Inspiring Story: ಯಶಸ್ಸಿನ ರಹದಾರಿ ಈ ಕೋಲುದಾರಿ

‘ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕಣ್ಣ ಬೆಳಕು ಕಾಣೆಯಾಗಿ, ಬದುಕೆಲ್ಲ ಕತ್ತಲಾಯ್ತು. ಹದಿಹರೆಯದ ವಯಸ್ಸದು. ಹದಿನೆಂಟರ ವಯಸ್ಸು. ಹುಚ್ಚು ಖೋಡಿ ಮನಸಿನ ಹಲವಾರು ಕನಸು ಕಾಣುವ ಹರೆಯ. ಕಣ್ತೆರೆದರೂ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿದರೂ ಅದೇ ಕತ್ತಲೆ, ಕಾಡಕತ್ತಲೆ, ಕಾಡತೊಡಗಿತು ಕತ್ತಲೆ’.

‘ಇದೀಗ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ. ಆ ಕತ್ತಲೆ ಮತ್ತು ಸದ್ದುಗಳು. ಬದುಕೆಲ್ಲವೂ ಸದ್ದುಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಂತಂತೆ. ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಆ ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಕಳೆದುಹೋಗಬಹುದಿತ್ತು. ಕರಗಿಹೋಗಬಹುದಿತ್ತು. ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಕುರಿತು ಕೊರಗಿಯೂ ಹೋಗಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಬೆಳಕಿನ ಕುಡಿಯನ್ನು. ಬಾಳ ಜ್ಯೋತಿಯನ್ನಲ್ಲ ಎಂಬ ಕಿಚ್ಚು ಹೊತ್ತಿಸಿಯೂ ಹೋಯಿತು’.

–ಹೀಗೆ ತಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಸಿದ್ದೇಶ್‌ ಕೆ. ನಿರ್ಲಿಪ್ತರಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಇಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡೆನೆಂಬ ಹಲುಬುವಿಕೆ ಇಲ್ಲ. ಗೆದ್ದು ಸಾಧಿಸಿದೆನೆಂಬ ಅಹಮಿಕೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ಬಂದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತ ಮುನ್ನಡೆದ ಬಗೆಗಿನ ಕತೆಗಳಿವೆ. ಕತೆಗಳೆಂದರೆ ಕತೆಗಳಷ್ಟೆ. ಅನುಭವಿಸಿದರೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಕಥನ. ಎಲ್ಲ ಇದ್ದೂ ನಾವೇನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬ ಕೂರಂಬುವಿನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೂ.

ಸಿದ್ದೇಶ್‌, ಚಿತ್ರದುರ್ಗದ ಹಿರೇಗುಂಟೂರಿನವರು. ದೃಷ್ಟಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡಾಗ ಹದಿನೆಂಟರ ಹರೆಯ. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಆಸರೆಯಾಗಬೇಕಾದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೇ ಆಸರೆ ಬೇಕಾಯಿತು. ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತಾನೇ ನಿಭಾಯಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಕಕ್ಕುಲಾತಿ, ಅಮ್ಮನಿಗೆ ನಾವಿಲ್ಲದಾಗಲೂ ಬದುಕುವಂತಾಗಲಿ ಎಂಬ ಕಾಳಜಿ. ಇವರಿಬ್ಬರ ಜೊತೆಗೆ ತಮ್ಮ ಸ್ವಾವಲಂಬಿಯಾಗಲಿ ಎಂಬ ಅಭಿಮಾನದ ಅಕ್ಕರೆ ಅಕ್ಕನದು, ಅಣ್ಣನದು.

ಸ್ಫೂರ್ತಿಯಾದ ಆ ಗೀತೆ...

ಆಂತರ್ಯದ ಧೀಃಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಜಾಗೃತಾವಸ್ಥೆಗೆ ತಂದದ್ದು ಕವಿ ಎನ್‌.ಎಸ್‌.ಲಕ್ಷ್ಮೀನಾರಾಯಣ ಭಟ್ಟರ ಈ ಗೀತೆ– ‘ಯಾರೋ ಬೇಡುವ, ಯಾರೋ ಹಾಡುವ... ಉಣ್ಣುವ ಬಾಯಿಗೆ ದುಡಿಯುವ ಕೈಗಳು ಅವರವರದೇ ಆಗಿರಲಿ, ಅನುಭವಿಸುವ ಸುಖವೆಲ್ಲಕೆ ತಮ್ಮದೇ ಬೆವರಿನ ಬೆಲೆ ಇರಲಿ’. ಈ ಸಾಲುಗಳು ಸಿದ್ದೇಶ್ ಅವರ ಚಿತ್ತಭಿತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಗಟ್ಟಿಯಾದವು.

