ಶೇಖರ ಎಂ.ಬಿ. ಅವರ ಕಥೆ: 'ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದ ಹುಡುಗ'

ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ನರೇಶನಿಗೆ ಓದಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕಾರು ಹೆಂಗಸರು ಗುಂಪುಕಟ್ಟಿ ಗಲಭೆ ಶುರುಮಾಡಿದ್ದರು. ನರೇಶ ರೂಮಿನಿಂದ ಈಚೆಗೆ ಬಂದವನೇ ಅವ್ವನಿಗೆ “ಯಾಕಿಷ್ಟು ಗಲಾಟೆ…”ಎಂದು ರೇಗಿದ. ಲಿಂಗಣ್ಣನ ತಮ್ಮನ ಮಗನಿಗೆ ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದು, ಅವನ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿರುವ ವಿಚಾರವನ್ನು ನರೇಶನಿಗೆ ಅವನ ಅವ್ವ ಹೇಳಿದಳು. “ಯಾರ್ಗೆ… ಯಾವ ದೆವ್ವ ಹಿಡ್ದದು… ದೆವ್ವನೂ ಇಲ್ಲ… ದೇವರೂ ಇಲ್ಲ….” ಎಂದು ಗೊಣಗಿಕೊಂಡ ನರೇಶ ಪಡಸಾಲೆಗೆ ಬಂದ. ಪಡಸಾಲೆ ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಕಾಲ ಇಳಿಬಿಟ್ಟು ಬೀದಿ ಕಡೆ ಮುಖಮಾಡಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡ. ಇಳಿ ಹೊತ್ತಾಗಿತ್ತು. ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಜನರು ಏನೇನೋ ತಂತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಛೇರ್ಮನ್ನರ ಲಿಂಗಣ್ಣನವರ ಸಂಬಂಧಿಕರ ಹುಡಗನಿಗೆ ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದಿದೆಯಂತೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಊರಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿಯಾಗಿತ್ತು. ನರೇಶನಿಗೆ ಈ ದೆವ್ವ ದೇವರು ಎರಡೂ ಢೋಂಗಿತನದ್ದು ಎನ್ನುವುದು ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಅವನ ವೈಚಾರಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಓದು ಇಂತದ್ದನೆಲ್ಲ ತಿರಸ್ಕರಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು. ಛೇರ್ಮನ್ನರ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿರುವ ಅವರ ನೆಂಟರ ಹುಡಗನಿಗೆ ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದಿರುವ ವಿಚಾರ ಅವನಿಗೇನೂ ಅನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಆ ಮನೆಯವನಾದ ಗೆಳೆಯ ಪ್ರಭುವನ್ನು ನೋಡಲು ತುಸು ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ಹೋದ. ಛೇರ್ಮನ್ನರ ಮನೆಯ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತುತಿರುವಾಗಲೇ, ನರೇಶ, “ಪ್ರಭು…’”ಎಂದು ಜೋರಾಗಿ ಕೂಗಿದ. “ಯಾರು? ಅವನಿಲ್ಲ ಕನೋ…” ಒಳಗಿನ ದನಿ ಬಂದರೂ, ನರೇಶ ಮನೆಯೊಳಕ್ಕೆ ನಡೆದ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಜನವಿದ್ದು, ಏನೋನೋ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಚೇರ್ ಮೇಲೆ, ತೊಟ್ಟಿಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ, ಹಜಾರದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದರು.

ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತೈದರ ಹರೆಯದ ಹುಡುಗ, ದಿವಾನ್ ಕಾಟ್ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದಾನೆ. ಅವನ ಮುಖಭಾವನೆಯನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ದೆವ್ವಗಿವ್ವ ಏನೂ ಬಂದಿರುವಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದವರು ಆವೇಶದಿಂದ ಮೈಕೈ ಒದರುವುದು, ಉರುಳಾಡುವುದು, ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಕೂಗಾಡುವುದು, ಜೋರಾಗಿ ಉಸಿರ ಎಳೆದು ಬಿಡುವುದು, ಕೈಯನ್ನು ನುಲಿಚುವುದು, ಬೆರಳನ್ನು ಮುರಿಯುವುದು, ಅದನ್ನು ತಿನ್ನಬೇಕು ಇದನ್ನು ತಿನ್ನಬೇಕೆಂದು ಅಬ್ಬರಿಸುವುದು, ತನ್ನ ಮೈಮೇಲಿರುವವರು ಯಾರೆಂದು ತೂಗಿ ಹೇಳುವುದು-ಇಂತದ್ದನೆಲ್ಲ ನರೇಶ ಈ ಮೊದಲು ನೋಡಿದ್ದ. ಈ ಹುಡುಗನಲ್ಲಿ ಈ ಯಾವುದನ್ನೂ ನರೇಶ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಬದಲು ಹುಡುಗ ಮಂಕಾಗಿ, ದಿಗಿಲಿಡಿದವನಂತೆ ಕೂತಿದ್ದ. ದೆವ್ವ ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ಬಿಡಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಹೊಡೆಯುವಂತೆ, ಯಾರೂ ಅವನನ್ನು ಮಾತಾಡಿಸುವುದಾಗಲಿ ಹೊಡೆಯುವು ದಾಗಲಿ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಪ್ರಭುವಿನ ಅಪ್ಪನಾದ ಲಿಂಗಣ್ಣನನ್ನು ನರೇಶ ಕೇಳಿದ “ಏನಣ್ಣ… ಏನಾಗಿದೆ ಇವರಿಗೆ….”. “ಅವನಿಗೆ ಹುಷಾರಿಲ್ಲ… ಗಾಳಿಸೋಂಕನಂಗೆ ಆಗದೆ ಕನ ಬಾರೋ… ಜಾಗ ಬದಲಾಯಿಸಿದರೆ, ಸರಿಯಾಗುತ್ತದೋ ಅಂತಾ ಕರ್ಕೊಬಂದೋ ಕನಾ” ಅಂದ ಲಿಂಗಣ್ಣ. ನರೇಶನಿಗೆ ದೆವ್ವ ದೇವರು ಮೈಮೇಲೆ ಬರುವುದು ಮೌಢ್ಯವೆಂದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರಿಂದ, “ಯಾವಾಗಿನಿಂದ…..”ಎಂದು ಕುತೂಹಲಕ್ಕಷ್ಟೇ ಕೇಳಿದ. “ಮಗಾ, ಇವನು, ಅವನ ಫ್ರೆಂಡ್ಸೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿ, ಕಬ್ಬಾಳು ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಆಟೋ ಮಾಡ್ಕಂಡು ಹೋಗಿದ್ದರಂತೆ, ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ನಾಲ್ಕೈದು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಇರುವಂಗೆ ಒಂದು ಟರ್ನ್ನಲ್ಲಿ ಆಟೋ ಟೈರ್ ಪಂಚರ್ ಆಗಿ ದಬಾಕತ್ತಂತೆ. ಅವತ್ತಿನಿಂದ ಇವನು ಹುಷಾರ್ ತಪ್ಪಿದನಂತೆ….ಇದಾಗಿ ಹದಿನೈದು ದಿನವೇ ಆಯಿತು. ಹಂಗೂ… ಮೂರುನಾಲ್ಕು ಜನ ಡಾಕ್ಟರಗೆಲ್ಲ ತೋರವರೇ… ಅವರು ಮಾತ್ರೆ ಬರೆದು ಕಳುಸವರೇ’… ಆಮೇಲೆ ಇದು ಡಾಕ್ಟ್ರು ಕೇಸಲ್ಲ ಅಂತ ಯಾರೋ ಹೇಳಾಗ್ಲಿ, ಹುಲಿಗೆರೆ ಅಯ್ನೋರು ಹತ್ತಿರ ಶಾಸ್ತ್ರ ಕೇಳ್ದಾಗ, ಅಯ್ನೋರು ‘ಇದು ಡಾಕ್ಟರ್ ಕೇಸಲ್ಲ; ದೆವ್ವದ ಕೇಸು. ಅಮಾವಾಸೆ ಹುಣ್ಣಿಮೆ ದಿನಾ ಕರೆದ್ಕೊಂಡು ಬನ್ನಿ ತಡೆ ಒಡೆವಾ’ ಎಂದು, ತಡೆ ಒಡೆದು, ಎಳೆಕಟ್ಟಿ, ಕಳುಸವರೇ ಎಂದ ಲಿಂಗಣ್ಣ. ತಡೆದು, “ಗಾಳಿಸೋಂಕಾದರೆ, ಅಮೇಲೂ ನೋಡವಾ… ಅಯ್ಯನ್ ಗುಡಿಗೆ ಕರೆದ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ತಾಯತ ಕಟ್ಟಿಸ್ಕಬಂದರಾಯ್ತು….”ಎಂದ.

ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದ ಹುಡುಗನ ಹೆಸರು ನರಸಿಂಹ. ಇವನ ಅಪ್ಪ ಚಿಕ್ಕಲಿಂಗಣ್ಣ. ಈ ಚಿಕ್ಕಲಿಂಗಣ್ಣ ಛೇರ್ಮನ್ನರ ಲಿಂಗಣ್ಣ ಅಣ್ಣತಮ್ಮಂದಿರು. ಆದರೂ, ಇವರ ಅವ್ವಂದಿರು ಬೇರೆ ಬೇರೆ. ಈ ಲಿಂಗಣ್ಣಂದಿರ ಅಪ್ಪ ತಮ್ಮಯ್ಯ ಹತ್ತಾರು ಹಳ್ಳಿಗೆ ಛೇರ್ಮನ್ ಆಗಿದ್ದವರು. ತಮ್ಮಯ್ಯ ಊರಿಗೆ ದೊಡ್ಡಕುಳ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಹೆಂಗಸಿನ ಮಹಾ ಖಯಾಲಿ ಇದ್ದ ಮನುಷ್ಯ. ತಮ್ಮಯ್ಯ ತನ್ನ ಪ್ರಾಯದಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಊರುಗಳಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಹೆಂಡಿರನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವರು. ತಮ್ಮಯ್ಯನ ನಾಲ್ಕನೇ ಹೆಂಡತಿ ವಳಗೆರೆಹಳ್ಳಿಯವಳು. ಅವಳ ಏಕೈಕ ಸಂತಾನ ಚಿಕ್ಕಲಿಂಗಣ್ಣ. ಇವನ ಮಗನೆ ನರಸಿಂಹ. ಚಿಕ್ಕಲಿಂಗಣ್ಣ ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದ ಮಗನನ್ನು ತನ್ನ ಅಣ್ಣನ ಊರಾದ ದೊಡ್ಡಿ ಮನೆಗೆ ತಂದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ತನ್ನ ಊರಿನ ಜನರಿಗೆ, ಚಿಕ್ಕಲಿಂಗಣ್ಣನ ಮಗನಿಗೆ ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದಿದೆ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗುವುದು ಸುತರಾಂ ಇಷ್ಟವಿರಲಿಲ್ಲ-ಊರಿನಲ್ಲಿ ಮರ್ಯಾದೆ ಪ್ರಶ್ನೆಯ ಜೊತೆಗೆ, ಇನ್ನೂ ಮದುವೆಯಾಗದ ಹುಡುನಿಗೆ ಹೆಣ್ಣ ಕೊಡುವವರು ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕಿದರೆ, ಹಾಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಕೊಡುವವರಿಗೆ, ಯಾರಾದರು ಚಾಡಿ ಚುಚ್ಚಿದರೆ ಕಷ್ಟವೆಂದು.

