ಕವಿತೆ | ರೂಹು ಅರಳಿದ ಕಾಲ

ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಯ ಕಾಲಕೆ
ಅವಳ ಮನದ ಅಂಗಳದಲಿ
ಅವನ ನೆನಪು ನುಗ್ಗಿ ಬರುತ್ತದೆ

ಅಂದು ನಡುಹಗಲು ಬಿರುಮಳೆ ಜೋರು
ಮನೆ ಎದುರಿನ ಹೂದೋಟದಲಿ
ಹೂವುಗಳು ಮೈಬಿರಿದು ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದವು
ಅದನ್ನು ನೋಡುತ್ತ
ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯುತ್ತ
ಒದ್ದೆ ಮುದ್ದೆಯಾಗಿ
ಹರುಷ ಚಿಮ್ಮಿತು ಅವಳೊಳಗೆ

ಮನೆಯ ಒಳಗೋಡಿದ್ದಳು
ನಡುಹಗಲಲೂ ಕತ್ತಲು ಕವಿದಿತ್ತು
ಹಚ್ಚಿದಳು ಮೇಣದಬತ್ತಿ
ಒದ್ದೆಬಟ್ಟೆಯಲಿ ತನ್ನ ಮೇಲೆ
ತಾನೇ ಮೋಹಗೊಂಡು ನಾಚಿನೀರಾದಳು

ಅವನು ಕಳ್ಳಹೆಜ್ಜೆಯಿಡುತ್ತ ಒಳ ಬಂದುದು
ಅವಳರಿವಿಗೆ ಬಂದಿರಲೇ ಇಲ್ಲ
ಬಿರುಗಾಳಿಯಂತೆ ನುಗ್ಗಿ
ಹಿಂದಿನಿಂದ ಹಿಡಿದಪ್ಪಿ
ಸಿಹಿ ಕಂಗಳಲಿ ಎವೆಯಿಕ್ಕದೇ ನೋಡಿ
ಉಕ್ಕಿಸಿದ್ದ ಅವಳ ಮೊಗದಲ್ಲಿ
ಕೆಂಪು ನಾಚಿಕೆಯ ನದಿಯನ್ನು

ಮುಂದಿನದನು ನೆನೆನೆನೆದು
ನಿಂತಲ್ಲಿ ನಿಲಲಾಗದೇ
ಈಗಲೂ ಅದೇ ಮುಂಗಾರು ರಾಚುತಿರಲು
ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ನಿಂತು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವಳು ಅವನನ್ನು

ಇಲ್ಲೇ ಇದೇ ಮಂಚದಲಿ ಅವನು
ನವಿರಾಗಿ ಕೂರಿಸಿದ್ದು
ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕೂತವನೇ
ಪಾದಗಳಿಗೆ ಲೊಚಲೊಚನೆ ಮುತ್ತಿಕ್ಕಿದ್ದು
ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಓಡಲು
ಹವಣಿಸಿದ ಅವಳು
ಅದೇಕೋ ಥಟ್ಟನೆ ನಿಂತೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು
ಅವನು ಬಳಿ ಸಾರಲೆಂದೇ!
ಬಂದು ಸೊಂಟ ಬಳಸಲೆಂದೇ!
ನಡೆದದ್ದು ಅದೇ
ಎಲ್ಲವೂ ಅವಳೆಣಿಸಿದಂತೆಯೇ

ಕೋಣೆಯ ಆವರಣದಲ್ಲೆಲ್ಲೆಲ್ಲೂ
ಅವನ ಬಿಸಿಯುಸಿರಿದೆ ಇಂದು
ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ಬಂದು
ಗೋಡೆಗೊರಗಿಸಿ ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡನಲ್ಲ
ಅಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಆ ಕಲೆಯ ಗುರುತು ಇದೆ
ಎದೆಯೊಳಗೆ ಏನೋ ಕಲಕಿದಂತಾಗಿ
ಕಡಲೆದ್ದು ಮೊರೆದಂತಾಗಿ
ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೆತ್ನಿಸಿದವಳೇ
ಒಡ್ಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು ಬೆತ್ತಲೆ ದೇಹವನ್ನು
ಅವನ ಬಿಸಿ ಮುತ್ತುಗಳ ಸುರಿಮಳೆಗೆ

ದೇಹದ ಅಂಗಾಂಗ
ಜ್ವಾಲಾಗ್ನಿಯಾಗಿ ಹೊತ್ತಿ ಉರಿದಿತ್ತು
ಹೊರಗೆ ಬಿರುಗಾಳಿಯ ರಭಸಕ್ಕೆ
ಬಿರುಮಳೆಯ ಹೊಡೆತಕ್ಕೆ
ಸರಭರನೆ ತೂಗಿದ್ದವು ಮರದ ಎಲೆಗಳು

ಮತ್ತದೇ ಅನುಭವಕೆ
ಮತ್ತದೇ ಲಜ್ಜೆಗೆ
ಹಾತೊರೆದಿದೆ ಅವಳ ಮನ
ಅದೆಂತಹ ಹಿತವಿತ್ತು
ಅವನ ಅಪ್ಪುಗೆಯಲಿ
ಬೆಚ್ಚಗಿನ ನೋವಿನಲ್ಲೂ
ನಲಿವಿನ ಉತ್ತುಂಗವಿತ್ತು

ಸೋಲನ್ನು ಅರಿಯದವರು
ಸೋತು ಗೆದ್ದಿದ್ದರು ಒಲವಿನಲ್ಲಿ
ದೀರ್ಘ ನಿಟ್ಟುಸಿರಿನ ಮಾದಕತೆಯಲ್ಲಿ
ತಬ್ಬಿ ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಿದಷ್ಟೂ ಅವನು
ಅರಳಿದ್ದಳು ಅವಳು
ಪುಟಿವ ಚೆಂಡಿನಂತೆ
ಅವನ ತೋಳುಗಳಲಿ ಕರಗುತ್ತ
ಪ್ರೀತಿಯಲಿ ಹೊಸ ಜೀವ ಪಡೆದಿದ್ದಳು

ಈಗ ಮತ್ತೆ ಮುಂಗಾರಿನ ಒಂದು ದಿನ
ಗೊತ್ತು ಅವಳಿಗೆ ನಿರಾಶೆಗೊಳಿಸಿದ್ದಿಲ್ಲ
ಎಂದೂ ಅವನು ಬರಬಹುದು ಈಗವನು
ಯಾವ ಗಳಿಗೆಗೂ.