ಕುವೆಂಪು ಪದ ಸೃಷ್ಟಿ: ವಜ್ರನಿದ್ರೆ, ಪ್ರೇಮರಾಹು

ವಜ್ರನಿದ್ರೆ (ನಾ). ಗಾಢವಾದ ನಿದ್ದೆ

ಮಹೇಂದ್ರಾಚಲದ ಬಂಡೆಗಳನ್ನು ಕುರಿತು ಹೇಳುವಾಗ ಕುವೆಂಪು ಅವರು ಅವು ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳದೆ ಇರುವ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ‘ವಜ್ರನಿದ್ರೆ’ ಪದದಿಂದ ಹೀಗೆ ಬಣ್ಣಿಸಿದ್ದಾರೆ:

‘ಘನಿತ ಮೌನಂ ವಜ್ರನಿದ್ರೆಯಿಂದೆಳ್ಚರದೊ

ಪೇಳೆಂಬೊಲಾ ಬಂಡೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದುವಲ್ಲಲ್ಲಲ್ಲಿ!’ 

ಶತ್ರುಘ್ನನು ರವಿಕುಲದ ಸುಖವನ್ನು ತಿಂದ ಮಂಥರೆಯನ್ನು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಗೂನು ಬಿರಿಯುವಂತೆ ಬಡಿಯುವನು. ಆ ಗೋಳ್ದನಿ ಕೇಳಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಭರತನಿಗೆ ಅವಳು ‘ರಕ್ಷಿಸೋ’ ಎಂದು ಕೈ ನೀಡಿ ಬರುವಳು. ಆ ಚಿತ್ರಣದಲ್ಲಿ ಕುವೆಂಪು ಅವಳನ್ನು ‘ಪ್ರೇಮರಾಹು’ ಎಂದು ಕರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಆ ನುಡಿ ಅವಳ ಪ್ರೇಮದಲ್ಲಿಯ ರಾಹುನಡೆಯನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಸಿದೆ.

‘ತನ್ನಂ ಮರೆವುಗಲ್ಕೋಡಿ

ಕೈನೀಡಿ ಬರುತಿರ್ದಳಂ ಆ ಪ್ರೇಮರಾಹುವಂ

ತೊಲಗಿಸುತ್ತ’