ನರೇಶನಿಗೆ ಪ್ರಭು ತನ್ನ ತಾತನ ಪ್ರಣಯದ ಸಾಹಸ ಕತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಆಗೊಮ್ಮೆ ಹೇಳಿದ್ದು ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ನೆನಪಾಯಿತು. ನರಸಿಂಹ, ಲಿಂಗಣ್ಣನ ತಮ್ಮನ ಮಗನೆಂಬುದು ಪ್ರಭುವಿನ ತಾತನ ಪ್ರಣಯದಾಟದ ಒಂದು ಎಳೆಯೆಂದು ತಿಳಿಯಿತು. ಸರಿಸುಮಾರು ತನ್ನ ವಾರಗೆಯವನೇ ಆಗಿರುವ ನರಸಿಂಹನನ್ನು ಕಂಡ ನರೇಶನಿಗೆ ಕುತೂಹಲವಾಗಿ, “ಇವನಿಗೆ ಏನಾಗಿರಬಹುದು…?”ಯೋಚಿಸುವಾಗ ಆ ರಾತ್ರಿ ಓದಲು ಆಗಲಿಲ್ಲ. ನರಸಿಂಹನಿಗೆ ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದಿರುವುದು ಸುಳ್ಳು. ಹಾಗಾದರೆ, ಮತ್ತೇನಾಗಿದೆ ಎಂದು ಚಿಂತಿಸುತ್ತಲೇ ನಿದ್ರೆಗೆ ಹೋದ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ನಾಸ್ಟಾ ಮಾಡಿದ ನರೇಶ, ಪ್ರಭು ಊರಿನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದಿರುವುದು ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ, ಲಿಂಗಣ್ಣನ ಮನೆಗೆ ಬಂದುದ್ದು ನರಸಿಂಹನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದಲೇ. ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಮಾತಾಡಿ, ಕೊನೆಗೆ ನರೇಶ, ಲಿಂಗಣ್ಣನ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ, “ಅಣ್ಣ, ನರಸಿಹನನ್ನು ಸಂಜೆ ವಾಕಿಗೆ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲೇ…” ಎಂದ. ಸ್ವಲ್ಪ ಯೋಚಿಸಿ, ‘ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಬಾಪ್ಪ… ಹುಷಾರು…”ಎಂದ ಲಿಂಗಣ್ಣ. ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದ ಹುಡಗನನ್ನು ಕೇಳಬೇಕು ಅಂತ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಹುಡುಗನಿಗೆ ಎಲ್ಲಿಗೂ ಹೋಗುವುದು ಬೇಡವೆಂಬ ಮುಖೇಡಿಯಾಗಿದ್ದನು. ಅವನಿಗೆ ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಮಾತಾಡುವುದು ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನಿಗಿದ್ದ ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ಜನ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಗಳ ಜೊತೆಯೂ ಸೇರದೆ ದೂರ ಉಳಿದಿದ್ದ. ತನ್ನ ವಿಷಯ ತಿಳಿದವರು ಮಾಡುವ ಚೇಷ್ಟೆಗೆ ಬೇಸತ್ತೋ, ವಿಷಯ ತಿಳಿಯದವರು ತಿಳಿದುಬಿಟ್ಟು ಏನಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ ಎಂಬ ದಿಗಿಲಿನಿಂದಲೋ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ದೂರವಿರಲು ಬಯಸಿದ. ಹೀಗಿದ್ದೂ, ನರೇಶ ಲಿಂಗಣ್ಣನ ಕೇಳಿದಾಗ, ಅವನು ನರಸಿಂಹನನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಂತೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಸೂಚಿಸಿದಾಗ, ನರಸಿಂಹ “ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲವೆಂತಲೋ, ಬರುವುದಿಲ್ಲವೆಂತಲೋ’ ಏನೂ ಹೇಳದೆ ಅಸಹಾಯಕನಂತೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂತಿದ್ದ. “ಹೋಗ್ಬಾ ಮಗಾ…” ಎಂದ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಮಾತಿಗೆ ಎದುರಾಡದೆ, ನರೇಶನ ಜೊತೆ ನರಸಿಂಹ ವಾಕಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಯಿತು.

ಸಂಜೆಯ ವಾಕಿನಲ್ಲಿ ನರೇಶ, ನರಸಿಂಹನನ್ನು ಮಾತಿಗೆ ಎಳೆದಾಗ, ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ನರಸಿಂಹ ತನ್ನನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಹಿಂಜರಿದ. ನರಸಿಂಹನ ತುಣುಕು ತುಣುಕು ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ತಿಳಿದಿದ್ದು ಏನಂದರೆ, ಅವನಿಗೆ ಯಾವುದರಲ್ಲಿಯೂ ಆಸಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದೆ, ನಿರಾಶೆಯ ಬಂಡೆಯನ್ನು ತಲೆಮೇಲೆ ಎದೆಮೇಲೆ ಹೊತ್ತು ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುವನೆಂದು. ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ನಡೆಯುವುದರಲ್ಲೇ ತುಂಬಾ ಸುಸ್ತಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಕಾಲುವೆ ಏರಿಯ ಮೋರಿ ಮೇಲೆ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದ. ಮಾತು ಮಾತಿಗೂ ದಣಿವು ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ನರಸಿಂಹ, ಸಂಜೆ ಮಬ್ಬಿನಂತೆಯೇ ಮುಚ್ಚಿದ ಮನಸ್ಸಿನವನಾಗಿ ನರೇಶನಿಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ.

ತನ್ನ ಕೆಲಸದ ನೆವದಿಂದ ನರೇಶ ಲಿಂಗಣ್ಣನ ಮನೆಗೆ ಎರಡು ಮೂರು ದಿನ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಊರಲ್ಲಿ ಆದಂತೆ ನರಸಿಂಹನ ಮೈಮೇಲೆ ದೆವ್ವಗಿವ್ವ ಏನೂ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೂ, ಏನೂ ಮಾತಿಲ್ಲದಂತೆ ಮಂಕನಂತೆ ಕೂತಿರುತ್ತಿದ್ದ ಇಲ್ಲ ಮಲಗಿಯೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದ. ನರೇಶನಾದರೂ ಹೊರಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಲಿಂಗಣ್ಣ.

ನರೇಶನೊಳಗೆ ಹೊಕ್ಕಿ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದ ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದ ನರಸಿಂಹನ ಕಂಡು ನಾಲ್ಕು ದಿನವಾಗಿತ್ತು. ಲಿಂಗಣ್ಣನೂ ನರೇಶನ ಬರುವಿಕೆಯನ್ನು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಂತಿದ್ದ. ನರೇಶನ ಕಂಡವನೇ, “ಬಾ ನರೇಶ…ಕಾಪಿ ಕುಡಿ..” ಎಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ, “ಅಣ್ಣ.. ನರಸಿಂಹ್ನ ವಾಕಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಾ ಅಂತ ಬಂದೇ” ಎಂದ. “ಕರ್ಕೊಂಡೋಗಪ್ಪ…” ಎನ್ನುವುದು ಕೇಳಿಸಿದಂತೆ, ಇಬ್ಬರೂ ಬೈಕತ್ತಿ ಕಾಲುವೆ ಏರಿಯ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಟರು.

“ಹೇಳು ನರಸಿಂಹ, ನಮ್ಮ ಊರಿಗೆ ಬಂದು ಕೊಂಚ ಆರಾಮ ಅನಿಸುತಿದಿಯಾ?....”

