಮನಗಳಲಿ ಈಗ
ನೆನಪುಗಳ ಚಿತ್ರ ಸಂತೆಯ ಸವಾರಿ

ಕೊನೆಯ ಬಾರಿಗೆ ಅಪ್ಪ
ಉಟ್ಟ ಧೋತರ
ಮುನಿಸಿ ಮುಖ ತಿರುವಿಕೊಂಡು ಹೋದ
ಮಗನ ಅಂಗಿ
ತವರು ತೊರೆಯವಾಗ ಹನಿಗಣ್ಣು
ಒರೆಸಿಕೊಂಡು ಮರೆತು ಹೋದ
ಮಗಳ ಕರವಸ್ತ್ರ
ಗೂಡು ತೊರೆದವರ
ಊರು ಮರೆತವರ ಹೆಸರುಗಳಿಗೂ
ಸೂಜಿ ಮೊನೆಯಷ್ಟು ಜಾಗವುಂಟು
ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ
ಸಾಲಾಗಿ ಬೆಸುಗೆಗೊಂಡ ಭಗ್ನ ಬಿಂಬಗಳ
ನಡುವೆ

ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಕನಸಿನಲಿ
ಮಗದೊಮ್ಮೆ ಕನವರಿಕೆಯಲಿ
ಕಂಪಿಸುವ ಕೈಗಳಲಿ ಸದಾ ಈಗ ಸೂಜಿ ದಾರ
ಏನು ಕೊಟ್ಟರೂ ಅರೆಗಳಿಗೆಯಲಿ
ಬೆಸೆದು ಕೊಡುವ ಮುದುಕಿ
ಮುರಿದ ಅಂಗಾಂಗ ಜೋಡಿಸುವ
ಬಡ ಹಕೀಮನ ಹಾಗೆ

ಅರ್ಧ ಮರ್ಧ ಹೊಲಿದ ಕೌದಿ

ಅಪೂರ್ಣಗೊಂಡ ಕವಿತೆಯ ಸಾಲಿನಂತೆ
ಈಗ
ಪದ ಪ್ರಾಸಗಳ ಹೆಕ್ಕಿ
ಕವಿಸಮಯದ ದಿವ್ಯ ಗಳಿಗೆಯ ತನ್ಮಯತೆಯಲಿ ಮುದುಕಿಯೆದಿರು ಮೈ ದಳೆಯುತಿದೆ ಜಗದ ನೋವಿಗೆ
ಮದ್ದೆರೆಯುವ
ಮಹಾಕಾವ್ಯವೊಂದರ ಮುನ್ನುಡಿ

ಮೊಟ್ಟೆಯೊಡೆದ
ಮರಿ ಅನುದಿನ ಇಷ್ಟಿಷ್ಟೇ
ಜೀವ ದಾರವುಂಡು ಬೆಳೆದ ಕೌದಿಯ
ಮೈ ತುಂಬ ನವಿಲುಗರಿಯ
ನೂರು ಕಣ್ಣು
ಮಾಗಿಯ ಚಳಿಯಲಿ ಮೈ ಮಾನ ಮುಚ್ಚಿ
ಬೆಚ್ಚಗೆ
ನನ್ನ
ಅರೆ ಬರೆ ಕನಸುಗಳು ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗದಂತೆ
ಕಾವಲು ಕಾಯುತ್ತಿವೆ