ಭಾಗ್ಯ ವಸು ಅವರ ಕವನ: ಲೋಕದ ಜೀವಾಂತಃಕರಣ ಬಟ್ಟಲು ಖಾಲಿ

ನಿರ್ಜನ ಬೀದಿಯ ಕೊನೆಯ ಆ ಮೋಟು ಗೋಡೆ
ವಿಕಾರವಾಗಿ ಕೂದಲು ಕೆದರಿಕೊಂಡು ಕೂತ ಅವಳಂತಿದೆ
ಮಾತಿಲ್ಲ ಕತೆಯಿಲ್ಲ ಯಾವ ರಾಗೋದ್ವೇಗವಿಲ್ಲ
ಇಂಚಿಂಚು ಗುದ್ದಲಿ ಹಾರೆಯಿಂದಗೆದ ಆಳ
ಕೆತ್ತಿಸಿಕೊಂಡ ಯಾತನೆಯ ಪುಟಗಳು
ಕುಡಿದು ಬೀಸಾಡಿದ ಸಾರಾಯಿ ಸೀಸೆಗಳು
ಸಿಗಾರಿನ ಪೊಟ್ಟಣಗಳು ಹೊಗೆ ಧೂಳು ಕಸಕಡ್ಡಿ
ಚೂರುಚೂರಾದ ಬಟ್ಟೆ ಬಳಸಿಯೆಸೆದ ಕಾಂಡೋಮ್
ಅಲ್ಲಿ ನೆಲ ಬಗೆದರೆ ಸಿಕ್ಕುತ್ತಿತ್ತು ರೋದನದ ಬೇರುಗಳು
ಅವಳ ಎದೆ ಅಗೆದರೆ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು ಅವನ ಕಾಮೋದ್ರಿಕ್ತ ಭಂಗಿಗಳು
ಚೀತ್ಕಾರ ಮುಲುಗು ಹರಿದ ಕೋಡಿ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದ ನಾಡಿ
ಬೆತ್ತಲ ಬಯಲಿಗೆ ತುಂಡು ಬೇಲಿಯ ಗೋಡೆ
ತಾನು ಕರಗಿಸಿಕೊಂಡ ವ್ಯಥೆಯ ಹಾಡದೇ ಹಾಡುವುದು

ಮೆದುಕಂಗಳಲಿ ಅಟ್ಟಹಾಸದ ರೂಪ ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದಾಳೆ
ಆದರದು ಸಾಕ್ಷ್ಯವಲ್ಲ
ಚಿಂದಿಯಾದ ದೇಹವನ್ನೇ ಎತ್ತಿಹಿಡಿದಳಾದ್ದರದು
ಸತ್ಯದ ಗಾಯಗಳಲ್ಲ ನೋವಿನ ಎಳೆಗಳಲ್ಲ
ಕಿತ್ತೆಸೆದ ಹೆರಳು ದವಡೆಹಲ್ಲು ಉಟ್ಟುಡುಗೆ
ಅದಾವುದೂ ಕಕ್ಷಿದಾರನಿಗೆ ಒದಗದು
ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಪುರಾವೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಆಮಿಷಕ್ಕೆ ಮಾರುಹೋಗುವವು
ಎದೆಗೀರಿನ ನಡುವೆ ಆವಿಯಾದ ನಶೆಯ ನೆರಳು
ಬದುಕು ಹಾಸಿದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಭಾಕಿಮೊತ್ತಕ್ಕೆ
ತೆತ್ತ ಸುಂಕವನ್ನು ಹೊತ್ತೇ ಬದುಕ ಪೊರೆಯಬೇಕು
ಗುರುತುಗಳ ಸಾಕಿಕೊಂಡೇ ನಾವೆ ಹಾಯಬೇಕು
ನ್ಯಾಯದೇವತೆಯ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಟ್ಟೆ ಕಟ್ಟಿರುವುದು
ಇವರಿಗೆ ಸಲೀಸು

ಸುರಿದ ಸ್ಖಲನದ ಕುರುಹು
ಹೊಲೆಯಲಾಗದ ಚೂರುಗಳು
ಕತ್ತರಿಸಿದ ಅಂಗಾಂಗಗಳ ನೋವು
ಕೆಂಬಣ್ಣದ ಗೀರುಗಳಲಿ ಒಣಗಿದ ಪಕಳೆ
ಕಿತ್ತುತಿಂದ ತುಟಿದವಡೆ ಎದೆತೊಟ್ಟು
ಛಿದ್ರವಾದ ತೊಡೆಸಂದಿಯ ಮಾಂಸಖಂಡ
ಛೇದವಾದ ನಾಳಗಳ ಮಾರ್ಗ
ಮುರಿದ ಕೀಲುಗಳು ಹಿಂಡಿದ ನಡು ಬೆನ್ನು
ಜಜ್ಜಿಸಿಕೊಂಡ ಪಾದ ಹಸ್ತ
ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹಲ್ಲು ಉಗುರು ತುಟಿ ಇಳಿಸಿದ ಕಲೆಗಳು
ಕಾಲುನೆಟ್ಟ ಹಾದಿ ತುಂಬಾ ಸಹಿಸಿದ ನೆನಪುಗಳು
ಕಣ್ಣಂಗಳದಲ್ಲಿ ಸತ್ತ ನಾಳೆಯ ಕಳೇಬೇರ
ಬೆನ್ನಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡೇ ಊರಬೇಕು ಹೆಜ್ಜೆ