“ಊ್ಙ.. ಆದರೂ ಏನೋ ಸುಸ್ತು… ಯಾಕೋ ಮೊದಲಿನಂತೆ ನನಕೈಯಲ್ಲಿ ಇರುವುದಕ್ಕೆ ಆಗ್ತಿಲ್ಲ…”

ನರಸಿಂಹ, ಈಗಲೇ ಸುಸ್ತು ಅಂತೀಯಾ, ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನೆಲ ಗುದ್ದಿ ನೀರು ಬರಿಸ್ಬೇಕು ಅಂತರೆ… ಗೊತ್ತಾ”

“………………”

“ನರಸಿಂಹ ಏನು ಓದಿದಿಯೇ?.......”

“ಪಿಯುಸಿ…”’

“ಈಗ ಏನ್ಮಾಡ್ಕಂಡಿದ್ದಿಯಾ?...”

“ಹುಳ ಮೇಯಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ…”

“ಒಂದು ಸತಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಮೇಯಿಸ್ತಿಯಾ?”

“ನೂರು ಮೊಟ್ಟೆ…”

“ಕಡ್ಡಿ ತೋಟ ಎಷ್ಟಿದೆ…”

‘ಇಪ್ಪತ್ತು ಕುಂಟೇಲಿದೆ….. ಸೊಪ್ಪೇನೋ ಆಗುತ್ತೆ… ಸಾಕೆಂದು ನೂರು ಮೊಟ್ಟೆ ಮೇಯಿಸ್ತಿದಿನಿ…”

“ನೂರು ಮೊಟ್ಟೆ ರೇಷ್ಮೆಯನ್ನು ನೀನೊಬ್ನೇ ಬೆಳೆತಿಯಾ… ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಹೆಲ್ಪ್ ಮಾಡಲ್ವಾ…”

“………………………”

“ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದೆ ಒಬ್ನೆ ನೂರು ಮೊಟ್ಟೆ ಹುಳ ಮೇಯಿಸುದು ಕಷ್ಟ ಆಗಲ್ವೇ..?”

“ಆಗುತ್ದೆ…… ಒಬ್ಬರು ಬರ್ತಿದ್ರು….”

“ ಆಳು ಇದ್ರಾ..?”

“ಊ್ಞ….ಆಳು…… ಆಳಂತರಲಿಲ್ಲ….” ಹೀಗೆ ಹೇಳುವಾಗ ನರಸಿಂಹನಿಗೆ ಗಂಟಲು ಹಿಡಿದಂತಾಗಿತ್ತು.

“ಆಳಂತಿರಲಿಲ್ಲ?……”

“ಮನೆಯವರಂತಿದ್ದರು….”

“ಯಂಗೆ…..”

“ನರೇಶಣ್ಣ, ನನಗೆ ಸುಸ್ತಾಗತ್ದಿ…”

“ಕೂತ್ಕೋ.. ನರಸಿಂಹ..”

“ಇಲ್ಲ, ನಡಿರಿ… ಹೋಗ್ವಾ…”

“ವಾಕ್ ಸಾಕಾ… ಸರಿ. ನಡಿ ನರಸಿಂಹ... ಹೋಗ್ವಾ”

ನರೇಶನಿಗೆ ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವ ಮೊದಲು ಓದುವ ಹವ್ಯಾಸವಿತ್ತು. ಆ ರಾತ್ರಿ ಓದಬೇಕೆನಿಸಿದರೂ, ಓದಲು ಮನಸ್ಸಾಗಲಿಲ್ಲ. ನರಸಿಂಹನಿಗೆ ದೆವ್ವ ಹಿಡಿದಿರುವ ಯಾವ ಗುರುತು ಅವನಿಗೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರಂತೆ ನಾರ್ಮಲಾಗಿಯೇ ಇರುವಂತೆ ಕಂಡ. ಬಳಲಿಕೆ ಮಾತ್ರ ಅವನ ಮಾತು ಮುಖದಲ್ಲಿ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದೆ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗಾದರೆ, ನರಸಿಂಹನಿಗೆ ದೆವ್ವ ಹಿಡಿಯಲಿಲ್ಲವೇ? ಹಿಡಿದಿದ್ದರೆ ಅದು ಯಾವ ತರಹದ ದೆವ್ವ? ಅವನ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ನರೇಶನಿಗೆ ಫಳ್ಳನೇ ಹೊಳೆದಿದ್ದು, ರೇಷ್ಮೆ ಸಾಕುವಾಗ “ಮನೆಯವರಂತೆ ಒಬ್ರಿದ್ದರು” ಎಂದು ನರಸಿಂಹ ಹೇಳಿದ್ದು. ಈ ಮಾತೇ ನರೇಶನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಈಜುತ್ತಿತ್ತು ಅಥವಾ ಅದರಲ್ಲೇ ನರೇಶ ಮುಳುಗಿದ್ದ. ನಾಳೆಯ ವಾಕಿನಲ್ಲಿ ನರಸಿಂಹ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗ, ಇದರ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಕೆಣಕಿ ಕೇಳಬೇಕೆನಿಸಿದ ನರೇಶನಿಗೆ ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಎಂತಹದ್ದೋ ಕನಸುಗಳು ಮಬ್ಬುಮಬ್ಬಂತೆ ಕಂಡವು.