ಚಿತ್ರದುರ್ಗದಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಅಂಧರ ಶಾಲೆಗೆ ಬಂದರು. ಸ್ಪರ್ಶದಿಂದ, ಕೇಳ್ವಿಕೆಯಿಂದ ನಡೆಯುವುದನ್ನೂ, ದಾರಿ ಸವೆಸುವುದನ್ನೂ, ಸವಿಯುವುದನ್ನೂ ಕಲಿತರು. ಸಾಮಾನ್ಯ ಫಲಿತಾಂಶ ತರುತ್ತಿದ್ದ ಯುವಕ, ಅಂಧನಾದ ಮೇಲೆ ಓದಿನತ್ತ ಹೆಚ್ಚು ಗಮನ ಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ಈ ನಡುವೆ ಬ್ರೈಲ್‌ ಲಿಪಿ ಕಲಿಕೆ, ಸಾಮಾನ್ಯರೊಂದಿಗೆ ಪರೀಕ್ಷೆ ಬರೆಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ. ಸಹಾಯಕರ ಸಹಾಯದಿಂದ ಪರೀಕ್ಷೆ ಬರೆಯುತ್ತಲೇ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ ಸಹ ಕಲಿತರು.

ಬೆಂಗಳೂರು, ಮೈಸೂರು, ಚಿತ್ರದುರ್ಗ, ದಾವಣಗೆರೆ ಸುತ್ತಸುತ್ತುತ್ತಲೇ ಬದುಕು ಗಟ್ಟಿಯಾಗತೊಡಗಿತು. ಕೆಲವೆಡೆ ಅವಮಾನ ಸಹಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಸರ್ಕಾರಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶಗಳಿಗಾಗಿ ಸಂಯಮದಿಂದ ಕಾಯಬೇಕಾಯಿತು. ಬದುಕಿಗೆ ಶಿಸ್ತು ಮೂಲ ಮಂತ್ರವೆಂಬುದು ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಅವರೇ ಕಂಡುಕೊಂಡ ಸೂತ್ರವಾಗಿತ್ತು.

ಸಿದ್ದೇಶ್ ಕೈಬದಲಿಸದ ಕೆಲಸಗಳು ಹಲವಾರು. ಆದರೆ ಓದು ಜೊತೆಯಾಗುತ್ತಲೇ ಬಂತು. ಪ್ರತಿ ಸಲ ಕೆಲಸ ಕೇಳುವಾಗಲೆಲ್ಲ ಮೈಹಿಡಿಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲವೆಡೆ ನೆಲೆಸಲು ತಾಣ, ಊಟ ಎರಡನ್ನೇ ಕೊಟ್ಟು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು.

‘ಸ್ವಾವಲಂಬಿಯಾಗುವುದೆಂದರೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಸದಾ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಕಣ್ಣು ಕಾಣದ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಕೆಲವು ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ನೆರೆಯ ಆಂಧ್ರದಲ್ಲಿಯೂ ಮೀಸಲಾತಿಯಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಕರಾಗಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಅರ್ಜಿ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದರೂ ಏನೂ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯೇ ಸಿಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಂಥ ಹಲವಾರು ಸಂಘ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಸಾಮುದಾಯಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಅಧಿಕಾರಿ ವಲಯದ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿ ಇದ್ದರೂ, ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಬೇಕಾಗುತ್ತವೆ. ನಮಗೆ ಬೇಕಿರುವುದು ಅನುಕಂಪವಲ್ಲ. ಅವಕಾಶಗಳು. ಕೊಟ್ಟ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ನಾವು ಸಾಬೀತು ಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಇಟ್ಟರೆ ಸಾಕು. ಆದರೆ ಹಾಗೆಲ್ಲ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಊರುಗೋಲು ತಡಕಾಡಿದಂತೆ ನಾವೂ ತಡಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಕೊನೆಗೂ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಕೂರಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡಾಗ ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲ ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು ಎನ್ನುವುದು ಸಿದ್ದೇಶ್‌ ಅವರ ಮಾತು.

ಬದುಕಿನ ಸಿರಿದೇವಿ

ಮೊಬೈಲ್‌ ಕರೆಯೊಂದಿಗೆ ಆರಂಭವಾದ ಬಾಂಧವ್ಯ ಬಾಳ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ದೊರಕಿಸಿಕೊಟ್ಟಿತು. ಶ್ರೀದೇವಿ ಅವರ ಸಂಯಮ, ಬದುಕಿಗೆ ಶಿಸ್ತುಬೇಕು ಎಂಬ ಸಿದ್ದೇಶ ಅವರ ನಂಬಿಕೆ ಇಬ್ಬರ ಬದುಕನ್ನೂ ಹಸನುಗೊಳಿಸಿತು. ಶ್ರೀದೇವಿ ಅವರೂ ಮೂರಂಕಿಯ ಸಂಬಳ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದು, ಮದುವೆಯಾದಾಗ ನಾಲ್ಕಂಕಿ ಸಂಬಳಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ತಮಗಿಂತಲೂ ತಮ್ಮ ಸಂಗಾತಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಂಬಳ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾದಾಗ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ್ದೂ ಸಿದ್ದೇಶ್‌ ಅವರೇ. 