ಎದೆಕುಡಿಕೆಯೊಸರು ಆವಿಯಾದ ನಂತರವೂ
ಸಂಕಟದ ಏದುಸಿರು
ಬಸಿರು ಗರ್ಭಪಾತಗಳ ನಿರ್ಭಾವುಕ ಹೆಸರು
ಹುಟ್ಟುತ್ತಲೇ ಮೊಳೆವ ಅಂಗಾಂಗಳಿಗೆ
ಪೂರ್ವಪೀಡನೆಯ ಕೊಸರು
ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಊರತುಂಬಾ ಕಣ್ಣಮುಳ್ಳುಗಳ ನಿಟ್ಟುಸಿರು
ನಡು ಲಾಸ್ಯ ಕಲಿತು ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಊರಿದೆಡೆಯೆಲ್ಲಾ
ಮೋಹಬಳ್ಳಿಯ ಅಡರಿಗೆ ಮೆತ್ತನೆಯ ಹಾಸು
ಮುಂಗುರುಳು ನಾಚಿಕೆಯ ಉಟ್ಟಂತೆಲ್ಲಾ
ಬೆಳವ ಚಿಗುರು ರಸಬಳ್ಳಿ ತೊನೆದೆನೆ
ಹದಬೆದೆಗೆ ಕಾಯುವ ನೇಗಿಲದುಟಿ ನೆಲದ ಹಸಿ
ಕೊಸರಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಗೆ ಇಲ್ಲದ ಬಿಡುಗಡೆ
ಹಿಡಿಂಬ ಹಿಡಿತಕ್ಕೆ ಉಸಿರುಚೆಲ್ಲಿದ ಕನಸುಗಳು

ದುಂಬಿ ಹೂವೆದೆಯ ಹೀರದೆ ಮಕರಂದವಿರದು
ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕುವ ಹಿಮ ಎಳೆದಳಿರ ನೇವರಿಸದೆ ಧರೆಗಿಳಿಯದು
ತಕ್ಕ ತೊಡೆಗೆ ಧಾತುವ ಕರುಣೆಯಿಲ್ಲದೆ
ಜೀವಕಣವೊಂದೂ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾಗದು
ಪ್ರೇಮದ ಸಾರವಿಲ್ಲದೆ ದಾಹದ ದಾರಿ ಇಂಗದು
ಹಸಿವಿನ ಗುರಿ ಗಮ್ಯ ತಲುಪದು
ಇಳೆಗೆ ಗಾಳಿ ಬೆಳಕು ಮಳೆಯ ಮಿಲನವಿಲ್ಲದೆ ಸಂತತಿಗಳಿರವು
ಇರುವ ನಡುವೆ ಬೇಡದ ಹಲವೂ ಇದ್ದುಬಿಡುತ್ತಿವೆ ಇರಲುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ

ಕೃಷ್ಣನಂತ ಮನಸ್ಸಿಗಷ್ಟೇ ಪೂತನಿಯ ಮೊಲೆಹೀರು ಸ್ವೀಕೃತ
ಭರವಸೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಬಿರುಕುಗಳಲಿ ಜಾರಿ ಕಣ್ಣಂಗಳದಲಿ
ಕೊಳೆತು ನಿಲ್ಲುವ ನೀರು
ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ಹವಿಸ್ಸಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಸತ್ತು ಬದುಕುವ
ಬದುಕಿ ಸಾಯುವ ಬಾಳ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯಯಾನ
ಅವಳ ಅಶಾಂತ ಶಯ್ಯೆಗೆ ತಣ್ಣಿರುಳು ವಿರಮಿಸದು
ಲೋಕದ ಜೀವಾಂತಃಕರಣದ ಬಟ್ಟಲ ಖಾಲಿಯಾಗುವಿಕೆಗೆ
ಮೋಟು ಗೋಡೆಗಳು ನಿದ್ರಿಸವು
ಥೇಟ್ ಅಕ್ಕನಂತೆ.. ಬುದ್ಧನಂತೆ..
ನಾವು ನೀವು ಪರಮಸುಖಿಗಳು