ನರೇಶ ಮತ್ತು ನರಸಿಂಹ ವಾಕಿಗೆ ಹೊರಟಾಗ ಸೂರ್ಯ ಇನ್ನೂ ಕೆಂಪತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಗದ್ದೆ ಗಾಳಿ ತಣ್ಣಗೆ ಬೀಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕುರಿಹಿಂಡು ಧೂಳನ್ನು ಕೆದರಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೋ. ಕುರಿಹಿಂಡಿನ ಧೂಳು ಅವನೆದೆಯ ಧೂಳು ಎರಡೂ ಒಂದೇ ಎನಿಸಿದ ಅನುಭವ ನರಸಿಂಹನಿಗಾಯಿತು. ಧೂಳು ಅಡಗಿದ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ವಾಕ್ ಮಾಡುವಾ ಅನಿಸಿ ಇಬ್ಬರೂ ಕಾಲುವೆ ಏರಿ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಕೂತರು. ನರಸಿಂಹನ ಮುಖ ನೆನ್ನೆಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಳೆಗುಂದಿದಂತೆ ನರೇಶನಿಗೆ ತೋರಿತು. “ನರಸಿಂಹ… ಏನು… ತುಂಬಾ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುವಂತೆ ಕಾಣ್ತಿದಿಯಲ್ಲಾ?...” “ಏನು ಅಂತ ಹೇಳ್ಲಿ…. ತುಂಬಾ ಸುಸ್ತು ಅನಿಸುತ್ತದೆ….” “ಹಾಗದರೆ ಇವತ್ತು ವಾಕಿಗೆ ಬರದಿದ್ದರೂ ಆಗ್ತಿತ್ತಲ್ಲಾ….” ‘ಇರಲಿ…..” “ನರಸಿಂಹ…. ಒಂದು ಮಾತು ಹೇಳ್ಲಾ..... ತುಂಬಾ ಚಿಂತಿಸಿದ್ರೆ ನೀನು ಬಲ ಕಳೆದುಕೊಳ್ತಿಯಾ…….ದೇಹ ಹೆಚ್ಚು ಯೋಚಿಸುದ ತಡ್ಕಳಲ್ಲ… ಗೊತ್ತೇ… ನಿಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಕೆರೆಯಿದೆಯಲ್ಲ…ಅದರ ಏರಿಯಿದೆಯಲ್ಲ… ಆ ತರ ಈ ಶರೀರ. ಕೆರೆ ನೀರು ತುಂಬಿ, ಕೋಡಿ ಬೀಳ್ಬೇಕು. ಕೋಡಿ ಇಲ್ಲದಿದ್ರೆ, ನೀರಿನ ಮಂಡಲಕ್ಕೆ ಏರಿ ಒಡ್ಕಳ್ತದೆ.. ಹಂಗೆ, ಮನಸ್ಸು ಚಿಂತಿಸ್ತನೇ ಇದ್ರೆ, ಶರೀರ ಡ್ಯಾಮೇಜ್ ಆಗೋದು ಗ್ಯಾರಂಟಿ… ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿರ್ಲಿ ನರಸಿಂಹ, ವಿಪರೀತ ಚಿಂತೆಯಿಂದ ಶರೀರದಲ್ಲಿ ಏನ್ ಬೇಕಾದ್ರೂ ಡ್ಯಾಮೇಜ್ ಆಗ್ಬೊದು ಅಂತರೆ… ಹೃದಯ, ಕಿಡ್ನಿ, ಏನಾದರೂ ಹಾಳಾಗಬೋದು… ಲಕ್ವನೂ ಹೊಡಿಬೋದು…..”. ನರೇಶನ ಈ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳುತಿರುವಾಗಲೇ, ನರಸಿಂಹನ ಎದೆ ಡಬಡಬನೆ ಬಡಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. “ನರಸಿಂಹ.. ಮನಸ್ಸು ಶರೀರದ ಮೇಲೆ ತುಂಬಾ ಎಫೆಕ್ಟ್ ಬೀರುತ್ತದೆ,. ಗೊತ್ತೇ. ಈಗ್ಲೇ ನರ ದುರ್ಬಲವಾದ್ರೆ ಹೆಂಗಪ್ಪ…ನಾಳೆ ಮದುವೆಯಾದರೆ ಗತಿ….?” ಈ ಮಾತು ನರಸಿಂಹನ ಎದೆಗೆ ಗುದ್ದಿದಂತಾಯಿತು, ಕಣ್ಣು ನೀರಗಟ್ಟಿದವು. ನರಸಿಂಹನ ದನಿ ತೊದಲಾದಗಲೇ, ನರೇಶನಿಗೆ ಅವನು ಅಳುತ್ತಿರುವುದು ಕಂಡಿತು. “ಯಾಕಳತ್ತಿದಿಯಾ ನರಸಿಂಹ…..” “ನರೇಶಣ್ಣ…….. ನನಗೆ ಈಗಲೇ ಕೈಗಳು ನಡಗಲು ಶುರು ಆಗ್ಬಿಟ್ಟಿವೆ……” “ನರದೌರ್ಬಲ್ಯವಾದರೆ ಹಾಗೆ ಆಗೊದು… ಜಾಸ್ತಿ ಚಿಂತೆ ಮಾಡ್ಬೇಡ…..”

“……………..”

“ನರಸಿಂಹ…. ನಿನಗೆ ದೆವ್ವ ಬರೋದು ನಿಜನಾ?...”

“…………… ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ….”

“ನಿನಗೆ… ಏನಗಾಗುತ್ತೆ ಅನ್ನುದು ಗೊತ್ತಾಗಲ್ವೇ?”

“………………..”

“ನನ್ಜೊತೆ ಹೇಳ್ಕೋ ನರಸಿಂಹಾ….ನಾನು ಯಾರಿಗೂ ಏನೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ……”

“………………..”

“ನಿನಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ ಇದ್ದರೆ ಹೇಳ್ಬೊದು….. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಬ್ಯಾಡ… ಏನಿದೆ ಅದನ್ನು ಹೇಳ್ಕಂಡರೆ ನಿನಗೂ ಹಗುರ ಆಗ್ಬೋದು ಅಂತ ಕೇಳ್ದೆ………….. ನನಗೇನೂ ಈ ದೆವ್ವವಾಗಲಿ ದೇವರಾಗಲಿ ಮೈಮೇಲೆ ಬರುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಕೊಂಚವೂ ನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲ…..ಹಾಗಂತ….. ನೀನು ನಾಟಕ ಮಾಡ್ತಿದಿಯೇ ಎಂದು ಅಣಕಿಸುದಿಲ್ಲ….ತಮಾಷೆ ಮಾಡುವುದೂ ಇಲ್ಲ… ಒಂದಂತು ನಿಜಾ….ನಿನ್ನೊಳಗೆ ಏನೋ ಗೊಂದಲ ನೋವು ತುಂಬ್ಕಡಂತೆ ಕಾಣಿಸ್ತಿದೆ…. ಅಲ್ವೆ?”