ಪುರುಷನ ಅಹಂಕಾರ ಅಭಿಮಾನವಾಗಿ ಬದಲಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ಸಂಗಾತಿಯ ಯಶಸ್ಸನ್ನೂ ಸಂಭ್ರಮಿಸಬಹುದು ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಶ್ರೀದೇವಿ ಅವರು ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಪೋಲಿಯೋದಿಂದಾಗಿ ನಡೆಯುವ ಚೈತನ್ಯ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರು.

‘ಕುಂದುಕೊರತೆ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ನಮ್ಮ ವೈಕಲ್ಯ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಮಾತನಾಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದ ಮೂವತ್ತು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರೂ ಜೀವನ ಸಂಗಾತಿಯಾಗುವ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದೆವು. ನಮ್ಮ ಪ್ರೇಮಕತೆಯೇ ಚಂದ. ಅದನ್ನು ಆತ್ಮಕತೆಯಲ್ಲಿ ವಿವರವಾಗಿ ಬರೆದಿರುವೆ. ಫೋನ್‌ ಕರೆಯಿಂದ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದು, ಅವರೆನ್ನ ಜ್ಯೋತಿಯಾಗಿ ಬದಲಾಗಿದ್ದು ಬರಿಯ ಮಾತುಗಳಿಂದಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ಅನುಭೂತಿ. ಎಲ್ಲ ಸಾಂಗತ್ಯದಲ್ಲಿಯೂ ಆ ಅನುಭೂತಿ ಇರಬೇಕು. ದೈಹಿಕ ವೈಕಲ್ಯಗಳು ನೇಪಥ್ಯಕ್ಕೆ ಸರಿದು, ಸದೃಢ ಬಾಂಧವ್ಯ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ನಾವೆಷ್ಟೇ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದರೂ ಸಾಂಗತ್ಯದಲ್ಲಿ ಕೊರತೆಗಳು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಸಿದ್ದೇಶ್‌.

ಇದೀಗ ಗಜೇಂದ್ರಗಡದ ಸರ್ಕಾರಿ ಪ್ರಥಮ ದರ್ಜೆ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಸಹಾಯಕ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇವರಿಬ್ಬರ ದೃಢಚಿತ್ತದ ಮುಂದೆ ಯಾವ ದೌರ್ಬಲ್ಯದ ಆಟವೂ ನಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಒಲವಿನಲ್ಲಿ ಒಂದಾದವರು ಇದೀಗ ವೈಕಲ್ಯವೆಂಬುದು ದೈಹಿಕ ಮಾತ್ರ. ಚೈತನ್ಯಕ್ಕೆ ವೈಕಲ್ಯವು ಒಂದಿನಿತೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಆಂತರ್ಯದ ಶಕ್ತಿ ಜಾಗೃತಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಅಷ್ಟೆ.

ಸಿದ್ದೇಶ್‌ ‘ಕೋಲುದಾರಿ’ ಎಂಬ ಆತ್ಮಕತೆಯನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಅಡೆತಡೆಗಳನ್ನೂ ಮೀರಿ, ಸ್ವಾವಲಂಬಿಯಾಗಿ ಬದುಕುವ ತುಡಿತ ಹೇಗೆ ಗೆದ್ದಿತು ಎಂಬ ವಿವರಗಳಿವೆ.

ಬಿಸಿಲು ಕೋಲಲ್ಲ, ಬೆಳಕಿನ ಕೋಲು

ಜೀವನ ಮೇಲಿಂದ ಮೇಲೆ ಪೆಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಮೊದಲು ದೃಷ್ಟಿ ಕಸಿಯಿತು. ಆಮೇಲೆ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಕಸಿಯಿತು. ಆದರೆ ಯಾವ ಕೆಲಸವನ್ನೂ ಸಣ್ಣದೆನ್ನದೆ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಮಾಡತೊಡಗಿದೆ. ಪ್ರತಿ ತೊಡಕೂ, ಪ್ರತಿ ಅಡೆತಡೆ ಬಂದಾಗ ಮುಂದಿನ ದಾರಿ ಸುಗಮವಾಗುವುದು ಎಂಬ ಆಶಾಭಾವವನ್ನು ಅಮ್ಮ ತುಂಬುತ್ತಿದ್ದಳು. ಈ ಕ್ಷಣದ ನೋವನ್ನು ಮರೆಯಲು ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಿರಂತರ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನೇ ಅವಲಂಬಿಸಿದೆ. ಓದು ನಮ್ಮನ್ನು ಎಲ್ಲದರಿಂದಲೂ ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಮಗೆ ಬಂಧಿಸಿರುವುದೇನು ಎಂಬುದೂ ಅರಿವಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಬಿಡುಗಡೆಗೆ ಹಾತೊರೆಯುತ್ತೇವೆ. ಅಂಥ ಬಿಡುಗಡೆ ಈ ಓದಿನಿಂದ ಸಾಧ್ಯ ಎಂಬುದು ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ಕೈಗೆ ಸಿಗದ ಬಿಸಿಲು ಕೋಲಲ್ಲ, ಬೆಳಕಿನ ಕೋಲೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಮುನ್ನಡೆದೆ.

–ಸಿದ್ದೇಶ್‌ ಕೆ