ಕವಿತೆ: ಹಾದಿ-ಹಾಡು

ಈ ನಗರದ ರಸ್ತೆಗಳು ಥೇಟ್
ನರಮಂಡಲ ವ್ಯೂಹದಂತಹ
ರಚನೆಯವು.... ಆದಿ ಅನೂಹ್ಯ,
ಅಂತ್ಯ ಅನಂತ.

ಏಕಮುಖ ದ್ವಿಮುಖ ಸಂಚಾರ
ಗೊಂದಲ, ಚಲನೆ ಸ್ಥಿರವೋ!
ಸ್ಥಾವರವೋ! ಚಲಿಪ ವಸ್ತುಗಳು
ಜಂಗಮವೋ ಸ್ಥಾವರವೋ?
ನಿರಂತರ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು...

ರಸ್ತೆ ಮೇಲೆ ಸದಾ ಚಕ್ರಗಳು;
ತಿಕ್ಕಿ ಉಜ್ಜುವ ಘರ್ಷಣೆಗಳು.
ದೂಳಿಡಿಸಿ; ಒಂದೇ ಬಿರುಮಳೆಗೆ
ಕೊಚ್ಚೆ ರಾಡಿ ಎಬ್ಬಿಸಿ, ಪಾದಚಾರಿ
ಮಾರ್ಗಗಳನು ನುಂಗಿ ನೊಣೆದು
ಅನಾದಿಯ ಬೇರುಬಿಟ್ಟು ಬದುಕುಳಿದ
ಅಳಿದುಳಿದ ಮರಮರಗಳನೂ,
ಹೆಬ್ಬಂಡೆಗಳನೂ - ಅನಂತ್ಯ ಹಸಿವಿನ
ಬ್ಬರದಲಿ ಕಬಳಿಸುವ ಈ ನಗರದ
ರಸ್ತೆಗಳು ಮಲಗುವ ಕನಸನ್ನು ಎಂದಿಗೂ
ಕಾಣಲಾರವು.

ದೊಡ್ಡ ವಾಸ್ತುವಿನ ಕಟ್ಟಡಗಳನೂ ಚಿಕ್ಕ
ಅವಾಸ್ತವದ ಗುಡಿಸಲುಗಳನೂ ಹತ್ತಿರ
ಸೇರಿಸದ; ನೇರ ರಾಜ ಮಾರ್ಗಗಳೂ,
ದಾರಿ ಇರದ ಕಾಲು ಹಾದಿಗಳೂ
ಈ ನಗರದ ಮೈಯೊಳಗೆ ಜೀವದ್ರವ
ಪೋಷಕಗಳು. ಹಗಲೂ ಇರುಳೂ
ಅವಾಸ್ತವಿಕ ಕಲ್ಪನೆಯಲಿ ಬಸವಳಿಯುವ
ಕನಸುಗಳಿಗೆ ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲೆಯೇ ಸಾವು-
ಬದುಕಿನ ನಿರ್ಧಾರವಾಗುತ್ತದೆ.

ಈ ನಗರದ ರಸ್ತೆಗಳು ನಯವಂಚಕರ
ತಿಜೋರಿ ಕೀಲಿಯೂ; ಮುಗ್ಧರ ಸಮಾಧಿ
ಸ್ಥಳವೂ ಆಗಿರುವುದು ಮಾತ್ರ
ಅವಾಸ್ತವಿಕವಲ್ಲ...