ಯಾಕೋ ನರಸಿಂಹನಿಗೆ ನರೇಶ ತನ್ನ ಎದೆಯ ಗೂಡಿಗೆ ಕೈಹಾಕಿ ನಿಜವ ಕಿತ್ತೊದರಿದಂತಾಯಿತು. ಹೇಳಬೇಕೋ ಹೇಳಬಾರದೋ ಎಂದು ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ, ನರೇಶ, ನರಸಿಂಹನನ್ನೇ ಏನಾದರೂ ಹೇಳ್ತಾನೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಅವನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಇದನ್ನು ಕಂಡ ನರಸಿಂಹ ಸುಮ್ಮನಿರಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ನಿಧಾನಕ್ಕೆ “ರೇಷ್ಮೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ ಎಂದನಲ್ಲಾ… ಎಂದು ಮಾತಾಡಲು ಶುರುಮಾಡಿದ. '‘ಮುಂದೆ...”ಏನಾದರೂ ಹೇಳು ಎನ್ನುವಂತೆ ನರೇಶ ಅವನ ಮುಖದತ್ತ ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ. "ನಾವು... ಹುಳ ಸಾಕುವುದಕ್ಕೆಂದು ಮನೆಯನ್ನು ತೋಟದತ್ತಿರ ಮಾಡಿವಿ. ಅಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಬ್ನೆ ಹುಳ ಮೇಯಿಸ್ತಿದ್ದೆ. ಎರಡು ವರ್ಷದಿಂದೀಚೆಗೆ ಒಬ್ಬ ಆಳಿದ್ದರೆ ಅನುಕೂಲವೆಂದು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮೂರಿನ ಎರಡನೆ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳು ಗಂಡ ಇಲ್ಲದ್ವಳು ಇದ್ಲು. ಅವಳು ಕೆಲ್ಸಕ್ಕೆ ಬರ್ತೀನಿ ಅಂತಾ ಯಾರ್ಜೊತೆಯಲ್ಲಿಯೋ ಹೇಳಿದ್ಲಂತೆ. ಆಗಲಿ ಬರಲಿ ಎಂದು ಹೇಳ್ ಕಳ್ಸಿದೆ. ಎರಡು ವರ್ಷದಿಂದೀಚೆಗೆ ಅವಳು ನಮ್ಮ ತೋಟದ ಮನೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬರ್ತಿದ್ಲು…”

“ಗಂಡ ಇಲ್ಲದ್ವಳೇ…. ಯಾಕೆ…. ಏನಾಗಿತ್ತು….” ನರೇಶನಿಗೆ ಕುತೂಹಲ ಹೆಚ್ಚಿ ಕೇಳಿದ.

“ಅವಳ ಗಂಡ ಎಳನೀರು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆಯಲ್ಲಿ ಎಳನೀರು ಎಣಿಸಲು ಹೋಗ್ತಿದ್ದ. ಅವನು ಮದುವೆಯಾದ ಎರಡನೇ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟ್ ಆಗಿ ತೀರಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಅವನು ತೀರಿಕೊಂಡಾಗ ಇವಳಿಗೆ ಆರು ತಿಂಗಳ ಹೆಣ್ಮಗು ಇತ್ತು…..”

“ಚಿಕ್ಕಮಗು ಇದ್ದಾಗ, ಅವಳ ಅಪ್ಪನ ಮನೆಯವರು ತವರು ಮನೆಯಲೀ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ವೇ?...”

“ಇಲ್ಲ… ಮದುವೆಯಾದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಗಂಡನ ಅಣ್ಣತಮ್ಮಂದಿರು ಬೇರೆ ಬೇರೆಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ, ಅವಳ ಪಾಲಿಗೆ ಮನೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಜಮೀನು ಸಿಕ್ಕಿತು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವಳು ಅಲ್ಲೇ ಉಳಿಯದೆ, ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ವಾಪಸ್ ಆಗಿದ್ಲು. ಆಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ತೋಟದ ಮನೆಗೆ ಕೆಲ್ಸಕ್ಕೆ ಬರ್ತಿದ್ಲು….”

“ಮಗು ?...”

“ಅಂಗನವಾಡಿಗೆ ಬಿಡ್ತಿದ್ಲು…”

“…………….”

“ಸೊಪ್ಪಾಕುವುದಕ್ಕೆ,, ಹುಳ ಹಣ್ಣಾದಾಗ ಆಯುವುದಕ್ಕೆ ಗೂಡು ಬಿಡಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಬರ್ತಿ್ದ್ಲು. ಹಿಂಗೆ ಅವಳ ಜೊತೆ ಸಲಿಗೆ ಬೆಳಿತು.. ಕೆಲಸಲ ನನಗೆ ದುಡ್ಡಿಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ ದುಡ್ಡನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಹೆಲ್ಪ್ ಮಾಡ್ತಿದ್ಲು. ಅವಳು ನನ್ನ ಅಚ್ಕಂಡಂಗೆ, ನಾನೂ ಅವಳನ ಅಚ್ಕಂಡೆ. ಗೂಡು ಮಾರಿ ಬಂದಾಗ, ಅವಳನ್ನು ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮದ್ದೂರಿಗೆ ಬರಹೇಳಿ, ಇಬ್ಬರೂ ಪಿಚ್ಚರ್ ಹೋಗ್ತಿದೋ, ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಪಾನಿಪುರಿ ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆಯ ಕದ್ದುಮುಚ್ಚಿ ತಿಂದ್ತಿದ್ವಿ. ಅವಳಿಗೆ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಕೊಡಿಸ್ತಿದೆ. ಅವಳು ನನ್ನ ಬರ್ತಡೇಗೆ ಏನಾದರೂ ವಿಶೇಷ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ ತರ್ತಿದ್ಲು…..”

“ಅವಳ ವಯಸ್ಸು?... ಹೆಸರು…?” ನರೇಶನಿಗೆ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲ ಹೆಚ್ಚಿ ವಿಚಾರಿಸ ಬೇಕೆನಿಸಿತು.

“ ಹೆಚ್ಚುಕಡಿಮೆ ನನ್ನ ವಯ್ಸಿನವಳೇ.. ಪ್ರತಿಮಾ…..”

“ಅವಳು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬರ್ತಿದ್ದಾಗ, ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಅತ್ರವಾದೆ…ನಮ್ಮನ್ನು ಕಂಡವರು ಅನುಮಾನ ಪಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರು. ಊರಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದು ಅವಳ ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದಾಗ, ಅವಳು ಮೊದಮೊದಲು ಹೆದರಿದ್ಲು. ನಾನೇ ತಲೆಕೆಡಸ್ಕಬ್ಯಾಡ ಅಂತ ಧೈರ್ಯ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೆ… ಆಮೇಲೆ ಅವಳು ಸುಮ್ಮನಾದ್ಲು…. ಯಾಕೋ.. ಆಮೇಲೆ ನನಗೆ ಭಯವಾಗುದಕ್ಕೆ ಶುರುವಾಯಿತು…”

“ಯಾಕೆ? ……”

“ಯಾಕೋ…. ಅವಳೊಂದಿನ ಸಂಬಂಧ ಮುಂದುವರಿಸುವುದು ಸರಿಯಿಲ್ಲಾ ಅಂತ… ಅವಳಿಂದ ದೂರವಾಗ್ಬೇಕು ಅಂತ….”

“ಅವಳಿಗೆ?...” ನರೇಶ ತಣ್ಣಗೆ ಕೇಳಿದ.

“ಅವಳಿಗೆ……ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ…..ಯಾರು ಏನಂದರೂ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ. ನಾನು ನಿನ್ಜೊತೆ ಇರ್ತೀನಿ ಅನ್ತಿದ್ಲು…. ನಿನಗೆ…… ಅಂತ ಕೇಳ್ತಿದ್ಲು. ಅವಳಿಗೆ ನಾನು ಏನೂ ಹೇಳದೆ ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದೆ...

ಆಮೇಲೆ ಆಮೇಲೆ ನನಗೆ ಏನ್ಮಾಡ್ಬೇಕು….. ತಿಳಿಲಿಲ್ಲ. ಊರಲ್ಲಿ ಗುಸುಗುಸು ಹಬ್ಬಿದಾಗ, ಅವ್ವ ಪೂರಾ ಡಲ್ ಆದ್ಲು. “ಮದುವೆ ಮಾಡ್ವಾ… ಚಿಂತೆ ಬಿಡು… ಅಪ್ಪ ಅವ್ವನಿಗೆ ಹೇಳ್ತಿದ್ದುದು ಕೇಳಿತು. ಅಪ್ಪ ಹೆಣ್ಣು ನೋಡಲು ಶುರುಮಾಡ್ದ. ಅವ್ವ ‘ಅಪ್ಪನ್ ಚಾಲು ಮಗನಿಗೂ ಅಂಟದೆ ಅಂತ ಮಾತಾಡ್ಕೊದ ಕೇಳಿ ಅಳ್ತಿದ್ಲು…. ಅವ್ವನ ಗೋಳನ್ನು ನೋಡಲಾರದೆ ನಾನು ಮನೆಗೆ ಹೋಗುದು ಕಮ್ಮಿ ಮಾಡ್ತಿದೆ… ಅವಳಿಗೆ ಭಯ ಮತ್ತೂ ಜಾಸ್ತಿಯಾಯಿತು…..ಏನಾದರೂ ಆಗಲಿ ಪ್ರತಿಮಾಳನ್ನ ಕಟ್ಕೋ ಬೇಕು ಅನಿಸ್ತಿತ್ತು, ಅವ್ವನ ಕಣ್ಣೀರ ಯಾರು ನೋಡರೋ…ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಮದುವೆ ಮಾಡ್ಕಳೋದೇ ವಾಸಿಯೇನೋ ಅನಿಸ್ತಿತ್ತು… ಗೊಂದಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದೆ. ಅವ್ವನ ‘ಅಪ್ಪನಾ ಚಾಲು ಮಗನಿಗೂ’ಎನ್ನುವ ಮಾತು ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ಪರಚುತ್ತಿತ್ತು. ಮರ್ಯಾದೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಅಂತ ಗಲಿಬಿಲಿಗೊಂಡೆ.

ನರೇಶನಿಗೆ ನರಸಿಂಹನ ಅಪ್ಪನ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲ ಹೆಚ್ಚಿ, “ಅಪ್ಪನ ಚಾಲು ಅಂದ್ರೆ…..? ಏನದು…? ಅಂದ.

“ನಾನು ಮಿಡ್ಲ್ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ಪಂಚಾಯ್ತಿ ಎದುರಿಸಿದ್ದು ನೆನಪಿದೆ. ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಊರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೆಣ್ಣಿನ ಸವಾಸವಿತ್ತಂತೆ…..ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಎದುರಿಗಿದ್ದ ಹೆಂಗಸಿನ ಜೊತೆ ಸಲಿಗೆಯಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುವುದು ಮಾತಾಡುವುದನ್ನು ಮಾಡ್ತಿದ್ದನಂತೆ. ಆ ಹೆಂಗಸಿಗೆ ಅಪ್ಪ ಬರೆದಿದ್ದ ಲೆಟ್ರೊಂದು ಅವಳ ಗಂಡನಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ, ಅವನಿಗೂ ಅಪ್ಪನಿಗೂ ಹೊಡೆದಾಟವಾಗಿ ಪಂಚಾಯ್ತಿ ನಡೆದಿತ್ತು. ಅಪ್ಪ ಪಂಚಾಯ್ತಿಯ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನಾಗಿದ್ದರೂ ತಪ್ಪಿತಸ್ತ ಆಗಿದ್ರಿಂದ ಪಂಚಾಯ್ತಿಯಲ್ಲಿ ದಂಡ ಹಾಕಿದ್ರು. ಅವ್ವನ ಎದೆಗೆ ಚೂರಿ ಇರಿದಂತಾಗಿತ್ತು. ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡಾದಂಗಾಯ್ತಲ್ಲ ಅಂತ ಅಳ್ತಿದ್ಲು…ಅಪ್ಪನ ಕಂಡರೆ ಆಗಾಗ ಕಿಡಿಕಿಡಿಯಾಗಿ, ಅಳೋದು ಮಾಡ್ತಿದ್ಲು.. ಹಾಗೆಲ್ಲ ಅಪ್ಪ್ನ ಕಂಡರೆ ನನಗೂ ಒಂದುತರ ಕೀಳು ಅನ್ನಿಸ್ತಿತು.

ಅವ್ವ, ಮಗನೂ ಹಿಂಗಾದನಲ್ಲ ಅಂತ ಕೊರಗ್ತಳೆ. ನರೇಶಣ್ಣ….. ನಾನು ಪ್ರತಿಮಾಳನ್ನು ಬಿಡಲಾಗದೆ, ಅವ್ವನನ್ನೂ ನೋಡಲಾರದೆ.. ಒದ್ದಾಡ್ತಿದಿನಿ. ಈ ಚಿಂತೆಯೇ ತಲೆತುಂಬ್ಕಂಡು ಏನೂ ತೋಚದಂಗಾಗಿದ್ದೀನಿ….”. ಇದನ್ನು ಕೇಳಿದ ಮೇಲೆ ನರೇಶ, ನರಸಿಂಹ, ಪ್ರತಿಮಾಳನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗುವುದೇ ಸರಿಯೆಂದು ಹೇಳಿದನೆ ಹೊರತು, ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ವಾದಿಸಲಿಲ್ಲ.

ನರೇಶನಿಗೆ ಸಂಜೆ ವಾಕಿನಲ್ಲಿ ನರಸಿಂಹನ ದೆವ್ವದ ದರ್ಶನವಾದಂತಾಯಿತು. ನರೇಶನಿಗೆ ಒಳಗೊಳಗೆ ಒಂದು ರೀತಿ ಖುಷಿಯೇ ಆಗಿತ್ತು. ತಾನು ದೆವ್ವ ದೇವರು ಎಂಬುದು ಸುಳ್ಳು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಜ್ವಲಂತ ಸಾಕ್ಷಿಯನ್ನು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿಯೇ ಕಂಡಂತಾಗಿತ್ತು. ಆ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ, ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಮಾತ್ರ ನರಸಿಂಹನಿಂದ ಈಚೆಗೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಣ್ಹುಳ ಗೂಡಗಟ್ಟುವಂತೆ ನರಸಿಂಹನ ಪತ್ರಿಮಾಳ ಕಾಮ ಪ್ರೇಮ ಪ್ರಾಯದ ಸಹಜತೆಯಿಂದಲೇ ಗೂಡಗಟ್ಟಿವೆ. ಆದರೆ ನರಸಿಂಹ ಮಾತ್ರ ಆ ಗೂಡನ್ನು ಬಂಗಾರದ ಬಂಧಿಖಾನೆ ಎಂಬಂತೆ ನರಳುತ್ತಿದ್ದಾನಲ್ಲ? ಇವನು ಗೂಡರಿದು ಚಿಟ್ಟೆಯಂತೆ ಹೊರಹಾರಲು ತವಕಿಸುವ ಒತ್ತಡದಲ್ಲಿದ್ದಾನೆಯೇ…? ಪ್ರತಿಮಾಳಿಗೆ ಮನೆ ಊರು ಹೊರಬರಲಾರದ ಗೂಡಾಗಿನಂತಾಗಿದೆಯಲ್ಲಾ….ಅವನ ಸನಿಹದಲ್ಲೇ ಚಿಟ್ಟೆಯಂತೆ ಹಾರಿಕೊಂಡು ಇರಬಹುದೆಂಬ ಅವಳಿಗೆ ಅವಳ ಕನಸಿಗೆ ಎರಡನೇ ಆಘಾತ ಗ್ಯಾರಂಟಿಯೇ? ಹಾಲ್ಹುಳನೋ ತೊಂಡೆಹುಳನೋ ಎತ್ತಿಎಸೆಯುವಂತೆ, ಅವಳನ್ನು ತನ್ನಿಂದ ಎತ್ತಿ ಬಿಸಾಡಲು ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದ್ದಾನೆಯೇ?...ಪ್ರಶ್ನೆಯ ಜೀರುಂಡೆ ನರೇಶನ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಆ ರಾತ್ರಿ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಚೀರುತ್ತಿತ್ತು. ಮಂದಲಿಗೆ ಮೇಲೆ ಹೊರಳಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದವನಿಗೆ ಯಾವಾಗ ನಿದ್ರೆ ಬಂತೋ ಶಬ್ದ ನಿಂತಿತೋ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ.

ದೆವ್ವ ಬಿಟ್ಟಂತೆ ನರಸಿಂಹ ನರೇಶನಿಗೆ ಗೆಲುವಾಗಿ ಕಂಡ ಎರಡು ದಿನದೊಳಗೆ, ತನ್ನೂರಿಗೆ ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟಿದ್ದ.

ಆರೇಳು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಒಂದು ದಿನ ನರೇಶ ಪಡಸಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿರಬೇಕಾದರೆ, ಬೈಕೊಂದು ಪಡಸಾಲೆಯ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ನಿಂತಂತಾಯಿತು. ಓದುತ್ತಿದ್ದ ನರೇಶ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನೋಡಿದಾಗ, ನರಸಿಂಹನ ಕಂಡ. “ಓ… ನರಸಿಂಹ…ಬನ್ನಿ” ಎಂದು ಎದ್ದು, ಮನೆಯೊಳಕ್ಕೆ ಕರೆದಾಗ, ನರಸಿಂಹ, “ತಪ್ಪದೇ ಮದುವೆಗೆ ಬರ್ಬೇಕು ನರೇಶಣ್ಣ. ಅರ್ಜೆಂಟು ಹೋಗ್ಬೇಕು…ಇನ್ನೂ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಕಾರ್ಡ್ ಕೊಡುವುದಿದೆ’” ಎಂದು ಬಡಬಡಿಸಿ, ಮದುವೆ ಕಾರ್ಡನ್ನು ಕೈಗಿಟ್ಟ. “ಕೂರು “ಎಂದರೂ ಅವನು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಕವರ್ನಿಂದ ಕಾರ್ಡ್ ತೆಗೆದು ಓದುವುದರೊಳಗೆ ನರಸಿಂಹ ಬೈಕ್ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡಿ, ಹೊರಟಾಗಿತ್ತು.

ಪ್ರತಿಮಾಳ ಹೆಸರು ಮದುವೆ ಕಾರ್ಡಿನಲ್ಲಿರುವುದೇ ಎಂದು ನರೇಶ ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿ ಹುಡುಕಿದ…

ಈ ಗಂಡಿಗೆ ಶತಶತಮಾನದಿಂದ ಹಿಡಿದರಬಹುದಾದ ದೆವ್ವವನ್ನು ದೇವರನ್ನು ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಬಿಡಿಸಬಹುದೇ? ಪ್ರಶ್ನೆಯ ಭಾರಕ್ಕೆ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾ, ಪ್ರತಿಮಾ ನೆನಪಾದಂತೆ, ನರೇಶನಿಗೆ ಮರ್ಯಾದೆ ಹತ್ಯೆಯನ್ನು ಹೀಗೂ ಮಾಡಬಹುದಲ್ವೇ ಅನ್ನಿಸಿತು….